cześć,
jestem wielkim fanem Andrzeja Sapkowskiego i chyba każda jego książka przypada mi do gustu. Ogólnie książka wciąga swoją akcją jak i ciekawymi przygodami bohatrów.
Pozdrawiam

cześć,
jestem wielkim fanem Andrzeja Sapkowskiego i chyba każda jego książka przypada mi do gustu. Ogólnie książka wciąga swoją akcją jak i ciekawymi przygodami bohatrów.
Pozdrawiam

Świetna. Może nawet lepsze od Wiedźmina.

Świetna. Może nawet lepsze od Wiedźmina.

Niestety, po pierwszej części liczyłem na więcej. Tymczasem "Boży Bojownicy" trochę mnie zmęczyli... Brakło mi chyba tego humoru który był w pierwszej części. Tutaj jest trochę poważniej, ale przy tym... Nijako? Trudno to opisać. Może gdybym był obeznany z historią wojen husyckich to lepiej zrozumiałbym aluzje i nawiązania, które pozwoliłyby mi się bardziej wciągnąć.

Niestety, po pierwszej części liczyłem na więcej. Tymczasem "Boży Bojownicy" trochę mnie zmęczyli... Brakło mi chyba tego humoru który był w pierwszej części. Tutaj jest trochę poważniej, ale przy tym... Nijako? Trudno to opisać. Może gdybym był obeznany z historią wojen husyckich to lepiej zrozumiałbym aluzje i nawiązania, które pozwoliłyby mi się bardziej wciągnąć.

Drugi tom trylogii trzyma poziom pierwszego. Akcji równie dużo jak w części pierwszej, więc ciężko o nudę.

Drugi tom trylogii trzyma poziom pierwszego. Akcji równie dużo jak w części pierwszej, więc ciężko o nudę.

Druga część trylogii husyckiej, trzyma poziom części pierwszej , do której z wielkim sentymentem i przyjemnością powróciłem po kilkunastu latach. Podczas czytania nie ma czasu na nudę, a książkę czyta się lekko łatwo i przyjemnie, pomimo łacińskich wstawek. Mamy tu wszystko co utrzymaliśmy w części pierwszej a mimo to książka się nie nudzi. Bardzo dobre połączenie historii, magii, fantasty w której autor czuje się najlepiej. Aż chce się czytać. Serdecznie polecam.

Druga część trylogii husyckiej, trzyma poziom części pierwszej , do której z wielkim sentymentem i przyjemnością powróciłem po kilkunastu latach. Podczas czytania nie ma czasu na nudę, a książkę czyta się lekko łatwo i przyjemnie, pomimo łacińskich wstawek. Mamy tu wszystko co utrzymaliśmy w części pierwszej a mimo to książka się nie nudzi. Bardzo dobre połączenie historii,...

Ocena dotyczy audiobooka superprodukcji

Ocena dotyczy audiobooka superprodukcji

Druga część przygód Reynevana i przyjaciół wciągnęła mnie jeszcze bardziej. Nadszedł Rok Pański 1427, który obfitował w wiele interesujących wydarzeń historycznych, które Autor umiejętnie wplótł w fabułę książki. Pokazanie zmagań Reinmara z ważnym zadaniem jak i również szczera chęć pomocy przyjacielowi sprawia, że książkę czyta się szybko. Humor jak zwykle na dobrym poziomie. Jedyne do czego można się przyczepić to końcowy etap książki. Wydarzenia, gdy Reinmar przebywał w klasztorze był dla mnie ciekawy, ale odczuwałem lekkie wydłużanie tego wątku i możliwe sielankowe zakończenie. Sama końcówka wydarzeń była jednak bardzo emocjonująca i z dużą ilością akcji - dla mnie zbyt dużą jak na tak mało napisanych z nią kartek. Skutkowało to dużą ilością przeskoków akcji. Gdy jedna z podróży zajęłaby kilka-kilkanaście stron na początku książki, pod koniec była to ledwie wzmianka i praktycznie od razu zaczynała się akcja. Niemniej nie mogę się doczekać ostatniej części!

Druga część przygód Reynevana i przyjaciół wciągnęła mnie jeszcze bardziej. Nadszedł Rok Pański 1427, który obfitował w wiele interesujących wydarzeń historycznych, które Autor umiejętnie wplótł w fabułę książki. Pokazanie zmagań Reinmara z ważnym zadaniem jak i również szczera chęć pomocy przyjacielowi sprawia, że książkę czyta się szybko. Humor jak zwykle na dobrym...

Świetnie napisane. Polska literatura potrzebuje więcej takich dzieł.

Świetnie napisane. Polska literatura potrzebuje więcej takich dzieł.

Nie wiem dlaczego, ale wracając po przeszło 14 latach strasznie irytowały mnie zwycięstwa Czechów. Czytanie jako dorosły ma ten plus, że całkiem inaczej odbiera się i rozumie pewne rzeczy.
Książka, jak inne pozycje ASa, genialna.
Jedyna rzecz jaka mnie strasznie denerwuje to "mania" uśmiercania bohaterów, z którymi się człowiek zwiąże emocjonalnie. Tak było w Sadze o Wiedźminie, tak jest i tutaj.

Nie wiem dlaczego, ale wracając po przeszło 14 latach strasznie irytowały mnie zwycięstwa Czechów. Czytanie jako dorosły ma ten plus, że całkiem inaczej odbiera się i rozumie pewne rzeczy.
Książka, jak inne pozycje ASa, genialna.
Jedyna rzecz jaka mnie strasznie denerwuje to "mania" uśmiercania bohaterów, z którymi się człowiek zwiąże emocjonalnie. Tak było w Sadze o...

Przesłuchać i podać dalej.

Akcja zwalnia, ale i zagęszcza się. Jeszcze więcej filozofii, psychologicznych rozterek, socjologicznych analiz, krwi, bezwzględności i brutalizmu. Jeszcze więcej obcojęzycznych wstawek.

Sapkoski zdecydowanie jest mistrzem krótkiej formy (cykle opowiadań),słabo sobie radzi z długimi formami (vide - pięcioksiąg wiedźmiński): od drugiego tomu zaczyna się samoznużenie, lekki kryzys pomysłów a wprowadzanie nowych postaci trąci sztucznością (coś jak wytnij-wklej). Pozostaje polot, lekkość pióra, przebogate słownictwo i nieprzeciętna erudycja w dziesiątkach nawiązań i aluzji. Jednak dzięki sile rozpędu z pierwszego tomu - drugi niewiele, choć jednak, mu ustępuje.

Najbardziej irytujące jest uporczywe utożsamianie Nikoletty z Katarzyną, kolejna próba dla inteligencji czytelnika.

Przesłuchać i podać dalej.

Akcja zwalnia, ale i zagęszcza się. Jeszcze więcej filozofii, psychologicznych rozterek, socjologicznych analiz, krwi, bezwzględności i brutalizmu. Jeszcze więcej obcojęzycznych wstawek.

Sapkoski zdecydowanie jest mistrzem krótkiej formy (cykle opowiadań),słabo sobie radzi z długimi formami (vide - pięcioksiąg wiedźmiński): od drugiego tomu...