Bardzo wciągająca proza. Mocno feministyczna, a jednak wciąż pachnąca telenowelą rodem z Brazylii. Mało emocjonalna, ale portrety psychologiczne są dość ciekawie oddane. Nie jest to książka wybitna, ale fragmenty dziennika Marii das Gracas są naprawdę interesujące. I chyba dużo bardziej niż akcja powieści tocząca się w czasach współczesnych.

Bardzo wciągająca proza. Mocno feministyczna, a jednak wciąż pachnąca telenowelą rodem z Brazylii. Mało emocjonalna, ale portrety psychologiczne są dość ciekawie oddane. Nie jest to książka wybitna, ale fragmenty dziennika Marii das Gracas są naprawdę interesujące. I chyba dużo bardziej niż akcja powieści tocząca się w czasach współczesnych.

Bardzo dobra powieść. Autorka w sposób bardzo ciekawy ukazała to, do czego prowadzi brak miłości, zrozumienia i wolności w rodzinie, gdzie największą wagę przykłada się do tradycji i honoru, które przekłada się ponad szczęście jej członków. Dziwi mnie fakt, iż od pokoleń kobiety w rodzie akceptowały swój i tego samego wymagały od swoich córek. Te, które chciały podążać za wolnością i marzeniami, ponosiły surową karę. Najmłodsze członkinie rodu będą starały się odwrócić złe fatum, które ciąży na kobietach pochodzących z tej rodziny. Książka bardzo interesująca również ze względu na opisane toksyczne relacje między małżonkami czy córkami a matkami. Polecam

Bardzo dobra powieść. Autorka w sposób bardzo ciekawy ukazała to, do czego prowadzi brak miłości, zrozumienia i wolności w rodzinie, gdzie największą wagę przykłada się do tradycji i honoru, które przekłada się ponad szczęście jej członków. Dziwi mnie fakt, iż od pokoleń kobiety w rodzie akceptowały swój i tego samego wymagały od swoich córek. Te, które chciały podążać za...

Rewelacyjna książka. Może i jest to powieść feministyczna, ale nie jest to feminizm wojujący - raczej uświadamiający. Postaci mężczyzn to galeria ohydnych typów, ale kobietom też daleko do ideału.. A już postać matki głównych bohaterek (Mimi) - jest absolutnie przerażająca.. Wspaniała proza (z duchem Flauberta unoszącym się w tle) - ironiczna i momentami zabawna, a jednocześnie dojmująco poważna, poruszająca bolesne problemy, kipiące emocje i tłamszone namiętności. Nie sposób się oderwać!

Rewelacyjna książka. Może i jest to powieść feministyczna, ale nie jest to feminizm wojujący - raczej uświadamiający. Postaci mężczyzn to galeria ohydnych typów, ale kobietom też daleko do ideału.. A już postać matki głównych bohaterek (Mimi) - jest absolutnie przerażająca.. Wspaniała proza (z duchem Flauberta unoszącym się w tle) - ironiczna i momentami zabawna, a...

Pozytywne zaskoczenie - zabierałam się do tej książki jak pies do jeża, a niepotrzebne, bo naprawdę warto ją przeczytać. Bardzo dobry warsztat pisarki, interesujące spostrzeżenia. Ciekawy wycinek brazylijskiej rzeczywistości i obyczajów - z naszej perspektywy dość wstrząsających. Polecam.

Pozytywne zaskoczenie - zabierałam się do tej książki jak pies do jeża, a niepotrzebne, bo naprawdę warto ją przeczytać. Bardzo dobry warsztat pisarki, interesujące spostrzeżenia. Ciekawy wycinek brazylijskiej rzeczywistości i obyczajów - z naszej perspektywy dość wstrząsających. Polecam.

To książka z gatunku iberoamerykańskich. Klimaty jak u Pani Isabel Allende. Lubię klimat gdzie rzeczywistość jest jakby już zaprogramowana a kobiety muszą się jej poddać. A jednak bywa inaczej.

To książka z gatunku iberoamerykańskich. Klimaty jak u Pani Isabel Allende. Lubię klimat gdzie rzeczywistość jest jakby już zaprogramowana a kobiety muszą się jej poddać. A jednak bywa inaczej.

Wzięłam tę książkę z półki dość przypadkowo, stała między Fuentesem a Llosą, wyglądała dość obiecująco ale to nie był jeden z tych szczęśliwych strzałów. Czyta się ją dość topornie, historia pozbawiona jest głębi, bohaterowie są jakby rozmyci, niedokładni, niewiarygodni. Najbardziej podobały mi się fragmenty dziennika Marii, być może ze względów historycznych. Ogólnie mocno średnia (nie czuć brazylijskiego upału!).

Wzięłam tę książkę z półki dość przypadkowo, stała między Fuentesem a Llosą, wyglądała dość obiecująco ale to nie był jeden z tych szczęśliwych strzałów. Czyta się ją dość topornie, historia pozbawiona jest głębi, bohaterowie są jakby rozmyci, niedokładni, niewiarygodni. Najbardziej podobały mi się fragmenty dziennika Marii, być może ze względów historycznych. Ogólnie...

Bycie kobietą jest trudne samo w sobie. Ale bycie kobietą w skrajnie katolickiej rodzinie w kraju prawie wyznaniowym to masakra. Matki mszczą się na córkach za swoje zmarnowane życie , siostry donoszą na siebie z zazdrości,rodzice oddający córkę do zakonu za pójście do łóżka, sodomia i gomoria! I to w XX wieku. To własnie Ameryka Południowa.Brazylia.

Bycie kobietą jest trudne samo w sobie. Ale bycie kobietą w skrajnie katolickiej rodzinie w kraju prawie wyznaniowym to masakra. Matki mszczą się na córkach za swoje zmarnowane życie , siostry donoszą na siebie z zazdrości,rodzice oddający córkę do zakonu za pójście do łóżka, sodomia i gomoria! I to w XX wieku. To własnie Ameryka Południowa.Brazylia.

Raj dla feministek pojmujących "feminizm" jako traktowanie mężczyzn w kategorii podludzi.

Raj dla feministek pojmujących "feminizm" jako traktowanie mężczyzn w kategorii podludzi.

Naprawdę zaczęłam się zastanawiać, do czego zdolni są spece od marketingu, aby tylko książka sprzedała się. W tym wypadku, na szczęście, nie natrafiłam na 'pisarkę wszech czasów' czy 'romans wszech czasów' (bardzo popularne stwierdzenia),tylko na porównanie Heloneidy Studart do Simone de Beauvoir. Prawda, że dość mocny chwyt?
Jako czytelniczka świeżo po lekturze 'Ośmiu zeszytów' mogę wysnuć dwa wnioski.
Po pierwsze - czemu ta książka ma tak niską ocenę? Ciężko było mi się oderwać od historii sióstr Mariany i Leneor, głównie z powodu świetnego stylu pisarki, intrygującego klimatu Brazylii, ciekawej historii i ostatnio moim ulubionym tematem, czyli o kobietach wobec tradycji swojego otoczenia. Naprawdę można zdziwić się, że rodzice tak mogą postępować z dziećmi, a ich skutki mogą być tragiczne.
Po drugie - porównanie pani Studart (znanej w Brazylii działaczce politycznej) do de Beauvoir może wydawać się lekką przesadą, ale widać, że 'Osiem zeszytów' pisała feministka. Propagowanie niezależnych i inteligentnych kobiet, pokazanie w krzywym zwierciadle zachowań egzotycznych wersji Emilii Korczyńskiej, mężczyźni podzieleni na tyranów lub pantoflarzy, historia skonstruowana wokół szkodliwości życia według dawnych, często odchodzących do lamusa zasad życia, szkodliwy wpływ myślenia tradycyjnego i wiele, wiele innych przykładów, których mogę wymieniać jeszcze dużo.
Jednak osobiście mogę stwierdzić, że 'Osiem zeszytów' to bardzo dobra i warta uwagi książka Heloneidy Studart po raz pierwszy przetłumaczona na język polski i gorąco polecam jej lekturę nie tylko feministkom.

Naprawdę zaczęłam się zastanawiać, do czego zdolni są spece od marketingu, aby tylko książka sprzedała się. W tym wypadku, na szczęście, nie natrafiłam na 'pisarkę wszech czasów' czy 'romans wszech czasów' (bardzo popularne stwierdzenia),tylko na porównanie Heloneidy Studart do Simone de Beauvoir. Prawda, że dość mocny chwyt?
Jako czytelniczka świeżo po lekturze 'Ośmiu...

Dobra, ale nie bardzo dobra... To określa uczucia po przeczytaniu tej książki. A właściwie żadnych uczuć.

Dobra, ale nie bardzo dobra... To określa uczucia po przeczytaniu tej książki. A właściwie żadnych uczuć.