Powieść graficzna nie należy do gatunków, które czytam na co dzień. Jednak ten rok to dla mnie nie tylko rok zmian, ale też podejmowania zaskakujących – przede wszystkim mnie samą - wyzwań. Sięgnęłam zatem na zasadzie przypadkowego wyboru po „Persepolis” Marjane Satrapi. I chyba nie był to przypadek. Autorka przeniosła mnie w czasy swojego dzieciństwa. Niełatwego dzieciństwa, bowiem przypadającego na okres rewolucji islamskiej w Iranie. Odpowiedni dobór słów i obrazów sprawia, że bardzo wyraziście poznajemy świat widziany oczami dziecka. Dziewczyny, której narzuca się określone wymagania, nakazy i zakazy, ponoć w imię wyższych celów i ponoć z obowiązującą religią. Autorka potrafi nieco zdystansować od problemów, pokazać je w nieco humorystyczny, co nie oznacza prześmiewczy czy komediowy sposób. Daje czytelnikowi okazje do zastanowienia nad porządkiem świata, nad obyczajowością, konsekwencjami łamania obowiązujących kanonów. Czasem wzrusza. Przyznaję, iż ten tom zachęcił mnie do sięgnięcia po inne książki z tego gatunku.

Powieść graficzna nie należy do gatunków, które czytam na co dzień. Jednak ten rok to dla mnie nie tylko rok zmian, ale też podejmowania zaskakujących – przede wszystkim mnie samą - wyzwań. Sięgnęłam zatem na zasadzie przypadkowego wyboru po „Persepolis” Marjane Satrapi. I chyba nie był to przypadek. Autorka przeniosła mnie w czasy swojego dzieciństwa. Niełatwego...