Specyficzna, nie do końca moja stylistyka komiksu nie odrzuca, ale też nie jest w stanie wprawić w zachwyt. Najbardziej urzekają mnie ujęcia bogów i wnętrza piramidy. Samą treść nie wciąga szczególnie. Część pierwsza, najlepsza, a pozostałe stają się ciekawsze przy ich zakończeniach. Jednak w wydaniu trylogii dużą wartość niesie analiza pracy Enkila Bilala autorstwa S. Lehmana. Po tej analizie, warto jeszcze raz przeczytać trylogie i poszukać prawdopodobnych odniesień i ukrytych znaczeń.

Specyficzna, nie do końca moja stylistyka komiksu nie odrzuca, ale też nie jest w stanie wprawić w zachwyt. Najbardziej urzekają mnie ujęcia bogów i wnętrza piramidy. Samą treść nie wciąga szczególnie. Część pierwsza, najlepsza, a pozostałe stają się ciekawsze przy ich zakończeniach. Jednak w wydaniu trylogii dużą wartość niesie analiza pracy Enkila Bilala autorstwa S....

Film rewelacja. Komiks totalne dno. Brzydka kreska. Każda kobieta wygląda męsko i identycznie. Fabuła niesamowicie nudna. Jeden z gorszych komiksów jaki czytałem.

Film rewelacja. Komiks totalne dno. Brzydka kreska. Każda kobieta wygląda męsko i identycznie. Fabuła niesamowicie nudna. Jeden z gorszych komiksów jaki czytałem.

"Trylogia Nikopola" powinna nazywać się raczej "Trylogią Horusa", gdyż tytułowy Nikopol, moim zdaniem, nie był w tym komiksie głównym bohaterem. Na większość wydarzeń z "osi historii" patrzymy co prawda z jego perspektywy, jednak całość ma dla mnie sens jedynie wtedy, gdy patrzymy na to oczami Horusa. Boga, który chciał być człowiekiem.
Spojrzenie na historię komiksu z tej perspektywy dodaje jej uroku, gdyż historie "śmiertelników" są po prostu nudne. Przewalają się na kartach bez większego sensu, nie dążą do jakiegoś celu a ich wewnętrzne przemiany są dość płytkie. Ciekawiej robi się dopiero gdy na scenę wkraczają bogowie z latającej piramidy. Patrząc na komiks jako historię boga Horusa można odnieść wrażenie, że jest ona oparta na micie o Prometeuszu - tytanie, który stworzył człowieka i chciał mu pomagać, narażając się bogom z Olimpu. W "Trylogii..." Horus co prawda nie pomaga całej ludzkości, jednak używa swoich mocy do wsparcia konkretnych ludzi (czerpiąc przyjemności z życia człowieka) za co zostaje ukarany. Z tego też powodu tzw. łuk postaci - Horusa - jest znacznie ciekawszy od Niko i pozostałych, w większości nijakich, bohaterów.
Komiks bez wątpienia jest świetnie narysowany, jednak położenie nacisku na historię "ludzką" powoduje, że jest momentami nudnawy. Czytelników przymierzających się do tej lektury zachęcam do spojrzenia na nią z perspektywy opisanej powyżej - wtedy jest znacznie ciekawiej.

"Trylogia Nikopola" powinna nazywać się raczej "Trylogią Horusa", gdyż tytułowy Nikopol, moim zdaniem, nie był w tym komiksie głównym bohaterem. Na większość wydarzeń z "osi historii" patrzymy co prawda z jego perspektywy, jednak całość ma dla mnie sens jedynie wtedy, gdy patrzymy na to oczami Horusa. Boga, który chciał być człowiekiem.
Spojrzenie na historię komiksu z tej...

Bardzo wymagająca lektura, ale cierpliwość się opłaciła. Niesamowite rysunki, klimat i powiązanie wątków. Ciekawy pomysł z wycinkiem z gazety, który jest integralną częścią komiksu.

Bardzo wymagająca lektura, ale cierpliwość się opłaciła. Niesamowite rysunki, klimat i powiązanie wątków. Ciekawy pomysł z wycinkiem z gazety, który jest integralną częścią komiksu.

Brudna Europa po wojnach atomowych uchwycony doskonałą kreską (tuszę, że cenicie tusz),katastroficzny klimat uwypuklony poprzez sięganie do tekstów kultury z kategorii poetów przeklętych (Baudelaire),apokaliptyczne wizje naszpikowane niuansami (zbuntowany Horus). Smakowite, doskonale zaserwowane, uwielbiane przeze mnie i polecane szeroko!

Brudna Europa po wojnach atomowych uchwycony doskonałą kreską (tuszę, że cenicie tusz),katastroficzny klimat uwypuklony poprzez sięganie do tekstów kultury z kategorii poetów przeklętych (Baudelaire),apokaliptyczne wizje naszpikowane niuansami (zbuntowany Horus). Smakowite, doskonale zaserwowane, uwielbiane przeze mnie i polecane szeroko!

Świetny komiks na podstawie, którego powstał film Immortel w 2004 roku. Autor komiksu Enki Bilal maluje jego kadry, dzięki temu mają niepowtarzalny styl. Poszczególne części są luźno związane ze sobą i tylko trochę podobne do filmu. Warto sięgnąć po komiks nawet, gdy widziało się film. Scenariusz został napisany przez autora komiksu, w którym uprościł oraz zmienił trochę fabułę i połączył w całość wątki zawarte w 3 tomach komiksu.

Świetny komiks na podstawie, którego powstał film Immortel w 2004 roku. Autor komiksu Enki Bilal maluje jego kadry, dzięki temu mają niepowtarzalny styl. Poszczególne części są luźno związane ze sobą i tylko trochę podobne do filmu. Warto sięgnąć po komiks nawet, gdy widziało się film. Scenariusz został napisany przez autora komiksu, w którym uprościł oraz zmienił trochę...

Surrealizm zaangażowany

Enki Bilal, jeden z najsłynniejszych europejskich twórców komiksowych, pochodzi z dawnej Jugosławii. Jego rodzina przybyła do Paryża z Belgradu w 1960 roku, wymykając się z kraju pozostającego we władzy Josipa Broza-Tito. Bilal często powtarzał, że widok zniszczonej jugosłowiańskiej stolicy pozostał z nim na całe życie i wpłynął na specyficzną, obskurną i lekko turpistyczną estetykę jego komiksów. Zajrzyjmy do jego najgłośniejszego dzieła, pierwszego w pełni autorskiego komiksu – nie zaczynam od początku, na to przyjdzie jeszcze czas. Owym legendarnym już komiksem jest „Trylogia Nikopola”, której albumy wychodziły kolejno w 1980, 1986 i 1992 roku.

Tryptyk otwierają „Targi nieśmiertelnych”. Jest to historia Alcyda Nikopola, skazanego w 1993 roku za zdradę narodu. Zahibernowany i wysłany za karę w przestrzeń kosmiczną budzi się trzydzieści lat później, w Paryżu skutym łańcuchami faszyzmu. Stolica niegdysiejszej Francji jest autonomicznym państwem-miastem, rządzonym twardą ręką przez Jeana-Ferdinanda Choublanca, który wprowadził w życie specyficzną odmianę faszyzmu – „fallokratyczny” szublankizm. To skrajnie mizoginistyczna odmiana rządów, redukująca kobiety do roli żywych inkubatorów i utrzymująca, za pomocą inżynierii genetycznej, udział mężczyzn w społeczeństwie na poziomie osiemdziesięciu procent. Choublanc ma problem – nad Paryżem zawisł dziwny statek kosmiczny o kształcie piramidy, którego pasażerami okazują się bóstwa znane z egipskiej mitologii. Anubis, Bast i reszta domagają się olbrzymiego trybutu w paliwie. Nikopol wrzucony zostaje w wir wydarzeń, które przekraczają nieco zdolność jego rozumowania. Dowiaduje się, że ma syna, Alcyda Juniora, który okazuje się być jego doskonałą kopią i rówieśnikiem oraz zostaje opanowany przez boga Horusa, zbiega z piramidy potrafiącego wejść w ciało innej żywej osoby i wykorzystywać je jako swojego awatara.

W drugiej części trylogii, „Kobiecie pułapce” mamy okazję dowiedzieć się nieco więcej o samym świecie i jego geopolityce. Jednym z największych mocarstw na naszej planecie jest państwo Czechosowietów, czyli tak naprawdę Układ Warszawski, który przetrwał do 2025 roku. W świecie Bilala panuje tam inny totalitaryzm niż ten paryski – a mianowicie monstrualny komunizm. W Wielkiej Brytanii zapanował hiperliberalizm, spełnienie mokrego snu Ayn Rand i Margaret Thatcher. Londyn jest jednym wielkim, już nawet nie multinarodowym, lecz multigatunkowym kotłem – obok ludzi żyją w nim również Zuben’Ubijczycy, przybysze z innego wymiaru, żywiący się naszymi, ziemskimi narkotykami. Berlin jest permanentnym, trójkątnym polem bitwy pomiędzy chrześcijaństwem, islamem i dziwnymi kosmitami składającymi gigantyczne jaja w pobliżu miejsc religijnych kultów. Między tymi wszystkim miejscami podróżuje angielska dziennikarka, Jill Bioskop, opłakująca śmierć swojego kochanka-kosmity, który zginął w zamachu Zuben’Ubijczyków na londyńską społeczność Afro-Pakistańską. Jill zażywa podejrzany środek o nazwie HLV, który rzekomo tłumi emocje. Jak się okazuje, HLV całkowicie odkształca rzeczywistość rejestrowaną przez Jill, czyniąc ją niewiarygodnym narratorem. Fantasmagoryczna podróż dziennikarki przez europejskie metropolie wiedzie ją ostatecznie na spotkanie z bohaterami pierwszej części – Horusem i towarzyszącym mu mimowolnie Alcydem Nikopolem Seniorem.

Ciąg dalszy na:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/04/trylogia-nikopola.html

Surrealizm zaangażowany

Enki Bilal, jeden z najsłynniejszych europejskich twórców komiksowych, pochodzi z dawnej Jugosławii. Jego rodzina przybyła do Paryża z Belgradu w 1960 roku, wymykając się z kraju pozostającego we władzy Josipa Broza-Tito. Bilal często powtarzał, że widok zniszczonej jugosłowiańskiej stolicy pozostał z nim na całe życie i wpłynął na specyficzną,...

Komiks,tak jak wskazuje tytuł składa się z trzech części połączonych ze
sobą.Czytając odkrywałem wciąż nowe tropy odnośnie fabuły.Bo o to Egipscy
bogowie i ludzie.Jakaś piramida nad miastem.Albo to,że jeden z bogów wciela
się w jednego z ludzi.Niczym Jezus-tak pomyślałem.Mimo tych tropów,różnych
dróg,moich pomysłów zakończenie zaskoczyło mnie.WARTO PRZECZYTAĆ.

Komiks,tak jak wskazuje tytuł składa się z trzech części połączonych ze
sobą.Czytając odkrywałem wciąż nowe tropy odnośnie fabuły.Bo o to Egipscy
bogowie i ludzie.Jakaś piramida nad miastem.Albo to,że jeden z bogów wciela
się w jednego z ludzi.Niczym Jezus-tak pomyślałem.Mimo tych tropów,różnych
dróg,moich pomysłów zakończenie zaskoczyło mnie.WARTO PRZECZYTAĆ.

Zaczyna jako nieco siermiężna dystopia, po czym stopniowo przechodzi w surrealistyczną wizję przyszłości. Kreska brudna jak ciemna uliczka, a tempo akcji bardzo przyjemne.

Zaczyna jako nieco siermiężna dystopia, po czym stopniowo przechodzi w surrealistyczną wizję przyszłości. Kreska brudna jak ciemna uliczka, a tempo akcji bardzo przyjemne.

Całą trylogię można postrzegać jako film, a jej bohaterów jak aktorów, którzy na koniec – w przedziwnej scenie rozważań dotyczących przyszłości – zdają sobie sprawę, że znają scenariusz i przyjmują go bez słowa protestu, choć jest zupełnie inny aniżeli ich oczekiwania. To właśnie kinematograficzna metafora stanowi oś akcji ostatniego tomu. Tkwi w niej jakaś przenikliwa głębia, ale i przejmujący smutek.

"Trylogia Nikopola" oprócz zajmującej fabuły umożliwia też wgląd w twórczy rozwój artysty. Zmienia się warstwa graficzna – początkowo kadry są niezwykle szczegółowe, a postacie narysowane starannie. Z czasem pojawia się tendencja do wykorzystywania techniki kolażu (obecne w tle fragmenty zdjęć, plakatów etc.),która przyniosła rysownikowi taką sławę.

Cała recenzja na: http://zcyklu.pl/na-czasie/196/Banici-dwoch-swiatow.-Kroniki-latajacej-piramidy

Całą trylogię można postrzegać jako film, a jej bohaterów jak aktorów, którzy na koniec – w przedziwnej scenie rozważań dotyczących przyszłości – zdają sobie sprawę, że znają scenariusz i przyjmują go bez słowa protestu, choć jest zupełnie inny aniżeli ich oczekiwania. To właśnie kinematograficzna metafora stanowi oś akcji ostatniego tomu. Tkwi w niej jakaś przenikliwa...