Powieść jest znanego brytyjskiego autora, natomiast ja chyba do niej nie dorosłam. Wszystko tak poplątane, że trudno było w tym wszystkim połapać się, o co tak naprawdę chodzi. Miłość, morderstwo, ale napisane jakimś dziwnym sposobem. Niestety, powieść nie spodobała się, więc nikomu nie polecam.

Powieść jest znanego brytyjskiego autora, natomiast ja chyba do niej nie dorosłam. Wszystko tak poplątane, że trudno było w tym wszystkim połapać się, o co tak naprawdę chodzi. Miłość, morderstwo, ale napisane jakimś dziwnym sposobem. Niestety, powieść nie spodobała się, więc nikomu nie polecam.

„Pomyśl o wszystkich powodach, dla których ludzie kupują kwiaty...“

Ostre światło dnia. George Webb siedzi w swoim samochodzie. Spogląda w dal wzrokiem tego, który wspomina przeszłość. Obok niego, na siedzeniu pasażera, szalik i płaszcz. I róże. Bukiet krwistoczerwonych róż dla człowieka, którego nienawidzi.

To dwa lata, ale wspomnienia są świeże. Czarny płaszcz z czystego kaszmiru, żywe oczy z nutą zimna, tego intrygującego zimna. Myśl, że chciałoby się zobaczyć, jak to zimno topnieje gdzieś w Café Rio przy słodkim cappuccino. A potem... zapach stojącego na gazie coq au vin, butelka Beaune, migotliwy blask świecy, ciepło kuchni...

Jak wybieramy? Otwiera drzwi auta, chwyta płaszcz. Dzień jest piękny. Myśli o tym, co ona teraz widzi, co czuje. Zwykła klientka, jedna z wielu, przecież znakomita większość to kobiety. Sara Nash. Teraz po prostu Sara. Jakże inaczej miałby do niej mówić? Jeszcze czasem "kochanie", ale wtedy ona może patrzeć niechętnie, te jej brązowe chłodne oczy...

George Webb. Były policjant, teraz po prostu - detektyw. I ta jedna sprawa, sprawa jakich wiele, sprawa Nashów. Na tyle prosta, że mógłby zlecić ją Ricie. A wtedy Sara i pasmo słońca na jej kolanach...

Bierze bukiet kwiatów, zdejmuje z niego szary papier. Te słowa: Czy pan to dla mnie zrobi? Słowa sprzed dwóch lat wracające echem...

„W świetle dnia“ to powieść uduchowiona, inspirująca. Pełna smaku, refleksji, detali umykających zwykłemu człowiekowi. „- Coś cię naszło“, pisze Swift i to zdanie staje się prowokatorem, staję się wymówką dla obszernej, intrygującej historii - rodzącej się i obumierającej na naszych oczach. Nie jest to jedynie utwór o miłości, nie jest to nawet dzieło, które miałoby ukazać czyjeś życie. To książka o przypadku, o splataniu się dróg, o tym, jak jedno spotkanie, jedno spojrzenie, a czasem - jedna opowieść sprzed wielu, wielu lat - może zmienić wszystko...

„Pomyśl o wszystkich powodach, dla których ludzie kupują kwiaty...“

Ostre światło dnia. George Webb siedzi w swoim samochodzie. Spogląda w dal wzrokiem tego, który wspomina przeszłość. Obok niego, na siedzeniu pasażera, szalik i płaszcz. I róże. Bukiet krwistoczerwonych róż dla człowieka, którego nienawidzi.

To dwa lata, ale wspomnienia są świeże. Czarny płaszcz z...

dobrze wie już,ze my
się nie dzieli przez trzy


Prywatny detektyw,małżeńska zdrada,szalona miłość,śledztwo,morderstwo...
no tak...to nie brzmi zachęcająco...
Ale nie lękajcie się!!Pod pozorem banału kryje się kawałek naprawdę interesującej literatury.Przede wszystkim...mój ulubiony typ narracji czyli pomieszanie czasu i przestrzeni.
Poza tym..główny bohater.Obserwujemy jego zmagania ze sobą i niezbyt rozpieszczającym go losem.Mimo kolejnych nieudanych etapów życia George nie tylko nie załamuje się ale odkrywa w sobie i wokół siebie całkiem nieznane mu atrakcje i możliwości.Uświadamia sobie ,że istnieje coś takiego jak sztuka(nawet sam zaczyna pisać),że jedzenie może być czymś więcej niż zaspokajaniem głodu,że tolerancja rozwiązuje wiele problemów,że niezależność oprócz ryzyka daje też wiele powodów do satysfakcji.
Cudownie odmieniony George ulega w końcu miłości...nieco zaskakującej i irracjonalnej..ale w jego odczuciu prawdziwej...Życzmy mu więc najlepszego na nowej drodze(niestety dopiero za 8 lat jak dobrze pójdzie),a sami sobie życzmy częstszych spotkań z tak gorzko- ironicznymi opowieściami...

dobrze wie już,ze my
się nie dzieli przez trzy


Prywatny detektyw,małżeńska zdrada,szalona miłość,śledztwo,morderstwo...
no tak...to nie brzmi zachęcająco...
Ale nie lękajcie się!!Pod pozorem banału kryje się kawałek naprawdę interesującej literatury.Przede wszystkim...mój ulubiony typ narracji czyli pomieszanie czasu i przestrzeni.
Poza tym..główny bohater.Obserwujemy...