Zbiór wybranej poezji Kazimierza Tetmajera. Jak z każdym zbiorem wybór autorki i subiektywny dokonany przez wydawnictwo. Brakuje mi wierszy pamiętanych jeszcze z czasów licealnych. Zapamiętałem bo mnie wtedy urzekły. Tomik pokazał mi tą samą nutę jego poezji – niesamowita wrażliwość względem natury, ukochanie przyrody, pragnienie bliskości. Pojawiały się też ciemne nuty, jakaś rezygnacja, struna depresyjna, miejscami nihilistyczna. Właściwość już poezji jest iż oddaje duszę poety.

Zbiór wybranej poezji Kazimierza Tetmajera. Jak z każdym zbiorem wybór autorki i subiektywny dokonany przez wydawnictwo. Brakuje mi wierszy pamiętanych jeszcze z czasów licealnych. Zapamiętałem bo mnie wtedy urzekły. Tomik pokazał mi tą samą nutę jego poezji – niesamowita wrażliwość względem natury, ukochanie przyrody, pragnienie bliskości. Pojawiały się też ciemne nuty,...

Świetny tom poezji o tematyce od piękna natury po romantyczną miłość, zawierający parę wierszy, które pamięta się ze szkolnych podręczników. Serdecznie polecam.

Świetny tom poezji o tematyce od piękna natury po romantyczną miłość, zawierający parę wierszy, które pamięta się ze szkolnych podręczników. Serdecznie polecam.

Tekst do znalezienia także tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2016/02/powrot-do-przerwy-tetmajera.html


151 lat temu urodził się Kazimierz Przerwa-Tetmajer, nasz stary druh z lekcji polskiego w liceum, gdzie zuchwalec ten malował rumieńce na twarzach młodych polonistek. Bo niby jak opowiedzieć tej rozwrzeszczanej hałastrze o „Lubię kiedy kobieta...”, bez żartów i wyśmiania? Niepodobna. Jakże człowiek w wieku szkolnym miał zrozumieć całe to rozczarowanie światem, bezsilność wobec niego, w których ukojeniem mogły być jedynie ramiona kobiety i wielkość natury? Teraz, gdy samemu jest się już zuchwalcem i niecnotą i rumieńce na policzkach młodych polonistek się wywołuje (no dobrze –nie wywołuje się, ale bardzo chciałoby się wywoływać),Tetmajer trafia lepiej, i nawet Przerwa- już nie bawi. Człowiek dojrzał chyba (przynajmniej częściowo).

W rękach trzymam właśnie tomik wybranych jego poezji, jeden z wielu podobnych, wydanych przez toruńskie wydawnictwo „C&T”, a poświęconych twórczości różnych autorów. Mam już podobnie wydanego Leśmiana, mam Poe'go, teraz dołącza do nich Przerwa-Tetmajer. Wydania dość ciekawe, zwłaszcza zagranicznych autorów (różne tłumaczenia tych samych utworów, to rzecz wcale ciekawa),trudno jednak odgadnąć: czym kierowali się ich redaktorzy przy wybieraniu tekstów – możemy więc do nich podchodzić jako do pewnych przekrojów twórczości.

O co chodzi z P-T? O rozczarowanie – to dekadent przecież. Zatem nadchodzi „Koniec wieku XIX” (jeden z wierszy) i człowiek, wobec tego faktu jest jak mrówka rzucona na szyny, walcząca z pociągiem. Oto i jego rola w świecie – niekończąca się tułaczka – w „Ludzkiej tęsknocie” śmierć zapytana, czy być może to ona jest kresem ludzkich tęsknień, odpowiada: NIE. Dalej, rozczarowanie człowiekiem, ten przecież w zawodzeniu wiedzie prym. Jest więc „Szukają bóstwa” i tam zdań kilka o tych, co głębi pewnej szukają wszędzie, wszędzie, tylko nie w sobie samych. Jest „Nie wierzę w nic” z pragnieniem rozpłynięcia się, jest wreszcie legendarne, znane nam wszystkim z lekcji w szkołach średnich: „choć życie nasze splunięcia niewarte: / evviva l'arte!”.

I tam, w tym zdaniu rodzi się druga twarz Przerwy-Tetmajera – poety w całym tym mozole szukającego rozbłysków, widzącego wzniosłość sztuki i piękno stworzonego świata. Bogate opisy przyrody, strumienie huczące w górach, chmury z drapanymi przez szczyty brzuchy... co krok spotykamy tu ucieczkę w tę właśnie stronę.
Ale nic to przy ucieczce w ramiona kobiece! Od erotyków i wierszy z kobietą w roli głównej w tomiku aż tłoczno – zdają się być one esencją całego zbioru. Od słynnego „Lubię kiedy kobieta...” gdzie ta malowana jest tu i teraz, z miłosnym uniesieniu i rozedrgana, powoli idziemy w stronę odchodzenia i tęsknoty, w stronę uczuć i fascynacji niedostępnych, minionych („Czarna róża” i inne).

To w pewien sposób moja poetyka, taka, co to do mnie trafia, bo chyba jedynie to może być kryterium oceny, jeśli o poezję chodzi. Ta nieugaszona tęsknota, wybuchająca nagłymi zaspokojeniami i jeszcze naglejszymi brakami, każe w pisaniu Przerwy-Tetmajera dostrzegać ten ludzki, zagubiony i tułaczy pierwiastek, który przecież każde z nas w taki, czy inny sposób odczuwa i zna, jakieś zwieszenie, między zachwytem a rozczarowaniem.
Dziś jego urodziny, jak pisałem na początku, warto wrócić, wspomnieć, choćby garść tekstów czytając.


PS:
Kot do śledzenia także na FB: https://www.facebook.com/archiwumkotafranza

Tekst do znalezienia także tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2016/02/powrot-do-przerwy-tetmajera.html


151 lat temu urodził się Kazimierz Przerwa-Tetmajer, nasz stary druh z lekcji polskiego w liceum, gdzie zuchwalec ten malował rumieńce na twarzach młodych polonistek. Bo niby jak opowiedzieć tej rozwrzeszczanej hałastrze o „Lubię kiedy kobieta...”, bez żartów i...

"Kocham Cię za to, że Cię kochać muszę,
Kocham Cię za to, że Cię wielbić mogę..."
Jednakże w tym wydaniu takiej poezji jest zbyt mało, jak dla mnie...

"Kocham Cię za to, że Cię kochać muszę,
Kocham Cię za to, że Cię wielbić mogę..."
Jednakże w tym wydaniu takiej poezji jest zbyt mało, jak dla mnie...