Po lekturze zbioru reportaży Augustyna Barana ("W pełni księżyca"),które są przy okazji znakomitą prozą, z jeszcze większym zaciekawieniem przyszło mi zmierzyć się z nieco inną formą proponowaną przez autora. Szkoda, że tak niewiele utworów autora doczekało się wydań na skalę krajową, bo "Głowa wroga" dowodzi, że w operowaniu słowem okraszonym humorem i ironią był mistrzem. Obraz wsi z dawnych lat uwiecznionej w tomie porównywalny tylko z dokonaniami Mariana Pilota, czy Wiesława Myśliwskiego.

Po lekturze zbioru reportaży Augustyna Barana ("W pełni księżyca"),które są przy okazji znakomitą prozą, z jeszcze większym zaciekawieniem przyszło mi zmierzyć się z nieco inną formą proponowaną przez autora. Szkoda, że tak niewiele utworów autora doczekało się wydań na skalę krajową, bo "Głowa wroga" dowodzi, że w operowaniu słowem okraszonym humorem i ironią był...

Po przeczytaniu tej książki mogę powiedzieć,że każdy kto ją przeczyta na pewno będzie w stanie powiedzieć czy do niej wróci czy to była pierwsza a zarazem ostatnia przygoda z jej autorem. Książka, zbiór opowiadań składa się z historyjek spędzania wolnego czasu dzieci na wsi. Autor jasno kreśli głównych bohaterów, jeden z nich pochodzi z rodziny kułackiej - czyli bogatszej a drugi z uboższej - dodatkowo pojawia się postać dziewczyny Jagny. Między wierszami można odczytać jak pochodzenie wpływa na bohaterów. Autor też pokazuje co myśli o czasach jednego dobrego władcy i jednej partii tamtego okresu.
Jeśli ktoś nie akceptuje tekstu z wulgaryzmami i erotyzmami to lepiej by nie sięgał do tej pozycji, bo na pewno mu się nie spodoba.

Ja ją polecam.

Po przeczytaniu tej książki mogę powiedzieć,że każdy kto ją przeczyta na pewno będzie w stanie powiedzieć czy do niej wróci czy to była pierwsza a zarazem ostatnia przygoda z jej autorem. Książka, zbiór opowiadań składa się z historyjek spędzania wolnego czasu dzieci na wsi. Autor jasno kreśli głównych bohaterów, jeden z nich pochodzi z rodziny kułackiej - czyli bogatszej a...

Zanim przystąpiłam do lektury książki raczej mało znanego polskiego (a może galicyjskiego?) pisarza, Augustyna Barana, któremu Andrzej Stasiuk poświęca kilka stron w swoim niewielkim objętościowo utworze, jakim jest Grochów, naczytałam się opinii na temat Głowy wroga, które raczej stawiają ten skromny zbiór opowiadań w niekorzystnym świetle. A potem nastąpiła lektura, a wraz z nią daleko idące wnioski – co jest z tymi ludźmi nie tak? Przecież to jest kawał dobrej prozy!
Po głębszym zastanowieniu stwierdzam, iż wiem, co jest nie tak. Otóż prawdą pozostaje fakt, iż książka przesiąknięta jest erotyzmem, jego skandaliczną i wulgarną odmianą, znajdującą odbicie we wspaniałej leksyce, przywołującej coraz to nowsze i bardziej wyszukane określenia kobiecych i męskich narządów płciowych. I stąd cały problem – czytelnik-ignorant nie potrafi w żaden sposób dostrzec nic poza owym erotyzmem, ponieważ jego ograniczony światopogląd (przesycony serwowanym nam każdego dnia seksualizmem) karze mu skupić się jedynie na tym aspekcie Baranowych opowiadań. Tymczasem, wszystkie te „pizdeczki” i „kutasy” (że już nie wspomnę o wręczaniu „Orderów Czułych Pizd”) stanowią wprost wspaniały kontrast z niewinnością i naiwnością świata dziecięcego, o którym przecież mowa w utworze. Zbiór opowiadań, jaki autor oddał do rąk swoich czytelników, to wspaniała proza inicjacyjna, jakże więc mogło zabraknąć tematu pierwszych doświadczeń erotycznych? A przy tym nuda wiejskiego życia, powtarzalność pór roku, wpływ natury na człowieka… Żeby nie powiedzieć, iż to wszystko sprzyja myśleniu i działaniom w sferze seksualnej. Pamiętajmy, że Baran pisze o latach powojennych, o życiu na wsi pod „radzieckim zaborem” – cóż innego mogło być osią, wokół której kręci się codzienność; również codzienność dorastającego (dojrzewającego) chłopca i jego rówieśników? Czy to niezabawne, iż w erze wszechobecnej erotyki oburza nas odważny autorski komentarz na temat młodzieńczych doświadczeń w dobie stalinowskiej, na wsi, gdzie nie dociera szum świata (oprócz postulatów Partii, oczywiście)? Jak to możliwe, że ten temat wciąż znajduje się w sferze tabu?
Ogniwem spójnym wszystkich opowiadań jest postać głównego bohatera. Zabieg ten został powtórzony w innej wspaniałej książce – Skoruniu Macieja Płazy. Żeby przytoczyć jeszcze jedną obowiązkową lekturę, której echa pobrzmiewają w utworze Augustyna Barana – odnaleźć tu możemy ten sam beztroski ton, jaki charakterystyczny jest dla Śmierci pięknych saren Oty Pavla. Jeżeli ktoś przeczytał obie te lektury, to niewątpliwie nie trzeba go już zachęcać do sięgnięcia po Głowę wroga. Kunszt słowa wyrażony w niewielkich objętościowo opowiadaniach, a jednak zapadających w pamięć na dłużej. Obraz wsi i dzieciństwa odczarowany, naznaczony echem ponurego stalinizmu, niejednokrotnie brudny i śmierdzący – a mimo to (albo właśnie dzięki temu) tak bardzo fascynujący.

Zanim przystąpiłam do lektury książki raczej mało znanego polskiego (a może galicyjskiego?) pisarza, Augustyna Barana, któremu Andrzej Stasiuk poświęca kilka stron w swoim niewielkim objętościowo utworze, jakim jest Grochów, naczytałam się opinii na temat Głowy wroga, które raczej stawiają ten skromny zbiór opowiadań w niekorzystnym świetle. A potem nastąpiła lektura, a...

Książka o bardzo niefajnym zabarwieniu erotycznym. Wszystkie spostrzeżenia i cały klimat powojennej Polski (nie aż tak mocno zaznaczony, bez przesady, ale wyczuwalny) tonie w nawale niesmacznego erotyzmu. Humor też jakiś jest, zwykle jednak oparty na odmianie przez wszystkie przypadki synonimów żeńskich i męskich organów płciowych. Ble.

Książka o bardzo niefajnym zabarwieniu erotycznym. Wszystkie spostrzeżenia i cały klimat powojennej Polski (nie aż tak mocno zaznaczony, bez przesady, ale wyczuwalny) tonie w nawale niesmacznego erotyzmu. Humor też jakiś jest, zwykle jednak oparty na odmianie przez wszystkie przypadki synonimów żeńskich i męskich organów płciowych. Ble.

Czemu nie stał się pierwszoligowym pisarzem pierwszorzednej literatury?

Czemu nie stał się pierwszoligowym pisarzem pierwszorzednej literatury?