Przypadek F.

"Ktoś taki jak Franzi, taka skamielina, musiał przecież żyć wśród magii i znaczeń. Martin nie znał się na magii, czuł się już raczej jak ten malarz, który mawiał, że zanim namaluje jakiś krajobraz (jego dzieła określano jako obrazy immanentnie magiczne),musi znać jego geologiczne uwarstwienie. Myśl godna uwagi. I zanim Martin dowiedział się czegoś o siostrze i stworzył sobie jej obraz, chciał poznać charakter jej podłoża, nie, coś więcej, bo przecież samo podłoże jeszcze mniej więcej znał, ale co się później nałożyło i przesunęło, co się przemieściło, sfałdowało i co osiągnęło miąższość o takich wysokościach.
Piękne były słowa w geologii. Miąższość. I jakie jeszcze obce twory wniknęły w jej osobowość. Dlaczego coś się z nią stało, i co mogło ją tak zdruzgotać?"
•
"Przypadek F." to powieść niedokończona, wydana pośmiertnie na podstawie zachowanych, niepełnych rękopisów, miała stanowić kolejne ogniwo cyklu "Rodzaje śmierci".
Wiele łączy "Przypadek F." z "Maliną" i z opowiadaniami z "Symultanki" - te same postacie, to samo środowisko wiedeńskich sfer towarzyskich.
To bardzo poruszająca książka, o której tak pisała autorka:
"Rodzaje śmierci - pojęcie to obejmuje także zbrodnie. To jest książka o pewnej zbrodni. [...]
Miejsce akcji to Wiedeń, wieś Galicien i Karyntia, Pustynia Arabska, Libijska i Sudańska. Jednak rzeczywistych wewnętrznych miejsc akcji [...] należy szukać gdzie indziej. Po pierwsze w myśleniu, które prowadzi do zbrodni, po drugie zaś w tym, co prowadzi do umierania".

@wschod_bug

"Ktoś taki jak Franzi, taka skamielina, musiał przecież żyć wśród magii i znaczeń. Martin nie znał się na magii, czuł się już raczej jak ten malarz, który mawiał, że zanim namaluje jakiś krajobraz (jego dzieła określano jako obrazy immanentnie magiczne),musi znać jego geologiczne uwarstwienie. Myśl godna uwagi. I zanim Martin dowiedział się czegoś o siostrze i stworzył...

Czytajcie Ingeborg, bo w podłej prozie, w której nic już nie ma do zmiany, ona zmienia wszystko czterema słowami.

Czytajcie Ingeborg, bo w podłej prozie, w której nic już nie ma do zmiany, ona zmienia wszystko czterema słowami.