Książka może się podobać ze względu na informacje w niej zawarte oraz ładny język jakim posługuje się autor.
Dla mnie niestety trochę za nudna, być może dlatego, że autor skupia się głównie na swoich odczuciach i wewnętrznych przeżyciach (choć na szczęście nie tak bardzo jak w ,,Islandii"). Dużo bardziej przemawiały do mnie opisy relacji międzyludzkich z ,,Planety K.".

Książka może się podobać ze względu na informacje w niej zawarte oraz ładny język jakim posługuje się autor.
Dla mnie niestety trochę za nudna, być może dlatego, że autor skupia się głównie na swoich odczuciach i wewnętrznych przeżyciach (choć na szczęście nie tak bardzo jak w ,,Islandii"). Dużo bardziej przemawiały do mnie opisy relacji międzyludzkich z ,,Planety K.".

Ciekawy reportaż o trampowskiej podróży po Japonii. Autor poznaje fascynujące miejsca, jest blisko ludzi i ich zwyczajów. Nocuje u obcych, odwiedza tanie bary, zjednuje sobie nowych przyjaciół, odwiedza starych. A wśród tego wszystkiego przemyca pokaźną dawkę wiedzy nt. historii, geografii i kultury tego ciekawego kraju.

PS
Jeszcze bardziej polecam świetną "Planetę K. Pięć lat w japońskiej korporacji" tego autora!

Ciekawy reportaż o trampowskiej podróży po Japonii. Autor poznaje fascynujące miejsca, jest blisko ludzi i ich zwyczajów. Nocuje u obcych, odwiedza tanie bary, zjednuje sobie nowych przyjaciół, odwiedza starych. A wśród tego wszystkiego przemyca pokaźną dawkę wiedzy nt. historii, geografii i kultury tego ciekawego kraju.

PS
Jeszcze bardziej polecam świetną "Planetę K. Pięć...

Książka pokazuje, że wrzucanie ludzi, miast i wysp archipelagu do jednego worka o nazwie Japonia jest błędem, lub co najmniej uogólnieniem. Może to kwestia wieku, ale wolałbym, żeby slajdy w tej autorskiej prezentacji były zmieniane ciut wolniej, galopując, by nadążyć za autorem, potrzebowałem chwili oddechu. Tymczasem były już następne sytuacje, obrazy, miejsca.

Książka pokazuje, że wrzucanie ludzi, miast i wysp archipelagu do jednego worka o nazwie Japonia jest błędem, lub co najmniej uogólnieniem. Może to kwestia wieku, ale wolałbym, żeby slajdy w tej autorskiej prezentacji były zmieniane ciut wolniej, galopując, by nadążyć za autorem, potrzebowałem chwili oddechu. Tymczasem były już następne sytuacje, obrazy, miejsca.

Z miłości do reportażów podróżniczych, dodatkowo zachęcona pozycją Planeta K, sięgnęłam po starszą książkę autora. I z lekka się zawiodłam. Spodziewałam się opisu niesamowitej przygody, wiedząc że dotyczy człowieka którego rzucał w różne miejsca los (właściwie w większości autostop),mającego przy sobie niewielki nakład pieniędzy i zafascynowanego Japonią.
Niby jest sporo informacji o Japonii, ale potraktowane są pobieżnie. Są tam relacje autora, jego sposób odbierania rzeczywistości w jakiej się znalazł, ale nie było w tym tego czegoś. Brakuje większego ładunku emocjonalnego, pokazania lepiej relacji z Japończykami i zarażenia swoją pasją, która popchnęła autora do realizacji marzeń.
Dodatkowo ze strony na stronę było więcej narzekania, problemów i ich wygrzebywania nie wiadomo skąd i po co. Część wątków wydawała się jakby niepełna i nie dokończona. Nie uchwycony tez zdawał się być duch pewnych miejsc.
Ogólnie zmęczyła mnie ta książka jako czytelnika.

Z miłości do reportażów podróżniczych, dodatkowo zachęcona pozycją Planeta K, sięgnęłam po starszą książkę autora. I z lekka się zawiodłam. Spodziewałam się opisu niesamowitej przygody, wiedząc że dotyczy człowieka którego rzucał w różne miejsca los (właściwie w większości autostop),mającego przy sobie niewielki nakład pieniędzy i zafascynowanego Japonią.
Niby jest sporo...

OCENA - 7/10 BARDZO DOBRA Z PLUSEM

Książki Piotra Milewskiego należą do ciekawych, uważam że „DZIENNIKI JAPOŃSKIE - ZAPISKI Z ROKU KRÓLIKA I ROKU KONIA” jest jego najlepszym reportażem. To bezsprzecznie interesująca lektura zawierająca niezliczoną ilość informacji o kraju kwitnącej wiśni, która przyciąga czytelnika już od samego początku.

Nie ma czasu na nudę, w gruncie rzeczy to mogę tylko pozazdrościć autorowi, że przeżył taką egzotyczną przygodę, której tak naprawdę nie miał do końca zaplanowanej, ponieważ poruszał się głównie autostopem, korzystając z uprzejmości Japończyków, więc los rzucał go nieraz w zupełnie odlegle miejsca gdzie diabeł mówi dobranoc. Budżet jakim dysponował wybierając się do Japonii był skromny, to jednak nie ograniczyło go w realizacji tak ekstremalnego przedsięwzięcia, zabaczenia dużego obszaru tego kraju i przeżycia wielkiej przygody.

Japonia to przepiękny kraj głównie w miejscach gdzie ludzka ręka w jak najmniejszym stopniu ingerowała w naturę i takie miejsca również odwiedzimy w tej książce. Duże zaś miasta przerażają takie jak Tokio, Osaka, Kioto, Nagano, są zatłoczone, pełne zgiełku, hałasu, braku przestrzeni, ale taki jest ten kraj pełny kontrastów, ciekawych, przepięknych krajobrazów, niezwykłych ludzi, egzotycznej kultury i obyczajów. Właśnie dlatego warto sięgnąć po tę książkę by poznać Japonię lepiej i ją zrozumieć. Podsumowując „Dzienniki Japońskie” są osobistą autorefleksja autora o tym co widział i jak postrzega ten kraj, zatem warto poznać ten reportaż bo jest bardzo interesujący. Polecam. Jack_

OCENA - 7/10 BARDZO DOBRA Z PLUSEM

Książki Piotra Milewskiego należą do ciekawych, uważam że „DZIENNIKI JAPOŃSKIE - ZAPISKI Z ROKU KRÓLIKA I ROKU KONIA” jest jego najlepszym reportażem. To bezsprzecznie interesująca lektura zawierająca niezliczoną ilość informacji o kraju kwitnącej wiśni, która przyciąga czytelnika już od samego początku.

Nie ma czasu na nudę, w gruncie...

Z zaproszeniem w podróż po magicznej Japonii i życzeniem by udało mi się tam wrócić, z taką dedykacją kupiłam książkę u autora.Książkę przeczytałam i powróciły wspomnienia.Ja zwiedzałam Japonię z biurem podróży,więc poniekąd to nie ja wybierałam jak autor miejsca ,czas, żeby poznać ten kraj, który podobnie jak pana Piotra mnie zachwycił ,zadziwił.O filozofii i sensie podróżowania chętnie bym porozmawiała z autorem .Może na następnych targach książki?Dla mnie Dzienniki Japońskie są świetną lekturą dla tych ,którzy marzą o Japonii i dla tych ,którzy tam byli i na pewno chcieliby tam wrócić.Plecam książkę dla mnie świetna.

Z zaproszeniem w podróż po magicznej Japonii i życzeniem by udało mi się tam wrócić, z taką dedykacją kupiłam książkę u autora.Książkę przeczytałam i powróciły wspomnienia.Ja zwiedzałam Japonię z biurem podróży,więc poniekąd to nie ja wybierałam jak autor miejsca ,czas, żeby poznać ten kraj, który podobnie jak pana Piotra mnie zachwycił ,zadziwił.O filozofii i sensie...

Do książki wróciłam po dłuższym czasie. Po raz pierwszy przeczytałam ją wiele lat temu, ale pod wpływem książki "Planeta K" autorstwa Pana Piotra, postanowiłam odświeżyć sobie pamięć. No i się nie zawiodłam. Chociaż Pan Piotr dojrzał jako pisarz i dużo bardziej podoba mi się "Planeta K", to fajnie było poczytać o podróży autostopem po całej Japonii. Jest to coś, co również chciałabym zrobić w swoim życiu.

Do książki wróciłam po dłuższym czasie. Po raz pierwszy przeczytałam ją wiele lat temu, ale pod wpływem książki "Planeta K" autorstwa Pana Piotra, postanowiłam odświeżyć sobie pamięć. No i się nie zawiodłam. Chociaż Pan Piotr dojrzał jako pisarz i dużo bardziej podoba mi się "Planeta K", to fajnie było poczytać o podróży autostopem po całej Japonii. Jest to coś, co również...

Dziennik z samotnej podróży europejskiego introwertyka w odwróconym świecie dalekiego wschodu. Refleksyjne, spokojne i nostalgiczne. Jeśli ktoś lubi niespieszny, kontemplacyjny klimat i docenia jego nieoczywiste piękno, to z pewnością się nie rozczaruje.

Dziennik z samotnej podróży europejskiego introwertyka w odwróconym świecie dalekiego wschodu. Refleksyjne, spokojne i nostalgiczne. Jeśli ktoś lubi niespieszny, kontemplacyjny klimat i docenia jego nieoczywiste piękno, to z pewnością się nie rozczaruje.

Ta książka jest zdecydowanie słabsza, niż "Planeta K." tego autora. Widać, że z każdą kolejną pozycją pan Piotr dojrzewa w swoim pisarstwie i to mu się chwali. Spodziewam się po nim naprawdę dobrych książek, bo "Dzienniki Japońskie" to fantastyczny materiał na książkę, ale wykonanie...
Piotr Milewski w swoich "Dziennikach" stawia przede wszystkim na opis swojej podróży. Nie uświadczymy tu żadnych emocji, głębszych relacji z Japończykami, zupełnie nic. Autor styka się z Japonią niekiedy będącą poza zasięgiem nawet najzagorzalszych Japonistów, ale w swojej książce "ledwie liznął" te tematy. Rzucił nam ochłap, zachowując soczystą tajemnicę dla siebie. W jego następnej książce jest już lepiej i naprawdę dostajemy solidną dawkę, PRAWDZIWEJ wiedzy o Japonii i o Japończykach, ale "Dzienniki"... może pan Piotr pokusi się kiedyś o napisanie tego raz jeszcze.
Nie czuję się ani trochę bogatsza w jakąkolwiek wiedzę po przeczytaniu tej pozycji, niestety.

Ta książka jest zdecydowanie słabsza, niż "Planeta K." tego autora. Widać, że z każdą kolejną pozycją pan Piotr dojrzewa w swoim pisarstwie i to mu się chwali. Spodziewam się po nim naprawdę dobrych książek, bo "Dzienniki Japońskie" to fantastyczny materiał na książkę, ale wykonanie...
Piotr Milewski w swoich "Dziennikach" stawia przede wszystkim na opis swojej podróży....

Jest to ksiazka nie tyle o Japonii, ile o autorze podrozujacym po Japonii. Na tym polega glowna roznica miedzy "Dziennikami japonskimi" Piotra Milewskiego, a na przyklad "Japonskim wachlarzem" Joanny Bator. Mamy zatem zapis podrozy (lub dziennik, jak kto woli),w ktorym Japonia jest tlem dla przezyc autora. I tak nalezy to odczytywac, aby uniknac rozczarowania. Nie mniej jednak zainteresowani Japonia (i podrozowaniem) znjada tu wiele siebie, wiec warto dorzucic te pozycje do swojej listy lektur.

Jest to ksiazka nie tyle o Japonii, ile o autorze podrozujacym po Japonii. Na tym polega glowna roznica miedzy "Dziennikami japonskimi" Piotra Milewskiego, a na przyklad "Japonskim wachlarzem" Joanny Bator. Mamy zatem zapis podrozy (lub dziennik, jak kto woli),w ktorym Japonia jest tlem dla przezyc autora. I tak nalezy to odczytywac, aby uniknac rozczarowania. Nie mniej...