Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Człowiek w erze sztucznej inteligencji”, to jest dobry podtytuł dla tej pozycji, gdyż książka nie zajmuje się jak tym jak zbudowane są algorytmy sztucznej inteligencji, ale jakie są możliwe konsekwencje powstania superinteligentnych „maszyn”. Czyli z książki nie zdobędziemy popularnonaukowej wiedzy jak realizowana jest magia obecnych i przeszłych algorytmów SI (AI), a książka w zasadzie jest z gatunku filozoficzno-humanistyczno-fantastycznej.
Dla mnie powyższy fakt był nieco zaskakujący, ale pomimo tego nie żałuję, że sięgnąłem po tę pozycję. To był dobrze spędzony czas na rozważaniach w jakim kierunku idziemy, jakie jest ryzyko przed nami, jakie alternatywy (to w sumie to dylemat klasycznie dramatycznie, nie ma jakichś bardzo optymistycznych alternatyw). To jest najbardziej wartościowa część ok 400 stronicowego tomiku i jest naprawdę dość solidnie dopracowana.
Uwaga, autorem jest fizyk, więc wszystko co obserwuje w świecie musi w jakiś sposób być redukowalne do zasad fizyki lub inaczej nie istnieje. Więc jeśli autor zajmuje się świadomością, to tak jak by zajmował się zjawiskiem fizycznym, więc siłą rzeczy pomija cała tradycję intelektualną w tym temacie. W oczywisty sposób trzeba takie fragmenty czytać z rezerwą… i na pewno nie wolno poprzestać na tej treści jako jedynym źródle naszej wiedzy.
Co do uwag (zawartych w jednym z komentarzy), że autor często odwołuje się do nazwisk sobie znanych uczonych i biznesmenów lub opisuje spotkania z nimi, to nie przeszkadzało mi to wcale. Taka praktyka jest i była bardzo częsta wśród uczonych i do dziś mamy w konsekwencji np. System Kopernika, Zasady Newtona Dynamiki, Darwinizm, czy równania Schrodinger. Takie podejście wręcz ociepla lekturę…

“Człowiek w erze sztucznej inteligencji”, to jest dobry podtytuł dla tej pozycji, gdyż książka nie zajmuje się jak tym jak zbudowane są algorytmy sztucznej inteligencji, ale jakie są możliwe konsekwencje powstania superinteligentnych „maszyn”. Czyli z książki nie zdobędziemy popularnonaukowej wiedzy jak realizowana jest magia obecnych i przeszłych algorytmów SI (AI), a...

12 lat wcześniej Pruszyński wydał „Stąd do wieczności i z powrotem”. Teraz dostajemy w zasadzie kolejna odsłonę tego samego. Styl pierwszej pozycji jest zdecydowanie bardziej precyzyjny (ale może miejscami nieco trudniejszy). Dodatkowo, nie zauważyłem, by czas który upłynął pomiędzy wydaniami coś wniósł do treści drugiej pozycji. Ja preferuję bardziej precyzyjny i jasny styl Seana Carolla, choć przypuszczam, że bardziej przystępny styl Willa Kinneyego może odpowiadać mniej zaawansowanym czytelnikom. (choć patrząc na komentarze, autor chyba jednak nie trafia w cel z dotarciem do szerokiego grona, więc nie wiem już dla kogo ten styl jest adresowany).
Czytając tę książkę, po raz pierwszy lepiej zrozumiałem hipotezę inflacji. Popularyzacja nauki wciąga w zakresie kosmologii wciąga temat inflacji bardzo często, ale nigdzie nie znalazłem tak jasnego wyjaśnienia.
Jednak, jeśli ktoś ma już obie książki na półce i niestraszne mu takie pojęcia jak logarytm, to chyba lepiej jednak przeczytać pierwszą.

12 lat wcześniej Pruszyński wydał „Stąd do wieczności i z powrotem”. Teraz dostajemy w zasadzie kolejna odsłonę tego samego. Styl pierwszej pozycji jest zdecydowanie bardziej precyzyjny (ale może miejscami nieco trudniejszy). Dodatkowo, nie zauważyłem, by czas który upłynął pomiędzy wydaniami coś wniósł do treści drugiej pozycji. Ja preferuję bardziej precyzyjny i jasny...

Ile można napisać o czasie? Okazuje się, że z fizycznego punktu widzenia nie tak wiele. Czas nie jest zjawiskiem, które obserwujemy, a raczej towarzyszy różnym zjawiskom. To te zjawiska, takie jak ruch, skończona przędność światła, zakrzywienie czasoprzestrzeni, czy entropia są przedmiotem książki. Tak, zdecydowana większość treści przybliża nam wszystkie teorie fizyczne w jakiś sposób powiązane z czasem: teoria względności, teoria kwantów, termodynamika z entropia w szczególności, itp... Rozważania te prowadzą do zagadki (dosłownie) nieprawdopodobnie niskiej entropii u zarania obserwowalnej części wszechświata.
Zagadka ta otwiera czwartą cześć książki, gdzie znajdziemy mnóstwo hipotez\spekulacji próbujących wyjaśnić tajemnicze wyniki obserwacji: multiświaty, wszechświaty niemowlęce, nieodwracalne prawa fizyki, itp..
Taka forma jest ogromną zaletą tej ok. 500 stronicowej pozycji. Rzeczowa wiedza zostaje precyzyjnie wyjaśniona, a reszta, bardzo klarownie oddzielona, to zbiór bardziej lub mniej prawdopodobnych „teorii” z wyraźnym komentarzem o ich sensowności w opisie świata. Na deklaracje religijne została poświęcona tylko jedna strona z epilogu dodanego na zakończenie. (Osobiście, często myślę, że popularyzacja nauki nie potrzebuje tego typu opinii dołączanych do głównej treści książki, gdyż fizycy niekoniecznie są świetnymi znawcami metafizyki… i wtedy opinia staje się takim osobistym wyznaniem i grzęźnięciem w dość powierzchowne dysputy).

Drobne uwagi:
12 lat później Pruszyński wydał „Nieskończoność światów. Kosmiczna inflacja i początek Wszechświata”. To jest w zasadzie kolejna odsłona tego samego. Styl pierwszej pozycji jest zdecydowanie bardziej precyzyjny (ale może miejscami nieco trudniejszy). Dodatkowo, nie zauważyłem, by czas który upłynął pomiędzy wydaniami coś wniósł do treści drugiej pozycji. Ja preferuję bardziej precyzyjny i jasny styl Seana Carolla, choć przypuszczam, że bardziej przystępny styl Willa Kinneyego może odpowiadać mniej zaawansowanym czytelnikom.

Polecam!

Ile można napisać o czasie? Okazuje się, że z fizycznego punktu widzenia nie tak wiele. Czas nie jest zjawiskiem, które obserwujemy, a raczej towarzyszy różnym zjawiskom. To te zjawiska, takie jak ruch, skończona przędność światła, zakrzywienie czasoprzestrzeni, czy entropia są przedmiotem książki. Tak, zdecydowana większość treści przybliża nam wszystkie teorie fizyczne w...