Prace Barbucciego znam z cyklu „Sky Doll”, gdzie objawił się dla mnie olbrzymi talent tego Włocha. Wiedziałem więc, że graficzna strona pierwszej odsłony historii o Ekhö, alternatywnym Nowym Yorku, przypadnie mi do gustu. Barbucci lubi dziewczyny gołe lub mocno opięte cieńkim suknem. Nie mam z tym problemu, jeśli zachowany jest pewien estetyzm a golizna wpisana jest w miarę sensownie w scenariusz.

Tym sposobem przechodzimy do oceny wkładu pana Arlestona. Francuz jest chyba chłopem od wrzucania małych damsko-męskich grup w fantastyczne otoczenie. W cyklu „Ythaq” była to nieznana planeta – tutaj to Nowy York ze świata urban fantasy. Między paniami i panami musi oczywiście iskrzyć i tak naprawdę tylko oni jeszcze nie wiedzą, że są sobie przeznaczeni. Brzmi nieco banalnie, prawda?

Oglądając i czytając „Ekhö“ miałem silne skojarzenia z „Barbarellą”. Komiksu tego nie należy brać na super poważnie. To nie jakieś kosmiczne hard SF. To jedno wielkie mrugnięcie okiem do czytelnika. A oko to przecudne: wielokolorowe, dobrze podmalowane farbką i maskarą. Eeee... chciałem powiedzieć: tuszem.

Prace Barbucciego znam z cyklu „Sky Doll”, gdzie objawił się dla mnie olbrzymi talent tego Włocha. Wiedziałem więc, że graficzna strona pierwszej odsłony historii o Ekhö, alternatywnym Nowym Yorku, przypadnie mi do gustu. Barbucci lubi dziewczyny gołe lub mocno opięte cieńkim suknem. Nie mam z tym problemu, jeśli zachowany jest pewien estetyzm a golizna wpisana jest w miarę...