Książka składa się z trzech wątków ale główną bohaterką jest Natura, jej złożoność, kruchość, zależność od tak wielu czynników a szczególnie od poczynań człowieka. Autorka napisała tę książkę w 2000 roku, gdzie jeszcze tyle się nie mówiło o ochronie przyrody i zagrożeniach klimatycznych, a teraz ta tematyka jest bardzo na czasie, więc warto się z nią zapoznać.

Książka składa się z trzech wątków ale główną bohaterką jest Natura, jej złożoność, kruchość, zależność od tak wielu czynników a szczególnie od poczynań człowieka. Autorka napisała tę książkę w 2000 roku, gdzie jeszcze tyle się nie mówiło o ochronie przyrody i zagrożeniach klimatycznych, a teraz ta tematyka jest bardzo na czasie, więc warto się z nią zapoznać.

Człowiek, to ciekawa istota. Niezaprzeczalnie (przynajmniej dla osób pozostających z religiami tego świata w luźnych stosunkach) wyewoluował on z otaczającego nas środowiska, jest częścią natury, jest elementem składowym Ziemi, a jednak wprowadza on swoim istnieniem chaos. Relacje ludzi z czymkolwiek, nawet własnych gatunkiem, to seria komplikacji, które z reguły prowadzą do katastrofy.

Barbara Kingsolver w „Lecie namiętności” opisała trzy historie splatające się miejscem akcji oraz tematyką. Mamy możliwość poznać, jak wygląda życie w Appalachach. Życie ludzi, zwierząt oraz roślin. Życie definiowane przez tych pierwszych. Niestety.

Lubimy patrzeć na naturę w dwójnasób. Raz jako poddanego nam współmieszkańca, dwa – jako ideał dobra. Oba te spojrzenia są błędne. Natura nie jest ani dobra, ani zła. Natura jest skomplikowana i efektywna. Natura jest instynktowna. Natura jest sprawna. Natura nie myśli nad tym czy coś wypada, czy to moralne, czy efekt nie będzie przytłaczający. Natura prze do przodu w idealnej synchronizacji, każdy jej „początek”, to tak naprawdę tylko ciąg dalszy. Natura zostawiona sama sobie, osiąga apogeum własnych możliwości, a jej droga ku doskonałości jest tak drobiazgowo skomplikowana i tak perfekcyjnie niezatrzymywalna, że można ją „jedynie” zniszczyć, ale nie opanować.

Człowiek jednak wierzy w swoją nadrzędną pozycję w hierarchii świata. Wierzy, że to on decyduje o wszystkim, czyniąc jednocześnie ogromny zamęt. Nie ważne czy jego intencje są szlachetne czy nie. Niezależnie czy jest przypinającym się do drzew weganinem czy zabierającym kałasznikowa do lasu myśliwym, jedyne co robi, to wzbudza entropię. Życie na tej planecie kosztuje inne życie. Zwierzęta polują na siebie nawzajem, ba, nawet rośliny polują na siebie nawzajem. Cały świat owadów, cały (totalnie niezbadany) ekosystem wodny wykracza poza poznawcze możliwości człowieka. Jednak zupełnie nam to nie przeszkadza wyrażać swój jasny i zdeklarowany pogląd na sprawy skomplikowane nawet bardziej niż logika Edyty Górniak.

Bo człowiek jest jakby esencją konfliktu, braku symbiozy. Nie trzeba uciekać w dalekie poszukiwania, by zobaczyć, że nawet w relacjach wewnątrzgatunkowych wszystko komplikujemy. Nie potrafimy się dogadać w najprostszych sprawach. Ciągle burzymy, niszczymy i zaczynamy od nowa. By burzyć, niszczyć i stawiać nowe fundamenty. Nie potrafimy żyć ze sobą w zgodzie, a chcemy kontrolować naturę. Eksploatujemy środowisko ponad nasze potrzeby, byle tylko mieć więcej zupełnie niepotrzebnych rzeczy. Niszczymy naszego żywiciela – tak głupim pasożytem jesteśmy.

I cały paradoks polega na tym, że z tej natury wyewoluowaliśmy. Jesteśmy jej zenitem rozwoju. Jesteśmy jak sztuczna inteligencja, która doskonalona w nieskończoność, w końcu obraca się przeciw swoim twórcom. Jesteśmy szczytem natury, który, wydaje się, może być początkiem jej końca.

Barbara Kingsolver napisała fabularnie dość prostą książkę. Każdy wątek jest mocno przewidywalny, a losy bohaterów idą sprawdzonymi tropami. Moim zdaniem dzieje się tak dlatego, że te trzy historie stanowią tak naprawdę tło dla głównego bohatera – natury. Pisarka opisując nam dzieje młodej farmerki, samotnej strażniczki czy emerytowanego wdowca nadaje kontekst swojej opowieści o tym czym natura w istocie jest. I jak bardzo człowiek pozostaje za nią w tyle. Bo choć potrafimy sobie zadawać egzystencjonalne pytania, to trochę trudniej przychodzi nam coś, chyba ważniejszego. Stworzenie współpracy z naszą planetą. I najsmutniejsze jest to, że nie wiem czy w ogóle jesteśmy w stanie to zrobić. Czy nasza planeta w ogóle nas potrzebuje. Czy nie byłoby jej lepiej bez nas.

Człowiek, to ciekawa istota. Niezaprzeczalnie (przynajmniej dla osób pozostających z religiami tego świata w luźnych stosunkach) wyewoluował on z otaczającego nas środowiska, jest częścią natury, jest elementem składowym Ziemi, a jednak wprowadza on swoim istnieniem chaos. Relacje ludzi z czymkolwiek, nawet własnych gatunkiem, to seria komplikacji, które z reguły prowadzą...