Jacques Jouet

Sam fakt, iż autor przynależy do OuLiPo, powinno zachęcić do sięgnięcia po książkę. Dalej - niewielki rozmiar, do przeczytania w ciągu dwóch wycieczek do pracy i z powrotem autobusem. Może być jedynie problem z tym, by wysiąść na prawidłowym przystanku. Rzecz, zdawałoby się błaha. Od samego początku narrator bliski utożsamienia z autorem (przyznanie się do nazwiska i tytułowania tomu) kryguje się, kręci, obniża swój autorytet, tłumaczy się z tytułu, z "powieści", z każdego elementu okładki. I niepostrzeżenie, pomiędzy tymi zabawami wciągającymi czytelnika, pojawia się bohater, kierowca autobusu o znaczącym imieniu Basile. Otóż zaczynamy poznawać jego otoczenie (pokój hotelowy),miejsce (?) pracy i jednocześnie akcji, czyli autobus. Kim jest narrator i po co w ogóle zaczyna się przyglądać grzecznemu i stonowanemu kierowcy? Dlaczego, choć wsiada do autobusu i zdaje się istnieć, nikt nie zauważa jego obecności na siedzeniu? Dlaczego zna myśli bohaterów, a oni z nim rozmawiają? Dlaczego wreszcie kierowca rozmawia tylko z żoną, w dodatku bezgłośnie - a poza tym milczy? To tylko parę pytań z pierwszych stron powieści. Wsiąkamy wraz z pokonywanymi przez autobus kilometrami, z poznawanymi pasażerami. Narrator jednak stale będzie kluczył pomiędzy siedzeniami, pomiędzy drogami publicznymi a skrótami - wplecie w opowieść historię Parraulta (i nie tylko) o Kocie w Butach, pokoloruje Pascalem, dorzuci odrobinę prywaty... I dokona niejednej rewolty, o której powinniście dowiedzieć się sami. Powiastka czy powieść? Zdecydowanie podtytuł jest prawdziwy, powieść się powiodła na 110 stronach. Zasady konstrukcyjnej zdradzać nie należy bardziej, niż już to zrobiłem. AHA - to nie spoiler - radzę dojechać do końca. Zaskakujące wyjaśnienie wielu wątków. Także możliwego spóźnienia na zajęcia...