Każde spotkanie z Nasierowskim jest o tyle ciekawe, że albo rzeczywiście trzeba docenić jego oryginalną i specyficzną formę przekazu, która jednych może zniesmaczyć i zirytować, bo pełna jest tego, co określa się mianem szczerej do bólu, soczystej, niczym nie krępowanej, barwnej językowo ale jednocześnie bezpruderyjnej i nie tłamszonej niczym swobody zachowań i poglądów, a przez innych absolutnie prawdziwa, bo zanurzona w bolesnej ale jednak prawdzie o tym, kim jest człowiek, i co dla niego jest prawdziwą wartością, albo wszystko co pisze wrzucić do kosza. Sam Nasierowski nie ucieka przed tym, by nazywać siebie bezbożnikiem, bluźniercą i oszołomem, który podjął niczym Don Kichot ostrą i bezpardonową walkę z otaczającą go hipokryzją i kołtuństwem, wiedząc, że narazi sie wszystkim, tym bardziej, że stosuje metody, które wybudzają głośny sprzeciw, a mianowicie wyciąga on na światło dzienne informacje i różnego rodzaju plotki z kręgu aktorów i celebrytów, a zwłaszcza te z sfery intymnej, i bez żadnego skrępowania czy wstydu mówi o rzeczach, których sam doświadczył lub o których wie z pewnego źródła. Z takim rodzajem literatury nie mieliśmy jeszcze w Polsce do czynienia. Jeśli nawet trafiały się pamiętniki czy wspomnienia osób, które uwikłały się w jakieś kłopotliwe romanse czy obyczajowe grzechy, to jeśli nawet ktoś decydował się o tym napisać, czynił to używając anonimowych imion, by w ten sposób nie narazić się na procesy sądowe czy zarzuty o pomówienia. Tymczasem Nasierowski nie dostrzega zagrożenia dla treści, którymi się dzieli, ba wręcz chce, by jeśli aktorzy poczują się dotknięci nimi skarżyli go, bo to tylko stanie się darmową reklamą dla niego i szansą na większy zysk ze sprzedanych kolejnych egzemplarzy. To jednak nie wywołuje zamierzonego efektu, większość wymienionych z nazwiska osób nie podejmuje żadnych działań, nie tylko nie odnosi się do podanych faktów, ale całkowicie ignoruje Autora, wychodząc z założenia, że nie powinno się w jakikolwiek sposób wspierać możliwości jego bycia na fali i pomagania mu własną reakcją w robieniu biznesu. Sam Nasierowski nie ma bowiem żadnych skrupułów. Ma świadomość, że czasy jego świetności minęły, pobyt w więzieniu i piętno, z którym przyszło mu teraz żyć nie pozwolą mu na odzyskanie dawnego blasku i uznania. Nowe czasy jedynie przez moment żyją sensacja, a i to bardzo krotką, dlatego chce wykorzystać swoje jedyne i chyba ostatnie pięć minut, by trochę zarobić na przeszłości, tym bardziej że to, co ma do powiedzenia odnosi się generalnie do jego seksualnego życia i to może wzbudzić jeszcze jakieś zainteresowanie. Jest pierwszym otwarcie głoszącym swoją inność aktorem, o którego homoseksualizmie było głośno jeszcze w czasach jego prosperity. Swoje przeżycia w więzieniu i to, co, go tam spotkało już opisał, teraz chce ten obraz dopełnić wyciągając na światło dzienne wspomnienia o tym, jak wyglądało jego życie przed więzieniem. Przywołane postacie dziś otoczone są uznaniem i chwałą, należą do nich znany reżyser Konrad Swinarski, którego opisuje w dosadnych słowach jako fascynata męskich ciał żołnierzy i młodych aktorów. Nie zostawił suchej nitki na swoim byłem partnerze Mieczysławie Gajdzie, mimochodem wspomina o rożnych przygodach homoseksualnych wielu aktorów i reżyserów. Obśmiewa Daniela Olbrychskiego i Gustawa Holoubka, podważając ich krystaliczną publiczną moralność. W te wspomnienia wplata opis bieżącej rzeczywistości, w której tkwi, i opowieści o wszystkich sprawach związanych z kolejnymi podbojami, swymi nowymi młodymi kochankami. A jednocześnie prowadzi swoją prywatną wojnę z Kościołem, państwem, z wszystkimi, którzy według niego postępują w sposób zakłamany i obłudny głosząc co innego niż sami robią. Nie waha się krytykować Papieża. Nie jest to lektura dla każdego, wyłania się z niej obraz człowieka, który wybiera bagno, bo lubi się w nim taplać, ale to wybór nie dlatego, że tak chce, tylko ma świadomość swego zmarnowanego życia i skoro sam tam już jest, to żeby mu nie było nudno chce utopić w nim innych. Może to próba leczenia własnych kompleksów i własnego niespełnienia?

Każde spotkanie z Nasierowskim jest o tyle ciekawe, że albo rzeczywiście trzeba docenić jego oryginalną i specyficzną formę przekazu, która jednych może zniesmaczyć i zirytować, bo pełna jest tego, co określa się mianem szczerej do bólu, soczystej, niczym nie krępowanej, barwnej językowo ale jednocześnie bezpruderyjnej i nie tłamszonej niczym swobody zachowań i poglądów, a...