To moja druga książka Kundery. Pomimo szarego, socjalistycznego tła, ksiązka w barwny sposób ujmuje relacje męsko - damskich, które Kundera opisuje w bardzo ładny, ludzki, egzystencjalny sposób. Ogólnie mówiąc, Autor pisze w sposób, który bardzo mi pasuje. To jest ładna literatura. Los człowieka wpleciony w ten zwykły świat, w którym główny bohater/ bohaterowie próbują żyć, kochać i marzyć. Jest trochę rozważań o życiu, religii, miłości i ludzkiej godności. Bardzo polecam.

To moja druga książka Kundery. Pomimo szarego, socjalistycznego tła, ksiązka w barwny sposób ujmuje relacje męsko - damskich, które Kundera opisuje w bardzo ładny, ludzki, egzystencjalny sposób. Ogólnie mówiąc, Autor pisze w sposób, który bardzo mi pasuje. To jest ładna literatura. Los człowieka wpleciony w ten zwykły świat, w którym główny bohater/ bohaterowie próbują...

Świetna powieść na początek mojej przygody z twórczością Milana Kundery. Choć mamy w "Żarcie" fabułę z kilku perspektyw narratorów, nie męczy ona, tylko wręcz przeciwnie, urozmaica i uwrażliwia czytelnika na skądinąd bardzo emocjonalną treść, bo polityczną. Mianowicie w powieści autor ukazuje Czechosłowację jako tło w okresie wielkich przemian, od początków stalinizmu przez odwilż po przemiany społeczne, stanowiące z naszej perspektywy zapowiedź Praskiej Wiosny. Podsumowując, naprawdę warto, zważywszy na to, że z tego co wiem, kolejne powieści Kundery kładą większy nacisk na aspekt filozoficzny.

Świetna powieść na początek mojej przygody z twórczością Milana Kundery. Choć mamy w "Żarcie" fabułę z kilku perspektyw narratorów, nie męczy ona, tylko wręcz przeciwnie, urozmaica i uwrażliwia czytelnika na skądinąd bardzo emocjonalną treść, bo polityczną. Mianowicie w powieści autor ukazuje Czechosłowację jako tło w okresie wielkich przemian, od początków stalinizmu przez...

książka była dla mnie niestety bardzo przegadana , choć cenie sobie bardzo styl Kundery.. Zarówno wątki polityczne jak i miłosne przygody Ludwika prowadzone były w sposób ciężki - za dużo omówień i analizowania a za mało emocji i pozwolenia czytelnikowi, by sam mógł wyciągać własne wnioski. Oczywiście sam temat działania komunistycznej propagandy i bezwolności ludzi jej ulegających jest wartościowy i wnikliwy, ale może dlatego, że jest to dobrze znany mi temat, to za mało by lektura była satysfakcjonująca i porywająca.

książka była dla mnie niestety bardzo przegadana , choć cenie sobie bardzo styl Kundery.. Zarówno wątki polityczne jak i miłosne przygody Ludwika prowadzone były w sposób ciężki - za dużo omówień i analizowania a za mało emocji i pozwolenia czytelnikowi, by sam mógł wyciągać własne wnioski. Oczywiście sam temat działania komunistycznej propagandy i bezwolności ludzi jej...

Jak dobrze, że jest taka literatura (w obliczu większości współczesnych produktów pisarskich). Dobrze, bo takie książki są przykładami, że to, czego uczy się obecnie na niezliczonych kursach i warsztatach pisarskich, nie musi być (i nie jest) prawdą objawioną - zarówno pod względem językowym, jak i konstrukcji tekstu. Bo cóż tutaj mamy, czy może raczej, czego nie mamy. Otóż nie mamy regulaminowego antagonisty, który koniecznie musi być osobowy, nie mamy cliff-hangerów i wszystkich tych podobno niezbędnych elementów, które muszą pojawić się w książce, w dodatku po tylu to a tylu procentach tekstu (bo nawet takie rzeczy chce się pisarzowi narzucać).
Językowo - autor wcale nie musi unikać zdań złożonych, przymiotników, przysłówków i dostosowywać się do karykaturalnej hiperpoprawności, która robi z tekstu wyjałowiony konglomerat pozbawionych polotu zdań spełniających wyśrubowane normy wszelkich językowych regułek, przez co tekst może jest sterylnie poprawny, ale za to wydrenowany z wszystkiego, co nadaje mu życie. (Sama ostatnio doświadczyłam zmiany zdań typu "postawić im butelkę" na "zafundować im butelkę alkoholu", czy "Z pracy został wylany..." na "Został zwolniony z pracy" - i dodam, że nie miało to być pismo urzędowe).
I wreszcie narracja - nielubiana przez mnie pierwszoosobowa, aczkolwiek nielubiana we współczesnych produktach, bo w klasyce zupełnie nie przeszkadza. Zwykle (w klasyce) jest prowadzona z perspektywy jednego narratora, dlatego zdziwiłam się, kiedy u Kundery zauważyłam aż 4 perspektywy. Ale i to nie było żadnym mankamentem, bo autor skonstruował to w bardzo naturalny sposób, bez nachalnego informowania czytelnika na początku rozdziału, że teraz Zosia (Kasia czy inny Tomek) będzie miała właśnie swoje POV.
Trochę może przeszkadzały mi liczne wstawki w nawiasach - autor z jakiegoś powodu się w tym lubuje, ale miał to szczęście, że tworzył w czasach, gdzie nikt mu tego nie zabraniał - i wcale tekst nie jest przez to jakiś gorszy. Lubi też rozstrzelenia, czasami nie wiedziałam, czemu miały służyć. Ale mimo wszystko cieszę się, że przeczytałam tę książkę.

Jak dobrze, że jest taka literatura (w obliczu większości współczesnych produktów pisarskich). Dobrze, bo takie książki są przykładami, że to, czego uczy się obecnie na niezliczonych kursach i warsztatach pisarskich, nie musi być (i nie jest) prawdą objawioną - zarówno pod względem językowym, jak i konstrukcji tekstu. Bo cóż tutaj mamy, czy może raczej, czego nie mamy. Otóż...

Pierwsza powieść Kundery. Wielowarstwowa, prawdziwa, znakomita. Zapraszam do wysłuchania rozmowy o tej książce.

Pierwsza powieść Kundery. Wielowarstwowa, prawdziwa, znakomita. Zapraszam do wysłuchania rozmowy o tej książce.

W świecie totalitaryzmów wszelakich nie ma miejsca na żarty. Wymagane są: całkowity brak samodzielnego myślenia, bezwzględna lojalność i posłuszeństwo. Jak tylko zboczysz z tej drogi, w najlepszym razie zostaniesz wykluczony – z partii, studiów, ze swoich marzeń i życia. Tak stało się z Ludvikiem. Ale to nie jest powieść o politycznym męczenniku, to powieść o tym, jak można pozwolić zniszczyć siebie, utkwić w przeszłości a swoją teraźniejszość zamienić w nieustanne rozgoryczenie i pragnienie odwetu.
Oczywiście systemy mają moc niszczenia, ale człowiek ma moc odbudowywania siebie. A tego nasz bohater nie zrobił. Dla mnie to książka o poddaniu się i pielęgnowaniu w sobie przez wiele lat swoich niepowodzeń, nieszczęść, poczucia niesprawiedliwości. I to moim zdaniem Kundera wyśmiał poprzez ukazanie tej groteskowej zemsty.
Zakotwiczenie się w przeszłości (folklor, wiara, traumatyczne zdarzenia) prowadzi do tego, że nie żyjemy tak naprawdę, nie tworzymy niczego nowego, wartościowego. Dlatego trudno mi było utożsamić się z postawą życiową bohaterów. Ale opisane to zostało z ogromną plastycznością, chociaż wykłady na temat muzyki ludowej były nużące.

W świecie totalitaryzmów wszelakich nie ma miejsca na żarty. Wymagane są: całkowity brak samodzielnego myślenia, bezwzględna lojalność i posłuszeństwo. Jak tylko zboczysz z tej drogi, w najlepszym razie zostaniesz wykluczony – z partii, studiów, ze swoich marzeń i życia. Tak stało się z Ludvikiem. Ale to nie jest powieść o politycznym męczenniku, to powieść o tym, jak można...

Dobra lektura. Moim zdaniem lepsza od Nieznośnej lekkości bytu

Dobra lektura. Moim zdaniem lepsza od Nieznośnej lekkości bytu

O miłości i nienawiści. O tym jak silne to uczucia i jak potrafią zniszczyć człowieka od wewnątrz. O sile przypadku. Wreszcie, o systemie totalitarnym, który niszczył życie milionów przez dekady. Wszystko podane z odrobiną czeskiego poczucia humoru. Gorąco polecam!

O miłości i nienawiści. O tym jak silne to uczucia i jak potrafią zniszczyć człowieka od wewnątrz. O sile przypadku. Wreszcie, o systemie totalitarnym, który niszczył życie milionów przez dekady. Wszystko podane z odrobiną czeskiego poczucia humoru. Gorąco polecam!

„Żart” jest debiutancką powieścią Milana Kundery. Według niektórych – najlepszą. Całkiem możliwe. Jest wspaniała. Zawsze podchodziłam do twórczości Kundery z pewnym dystansem. Wydawał mi się, sama nie wiem dlaczego, zbyt oschły czy ironiczny.
Żadnej z tych cech w „Żarcie” nie uświadczysz. Jest to dzieło przejmujące, mądre, przenikliwe. Historia nieszczęsnego politycznego żartu i jego autora jest opowiedziana przez cztery osoby.
Choć życie głównego bohatera, Ludwika, zostało zmielone przez komunistyczną machinę opresji, Kundera podobno odżegnywał się od politycznego odczytania książki. No i słusznie, bo jest w tej powieści o wiele więcej. Motyw osobowości Ludwika, wysuszonej i może nawet jakoś skarlałej z powodu pragnienia zemsty i tego, jak przeżywa swoje nieszczęście, jest równie ważny. Jest to też opowieść o miłości, a raczej o tym, co bohaterom wydaje się miłością.
Ale co innego kompletnie mnie oczarowało: piękno opowieści przyjaciela Ludwika, Jaroslava. Dotyka rzeczy prastarych, pierwotnych, które jeszcze próbuje zachować płynąca coraz cieńszym strumykiem prawdziwa ludowa muzyka i tradycja. Tak mówi o morawskim weselu, swoim weselu i wszystkich innych: „Starosta, najstarszy drużba, jest główna osobą, duszą, gospodarzem całej uroczystości. Tak było zawsze od tysiąca lat. Pan młody nigdy nie był podmiotem ślubu. Był jego przedmiotem. To nie on się żenił. To jego żenili. Ktoś przemocą wciągnął go na ten ślub, a on tylko płynął unoszony potężną falą. To nie on działał i mówił. Za niego działał i mówił starosta. Ale nawet nie starosta. To długowieczna tradycja podawała sobie do rąk jednego człowieka za drugim i wciągała ich w swój słodki nurt. W tym nurcie wszyscy byli do siebie podobni i stawali się ludzkością.”
Cała opowieść Jaroslava i drugiego znajomego Ludwika, Kostki jest taka, czyli piękna. Nie złamanego Ludwika, nie głupiej Heleny, ale tych dwóch pozostających z własnego wyboru z dala od marności tego świata, jeden przy swojej tradycji, a drugi przy religii.

„Żart” jest debiutancką powieścią Milana Kundery. Według niektórych – najlepszą. Całkiem możliwe. Jest wspaniała. Zawsze podchodziłam do twórczości Kundery z pewnym dystansem. Wydawał mi się, sama nie wiem dlaczego, zbyt oschły czy ironiczny.
Żadnej z tych cech w „Żarcie” nie uświadczysz. Jest to dzieło przejmujące, mądre, przenikliwe. Historia nieszczęsnego politycznego...

Kundera uwiódł mnie swoim stylem. Jeszcze do niego wrócę.

Kundera uwiódł mnie swoim stylem. Jeszcze do niego wrócę.