Dość nijaka space opera.

Dość nijaka space opera.

Początek trzeba przebrnąć - dalej jest tylko lepiej! To dzięki dość patetycznemu, drętwemu wstępowi możemy oglądać całkowitą przemianę życia głównego bohatera: celów, systemu wartości, wizji Świata i zapatrywań na podstawowe kwestie. Wartka, wciągająca akcja pełna brawurowych, a jednak strategicznie bezbłędnie zaplanowanych i przemyślanych akcji, wielkich i małych podbojów, w niezwykle plastycznej i pomysłowo stworzonej kosmiczno-politycznej scenerii. Do tego jest i drugie dno bez zbędnego moralizatorstwa ani łopatologi udowadniające niemożność znalezienia jedynie słusznego ustroju, religii czy uniwersalnej moralności, a tym bardziej rozstrzygnięcia kto, dlaczego i w jaki sposób ma szanse osiągnąć postęp, odnieść sukces albo ponieść porażkę.

Początek trzeba przebrnąć - dalej jest tylko lepiej! To dzięki dość patetycznemu, drętwemu wstępowi możemy oglądać całkowitą przemianę życia głównego bohatera: celów, systemu wartości, wizji Świata i zapatrywań na podstawowe kwestie. Wartka, wciągająca akcja pełna brawurowych, a jednak strategicznie bezbłędnie zaplanowanych i przemyślanych akcji, wielkich i małych podbojów,...

Uwaga!!! To chała wręcz nieprawdopodobna!!! Książka mająca opinię najgorszej w dorobku H. Beama Pipera. Nie byłem w stanie przeczytać tego do końca...
To operetka kosmiczna i fanfaronada w śmiertelnie poważnym, nieznośnie napuszonym stylu. Te stroje, ten styl wysławiania się, ci wszyscy arystokraci - diukowie, książęta i lordowie, ich sługi, najemnicy, intrygi, kobiety, luddyści, bunty, grabieże, porwania, wątki "miłosne" z romantycznymi zachodami słońca... Dno. Tam dalej powinny być nawet statki kosmiczne na.... ropę naftową (obok napędu hiperprzestrzennego) - w każdym bądź razie na pewno są w oryginale. Oto do czego prowadzi upadek i dekadencja...
Planety i ich nazwy mnożą się jak nazwy księstw i królestw, a że mowa jest o chodzeniu... piechotą (niezrozumienie kompletne i ślepota na jedną z podstawowych rzeczy w języku angielskim, na zakres znaczeniowy czasownika "to go"! Takich kiksów, dość zdumiewających, bo w końcu to są podstawy edukacji, i kłócą się przecież z kontekstem, jest w przekładach Solarisu więcej),w końcu się można w tym pogubić...
Płytka, durna, śmiertelnie naiwna pisanina udająca sf. Niestety. Dużo lepsze są opowiadania Pipera, także w cyklu "Terro-Human", do którego należy "Kosmiczny wiking". Szczęśliwie Solaris zapowiada zbiór opowiadań "Policja czasu" (ale to inny cykl) - po polsku chciałoby się przeczytać opowiadania z podcykli "Empire" i "Federation". Na razie wiadomo, że w jednej z najbliższym antologii dostaniemy mikropowieść "Czterodniowa planeta".

"Kosmiczny wiking" to kolejny utwór wyciągnięty z puli amerykańskiej tzw. "domeny publicznej", z tej jej części, na którą składają się utwory z l. 1924-1961 (mogłem się pomylić o rok, dwa),na które - uwaga - nie przedłużono copyrightu (czyli rejestracji sądowej plus opłaty),więc jest tam trochę utworów słabych i takich, które są mniej czy bardziej zabytkami bez szans na dużą sprzedaż dzisiaj. Ale Solaris wydał już trzecią najgorszą powieść danego autora (po Campbellu i "Simaku"),więc wyraźnie widać, że (plus wiele opowiadań, niektóre rzeczywiście znakomite),to w dużej mierze właśnie stamtąd czerpane są teksty do tłumaczenia. Poza tym spora część tych tekstów to wersje z magazynów sf, a nie z poprawionych wydań książkowych, co czasami czyni sporą różnicę. Dlaczego tak się dzieje w "Solarisie"? Nie wiem, może to przypadek, a może i nie, bo są znane przykłady, że niektóre wydawnictwa w Polsce udają, że skoro w USA jakieś teksty są bezpłatne, to u nas automatycznie też...

I jeszcze dodam, że ktoś mógłby powiedzieć, iż podobnie do "Kosmicznego wikinga" wygląda duży, luźny cykl Jacka Vance'a(niestety, prawie nieznany w Polsce poza wydanymi osobno mikropowieściami "Ostatni zamek" i "Władcy smoków", ale szczególnie polecałbym małą i trudno dostępną powieść "Syn Drzewa"),dziejący się w Galaktyce skolonizowanej tysiące lat temu przez Ziemian (niezliczone planety zamieszkane przez potomków kolonizatorów, z niezliczonymi królestwami, rozpanoszonym feudalizmem, dekadencją, ale i z nieprawdopodobną ilością nowych zwyczajów, obyczajów, modyfikacji wynikających z upływu czasu i zróżnicowanych środowisk planetarnych - tego ostatniego w powieści Pipera nie uświadczysz!). Ale różnice są zasadnicze, ponieważ utwory Vance'a - solidne przygodówki, często pełne zwariowanych perypetii, opisujące zróżnicowane i skomplikowane systemy społeczne (nawet jeśli podobne do tych znanych z historii Ziemi),zwykle posiadające ciekawą intrygę - są ogromnie barwne, pomysłowe, nierzadko nabierają wymiaru mitycznego, choć zwykle są to bardziej satyry i pastisze, podszyte ironią i humorem, i - nierzadko dają do myślenia. I jest to sf pełną gębą, a nie jakieś sztywne, koturnowe awanturki rodem z brukowych romansideł plus przygarść akcesoriów sf.

Uwaga!!! To chała wręcz nieprawdopodobna!!! Książka mająca opinię najgorszej w dorobku H. Beama Pipera. Nie byłem w stanie przeczytać tego do końca...
To operetka kosmiczna i fanfaronada w śmiertelnie poważnym, nieznośnie napuszonym stylu. Te stroje, ten styl wysławiania się, ci wszyscy arystokraci - diukowie, książęta i lordowie, ich sługi, najemnicy, intrygi, kobiety,...