Jednym z paradoksów współczesnej kultury wydaje się wzrost zainteresowania teoretyków edukacją kulturalną, co potwierdzaj liczne międzynarodowe spotkania organizowane pod auspicjami UNESCO, przy niepokojącym braku konsekwentnych działań edukacyjnych w tym zakresie, a przede wszystkich wobec osłabiania ich związku z upowszechnianiem kultury. Samo upowszechnianie kultury jako określone działanie także traci swoje wyraźne znaczenie. Pojęcie to często zaczyna być używane zamiennie z pojęciem promocji kultury, co zasadniczo zmienia jego sens. Przyczyny są wielorakie, a ich poznanie wymagałoby uwzględnienia różnorodnych uwarunkowań. W Polsce tworzą one skomplikowany splot. Od ustrojowo-politycznych (upowszechnianie kultury przestało być ideologicznym priorytetem polityki kulturalnej państwa),przez ekonomiczne (mechanizmy rynkowe raczej wykorzystują potrzeby już istniejące, niż kreują nowe, pożądane ze względu na wzrost poziomu kompetencji kulturalnych),do edukacyjnych (osłabienie pozycji szkolnych przedmiotów artystycznych, ograniczenie programowego zakresu literatury pięknej poznawanej w ramach języka polskiego, brak czasu i środków na kontakt z kulturą w szkole).

Katarzyna Olbrycht
Fragment Wprowadzenia