Książka "Droga do nieba" to autobiograficzna powieść o Zagładzie. To przejmujące świadectwo życia i śmierci. To świadectwo pokolenia samej autorki i rodziny Fischer w czasach okupacji. Książka jest doniosłym dokumentem poszukiwania tożsamości i odzyskiwania pamięci, która jest bolesna .

Książka "Droga do nieba" to autobiograficzna powieść o Zagładzie. To przejmujące świadectwo życia i śmierci. To świadectwo pokolenia samej autorki i rodziny Fischer w czasach okupacji. Książka jest doniosłym dokumentem poszukiwania tożsamości i odzyskiwania pamięci, która jest bolesna .

Bardzo dobra książka. Dla mnie to traktat o samotności i uczuciowym kalectwie, przy czym autorka nie manipuluje uczuciami czytelnika. Chłodny styl, brak zbędnych słów.
Serdecznie polecam.

Bardzo dobra książka. Dla mnie to traktat o samotności i uczuciowym kalectwie, przy czym autorka nie manipuluje uczuciami czytelnika. Chłodny styl, brak zbędnych słów.
Serdecznie polecam.

Ból tnie jak nóż, zaciska się obręczą na szyi i prawym barku. Nie sposób odwrócić głowy, żadnej szansy na spojrzenie do tyłu. Nawet oddychanie jest bolesne – tak rozpoczyna się druga po „Aimee & Jaguar” wydana w Polsce książka Erici Fischer - „Droga do nieba”.

Książkę rozpoczyna zniknięcie brata autorki, Paula – inteligentnego, ale ukrywającego się przed światem, pięćdziesięcioletniego mężczyzny. Jego zniknięcie zmusza Ericę do powrotu do Wiednia - do zderzenia z rzeczywistością, w której dorastała, z rodzinnym domem, ze wspomnieniami…

Te dopadające autorkę wspomnienia przypominają o traumatycznych losach rodziny. O tragicznej śmierci dziadków, którzy zginęli w Treblince, o nieszczęściu matki, która by być z mężem zdecydowała się na powrót do kraju, którego nienawidziła, o relacjach, jakie łączyły ją z bratem i rodzicami, i wreszcie, o samotności.

I znów ogarnia mnie współczucie dla własnej rodziny, dla czterech osób w powojennym Wiedniu, każdej z innej planety. Widzę, jak siedzą na latających talerzach i od czasu do czasu coś do siebie wołają. Kiedy przypadek wystarczająco zbliża ich do siebie, przez krótki moment mogą się zrozumieć. Ale nie wiedzą co począć z tą bliskością. Po czym oddalają się od siebie. Czy był ktoś, kto mógłby nam wtedy pomóc nawiązać kontakt? – pyta retorycznie autorka.

„Droga do nieba” to heroiczna próba zmierzenia się z własną przeszłością i jej duchami. To książka o holocauście, o tym jakie piętno odciska on na kolejnych pokoleniach, oraz o zagładzie po prostu. To literackie pożegnanie z członkami najbliższej rodziny i pożegnanie siebie - tej, z której śmiercią rodzina zniknie ostatecznie. To zamknięcie pewnego etapu życia, oczyszczenie i wyzwolenie.

Spisana przez Ericę Fisher „historia rodzinna” (jak brzmi podtytuł publikacji),to bez wątpienia opowieść bardzo osobista. Jest to w końcu historia pewnej, konkretnej rodziny. Z drugiej jednak strony, jest to również opowieść niezwykle uniwersalna. Obrazująca sposób, w jaki na życie wpływają nie tylko wielkie okrucieństwa historii, ale też te mniejsze okrucieństwa (nieraz wynikające właśnie z tych wielkich) wyrządzane we własnych domach, pod własnymi dachami - wyniszczające okrucieństwa rodzinne.

Rodzina wydaje się być czymś naturalnym. Wedle niektórych osób, więź rodzinna, ta specyficzna potrzeba bliskości i zadowolenie z obecności drugiego człowieka, powstaje i utrzymuje się sama. Sama z siebie, dla siebie. Wszystko oczywiście zależy od tego, jak zdefiniujemy rodzinę. Bo jeśli rodzina jest pokrewieństwem, to my wszystkie i my wszyscy mamy rodziny (nawet, jeśli ich członkowie i członkinie już dawno odeszli/ły). Ale jeśli rodzina jest akceptacją, miłością, zrozumieniem, poczuciem bezpieczeństwa, troską, oddaniem i wsparciem? Jeśli to tym właśnie jest rodzina, to ile i ilu z nas jest w stanie się nią poszczycić? Przypuszczam, że niewiele/u. A jeśli tak, to czyż nie dlatego, że takie rodziny nie powstają tak po prostu. Tak same z siebie. Początkiem ich istnienia nie jest ślub, czy poczęcie dziecka, ale stworzenie więzi, które wymagają starań i zaangażowania. Ciągłej, nieprzerwanej chęci i pracy…

Recenzja opublikowana na blogu Projekt: książki - projektksiazki.blogspot.com

Ból tnie jak nóż, zaciska się obręczą na szyi i prawym barku. Nie sposób odwrócić głowy, żadnej szansy na spojrzenie do tyłu. Nawet oddychanie jest bolesne – tak rozpoczyna się druga po „Aimee & Jaguar” wydana w Polsce książka Erici Fischer - „Droga do nieba”.

Książkę rozpoczyna zniknięcie brata autorki, Paula – inteligentnego, ale ukrywającego się przed światem,...

Książka z pewnością zainteresuje czytelnika lubiącego poznawać historie prawdziwe, poparte przeżyciami innych ludzi. Jest swego rodzaju spowiedzią głównej autorki, a zarazem bohaterki. Próbą wyrzucenia z siebie wszystkich nagromadzonych latami emocji. Z całą pewnością jest to książka bardzo osobista, bo zawiera wiele tajemnic rodzinnych, o których rzadko chce się pamiętać, a co dopiero opowiadać postronnym. Duża część, a praktycznie większość książki związana jest z problemem antysemityzmu, wojną i losami powojennymi głównej bohaterki i jej rodziny. Wydaję się, że nad życiem autorki zawsze wisiała jakaś klątwa, fatum, które nigdy nie pozwoliło jej zaznać spokoju. Autorka opowiada o próbach wydostania się z zaklętego kręgu nieszczęścia, odseparowania od zaborczej matki, a także próbie zrozumienia rodziców i własnego brata.

Książka z pewnością zainteresuje czytelnika lubiącego poznawać historie prawdziwe, poparte przeżyciami innych ludzi. Jest swego rodzaju spowiedzią głównej autorki, a zarazem bohaterki. Próbą wyrzucenia z siebie wszystkich nagromadzonych latami emocji. Z całą pewnością jest to książka bardzo osobista, bo zawiera wiele tajemnic rodzinnych, o których rzadko chce się pamiętać,...

sprzyja refleksji

sprzyja refleksji

Podróżowałam już drogą do piekła z Majgull Axelsson, teraz wybrałam się do nieba z Ericą Fischer. W książce odnajdujemy fragment, wyjaśniający, czym jest droga do nieba: Potem na rozkaz esesmanów biegną. Wszyscy razem, najpierw mężczyźni, potem ogolone kobiety i dzieci, pędzeni są przez "szlauch" - wąską ścieżkę, z obu stron otoczoną przeplecionym płotem z drutu kolaczstego, przez który nie widać nic ani wewnątrz, ani na zewnątrz. Esesmani cynicznie zwą ją Himmelstrasse. * Nagłe zniknięcie brata po śmierci matki, mobilizują Ericę do spisania wspomnień i zdefiniowania, kim jest i jakie brzemię nosi, będąc dzieckiem Żydówki, która uniknęła zagłady.

Autorka spowiada się ze wszystkiego, chociaż słowo spowiedź nie jest odpowiednie, gdyż nie szuka przebaczenia, nie potrzebuje rozgrzeszenia i zdaje sobie sprawę, że niektóre wybory, których dokonała w przeszłości, muszą zostać zapamiętane. Wspomina liczne romanse, niechcianą ciążę, którą usunęła wśród dźwięków płynących z telewizora w pokoju obok, erotyczne przygody z mężczyznami poznanymi na portalach randkowych. Nie wstydzi się swojego ciała, skóry, która traci jędrność, a na dłoniach pokrywa się ciemnymi plamami. Przebiera, wybiera wśród kochanków, w głębi duszy pragnąc związku na stałe, osoby, z którą będzie mogła porozmawiać po upojnej miłości. W międzyczasie układa w szufladkach własnego umysłu dokumenty, listy, luźne kartki z pamiętnika dotyczące życia jej matki i brata. Okazuje się, że Erica była kochana, póki trwała w niewinności dzieciństwa, a pierwsza miesiączka sprawiła, że matka zaczęła traktować ją, jak kobietę, w dodatku obcą. Od trzynastego roku życia zaczyna się nowy etap, w którym brat autorki zostaje strażnikiem matki, broni ją przed ludźmi, dokłada kolejne cegły do muru, którym odgradza się od świata. Erica nie dziwi się, że brat znika wkrótce po śmierci matki, ale ma nadzieję, że to tylko gra, żart i nagle Paul stanie na progu jej mieszkania.

Oprócz istotnych kwestii związanych z radzeniem sobie po stracie najbliższej rodziny, autorka wplata w swoją opowieść historię matki i ojca, ich drogę ku wolności, a raczej odwlekanie nieuchronnego. Treblinka, obozy pracy, Kryształowa Noc, prześladowania, szybkie i chaotyczne decyzje dotyczące wyjazdu, do Australii, do Kanady, do Wielkiej Brytanii. Powstanie warszawskie, a jeszcze wcześniej funkcjonowanie getta, w którym zostali zamknięci dziadkowie autorki. Rodzice pisarki postanowili uciec i ratować swoją młodość, emigrując do Anglii (matka była Żydówką z Polski i obawiała się prześladowań). W Polsce i Austrii pozostawali rodzinę i przyjaciół, a także swoje ukochane książki, eleganckie ubrania. Po zakończeniu wojny powrócili do Austrii i rozpoczęli życie na nowo, z dwójką małych dzieci zawieszonych na szyi. Niestety, matka autorki nie potrafiła odnaleźć się w kraju, który kojarzy jej się ze śmiercią, z zagładą, z ubóstwem i odcina się od rzeczywistości, zamyka usta, a czasem nawet oczy.

Powstało wiele książek o II wojnie światowej, życiu obozowym, ale tę książkę nie można wpisać w kanon. To opowieść starzejącej się kobiety, jej przemyślenia dotyczące życia jako takiego i kilkanaście historii dotyczących smutnych lat 1939-1945. Lektura warta uwagi, napisana prostymi słowami, które niosą w sobie ogromny ładunek emocji i pomagają pogodzić się ze światem.

* s. 58

Podróżowałam już drogą do piekła z Majgull Axelsson, teraz wybrałam się do nieba z Ericą Fischer. W książce odnajdujemy fragment, wyjaśniający, czym jest droga do nieba: Potem na rozkaz esesmanów biegną. Wszyscy razem, najpierw mężczyźni, potem ogolone kobiety i dzieci, pędzeni są przez "szlauch" - wąską ścieżkę, z obu stron otoczoną przeplecionym płotem z drutu...

Jest takie przysłowie: "Czas leczy rany". Tylko, że w niektórych sytuacjach jest ono nieprawdziwe, a tym przypadku zupełnie traci sens.
To opowieść (w głównej mierze autobiograficzna) kobiety, która po śmierci matki i tajemniczym zaginięciu brata, próbuje przeanalizować życie swoje i swojej rodziny. Rodziny, której losy zostały naznaczone wojenną traumą i Holocaustem (dziadkowie ze strony matki, która była polską Żydówką zginęli w Treblince). Ból, pustka i rozgoryczenie wbrew przysłowiu z czasem się potęguje i stanowi "chleb powszedni" ich losów. Doskonale obrazuje to postać brata bohaterki, który sam nie potrafi egzystować w rzeczywistym świecie, mimo próby zachowania pozorów.
Książka obrazuje jak tragedia Zagłady wypala swe piętno nie tylko na osobach, które jej doświadczyły, ale także na pokoleniach późniejszych i jej niszczycielska siła z czasem wcale nie słabnie.

"Ogarnia mnie lodowaty chłód: jestem sama na całym wielkim, szerokim świecie. Pogodziłam się już z tym, że nikt po mnie nie pozostanie, teraz nie ma już też nikogo za mną. Lodowaty chłód i śmiertelna cisza. Od dawna szklana ściana wyrosła między mną a innymi, którzy żyją, kochają się, zamieszkują parami i rozmnażają, opiekują swoimi bliskimi."*

* Erica Fischer "Droga do nieba", Wydawnictwo Czarne, 2009, str. 202

Jest takie przysłowie: "Czas leczy rany". Tylko, że w niektórych sytuacjach jest ono nieprawdziwe, a tym przypadku zupełnie traci sens.
To opowieść (w głównej mierze autobiograficzna) kobiety, która po śmierci matki i tajemniczym zaginięciu brata, próbuje przeanalizować życie swoje i swojej rodziny. Rodziny, której losy zostały naznaczone wojenną traumą i Holocaustem...