Bardzo chaotyczna, w sumie o Tuwimie nie dowiadujemy się zbyt wiele, takie wszystko górnolotne, cierpiętnicze.
Po przeczytaniu człowiek jest taki zdołowany.
Przypisy na końcu też nie ułatwiają ciężkiej drogi przez książkę.
Gdybym nie znała tej poezji, po przeczytaniu "Twarzy Tuwima", raczej nie sięgnęłabym do jego wierszy.
Szkoda, jak dla mnie, zmarnowany potencjał.

Bardzo chaotyczna, w sumie o Tuwimie nie dowiadujemy się zbyt wiele, takie wszystko górnolotne, cierpiętnicze.
Po przeczytaniu człowiek jest taki zdołowany.
Przypisy na końcu też nie ułatwiają ciężkiej drogi przez książkę.
Gdybym nie znała tej poezji, po przeczytaniu "Twarzy Tuwima", raczej nie sięgnęłabym do jego wierszy.
Szkoda, jak dla mnie, zmarnowany potencjał.

Wspaniała przygoda intelektualna! Piękny, literacki język okraszony mnogością literackich, filozoficznych oraz historycznych nawiązań. Następną pozycją Matywieckiego po którą sięgnę będzie, wspomniana z resztą w ,,Twarzy Tuwima", książka ,,Kamień graniczny".

Wspaniała przygoda intelektualna! Piękny, literacki język okraszony mnogością literackich, filozoficznych oraz historycznych nawiązań. Następną pozycją Matywieckiego po którą sięgnę będzie, wspomniana z resztą w ,,Twarzy Tuwima", książka ,,Kamień graniczny".

No, to dopiero jest groch z kapustą;] właściwie można czytać tę książkę zaczynając za każdym razem od innego podrozdziału, bo nie są ze sobą powiązane; to jeszcze nie jest wadą, jednak sam styl autora okazał się przytłaczający :P na pewno posiada ogromną wiedzę, od Lucana do Derridy;], jednak miejscami stara się być bardziej poetyczny niż Tuwim, prowadząc przy tym dość skomplikowane erudycyjne wywody, a taka mieszanka zazwyczaj nie kończy się dobrze... o, szlachetna prostoto Błońskiego!:)

Podsumowując: pozycja może i warta zachodu, ale już nie poranka;].

No, to dopiero jest groch z kapustą;] właściwie można czytać tę książkę zaczynając za każdym razem od innego podrozdziału, bo nie są ze sobą powiązane; to jeszcze nie jest wadą, jednak sam styl autora okazał się przytłaczający :P na pewno posiada ogromną wiedzę, od Lucana do Derridy;], jednak miejscami stara się być bardziej poetyczny niż Tuwim, prowadząc przy tym dość...

Jedna z lepszych biografii, które czytałam.

Jedna z lepszych biografii, które czytałam.

Z książką wiązałam dość duże nadzieje i długo czekałam aż znajdzie się w moich rękach. Niestety okazała się ‘przechwalona’. Sposób pisania autora jest odpychający, fragmentami wręcz sam Tuwim zostaje w toku dywagacji pominięty, schodzi na dalszy plan, a zastępuje go popis umiejętności słownych autora. Jako czytelnik stosunkowo młody czułam się zagubiona w tych wywodach. Słowa stricte naukowe nie znajdują wg mnie zastosowania w tekście – tzn. oczywiście są użyte w sposób sensowny, ale niepotrzebnie zaburzają tok wypowiedzi na temat poety. Równie dobrze można by się bez nich obejść, tekst jest więc mówiąc kolokwialnie ‘przedobrzony’. Nie każdy, mimo szczerych chęci, przez tę książkę przebrnie – mi się nie udało, chociaż Tuwima osobiście uwielbiam. Być może to lektura dla bardziej wprawionych i wtajemniczonych, znających już większość anegdotek i faktów z życia poety, skoro autor pozwala sobie je pominąć, Zabrakło mi twardych faktów, niektórych może i oczywistych ale dla mnie ważnych – liczyłam np. na rozwinięcie wyczytanego w zwykłej encyklopedii wątku o zamiłowaniach kilkunastoletniego Tuwima do eksperymentów, a także potraktowania jego słowotwórczej pasji oraz zamiłowań bibliofilskich w sposób obszerniejszy.
Poza ciężkim, chwilami niezrozumiałym słownictwem, problemem dla czytelnika może być otwarta mitologizacja postaci Tuwima, nadmierna gloryfikacja, nadinterpretacja jego zachowań, wypowiedzi, fragmentów listów. Miałam wrażenie, że autor bezpodstawnie twierdzi, że Tuwim pisząc o innym poecie tak właściwie to… miał na myśli samego siebie. To nie tylko nie przybliża czytelnika do tego Skamandryty, ale może go wręcz odpychać. Niewątpliwie była to postać tragiczna i nad wyraz wrażliwa, jednak sugerowanie, że poeta był mitycznym ‘nadczłowiekiem’, niezwykłą istotą są dość naiwne. Podobnie jak robienie z niego symbolu, na którym skupia się cała nienawiść i antysemityzm. Wiele fragmentów jest na wyrost i nie sądzę aby znajdowały poparcie w życiu codziennym.
Z kolei w innych ustępach autor skupia się na sobie i swoich odczuciach, tracąc wiarygodność i sprawiając, że wszystko w tej książce wydaje się być subiektywne, miałam wrażenie, że jest mi narzucane ‘jedyne, poprawne spojrzenie na wielkiego poetę’, autor miejscami wydaje się litować i płakać nad losem Juliana Tuwima, zamiast przedstawić go czytelnikowi. Sam układ książki jest chaotyczny, nieuporządkowany. Całe życie autora „Kwiatów polskich’ jest ujęte w sposób metaforyczny. Idziemy w nurt mitologizacji, a nie przybliżania i czynienia ludzi wielkich bliższymi nam, normalnymi, śmiertelnikom. Nie powinna to być żadna ujma, czy to dla autora, czy dla czytelnika. Wolałabym poznać prawdziwego człowieka niż jego wyidealizowany obraz, jaki możemy znaleźć w „Twarzy Tuwima”. Wątki metafizyczne miejscami brzmią świetnie, ale tu jest ich po prostu za wiele, jakby autor silił się na konkurowanie w ‘poetyckości’ z samym Tuwimem. A to raczej bez sensu.
Słowem – tekst jest przeładowany, nieskładny, nieporadny (?). Książka nie wciąga, człowiek raczej się z nią męczy, nie mając szansy na poznanie tej „prawdziwej twarzy” poety. Kilka razy odkładałam ją ze złością, ale zawsze wracałam z nadzieją, że może jednak dowiem się czegoś istotnego. Owszem, autor zawarł wiele wspomnień, listów, fragmentów wierszy i opisów jednak nie znalazłam tu tego, czego szukałam. Książka nie wprawiła mnie w dobry nastrój, była raczej nad wyraz dołująca z ciągłym widmem choroby, śmierci, cierpienia. Jakby życie artysty było wyzute ze szczęścia i sensu. Dobrze tylko, że panu Matywieckiemu nie udało się mnie zniechęcić do poezji Tuwima.

Z książką wiązałam dość duże nadzieje i długo czekałam aż znajdzie się w moich rękach. Niestety okazała się ‘przechwalona’. Sposób pisania autora jest odpychający, fragmentami wręcz sam Tuwim zostaje w toku dywagacji pominięty, schodzi na dalszy plan, a zastępuje go popis umiejętności słownych autora. Jako czytelnik stosunkowo młody czułam się zagubiona w tych wywodach....