Po obejrzeniu serialu telewizyjnego zaciekawił mnie pierwowzór. Ten tom to "lekka" (choc z trupami) historia kryminalna. Główna bohaterka bardziej się przejmuje swoim życiem małżeńskiem i powrotem do pracy niż tajemniczymi zdarzeniami, w które zostaje wmieszana. Zaskoczyło mnie określenie retro kryminal, bo spodziewałam sie, ze historia dzieje się w latach 30, no moze 60, ale nie 90-siątych zeszłego stulecia. Czyta się szybko i przyjemnie, ale raczej bez wiekszych emocji.

Po obejrzeniu serialu telewizyjnego zaciekawił mnie pierwowzór. Ten tom to "lekka" (choc z trupami) historia kryminalna. Główna bohaterka bardziej się przejmuje swoim życiem małżeńskiem i powrotem do pracy niż tajemniczymi zdarzeniami, w które zostaje wmieszana. Zaskoczyło mnie określenie retro kryminal, bo spodziewałam sie, ze historia dzieje się w latach 30, no moze 60,...

Najkrótsza recenzja tego tomu to:
„Miłe złego początki, ale koniec żałosny”.
I dotyczy to nie tyle losów przestępcy, choć też, ale przede wszystkim pisaniny autorki w tym tomie.
Zaczęło się obiecująco, a potem im dalej, tym gorzej, absurd goni absurd.
Jak potrafisz walnąć faceta tak, że traci przytomność na kilka dni, a twoim zamiarem jest zabić, to trzeba być idiotą i nieudacznikiem, żeby nie dokończyć zaczętej roboty.
Atakować scyzorykiem w ramię? A dlaczego nie po wątrobie, albo po gardle?
Wielki facet dźgnięty scyzorykiem w ramię wali się jak kłoda?
A na końcu mamy dwa hollywoodzkie kwiatki, kwintesencja idiotyzmu: pierwszym jest gadający przestępca. I do tego gadający tak długo, że najdłuższe przemówienie Władysława Gomułki na plenum KC PZPR przy nim wysiada. Ilość czynności, które zostają wykonane podczas tej elokwentnej gadaniny poraża. I znowu dźganie scyzorykiem… dlaczego nie w jaja, albo po tętnicy udowej?
Drugim mega-idiotyzmem jest używanie broni palnej do walenia w głowę. Tylko w Hollywoodzie nie mają pojęcia o tym, że broń palna służy do strzelania, a nie do walenia po głowie. Naoglądała się nasza autorka filmów sensacyjnych klasy D. A może nawet klasy W (w każdym razie jakaś litera gdzieś bardziej pod koniec alfabetu). Te dwa irytujące idiotyzmy i mnóstwo naiwnych pomysłów autorki, na poziomie szóstoklasisty, powodują że dwie gwiazdki, to za dużo. Daję dwie tylko dlatego, że książka nie jest szkodliwa, są bowiem książki nie tylko głupsze, ale i szkodliwe, więc dla nich zostawiam jednogwiazdkowe oceny.

Najkrótsza recenzja tego tomu to:
„Miłe złego początki, ale koniec żałosny”.
I dotyczy to nie tyle losów przestępcy, choć też, ale przede wszystkim pisaniny autorki w tym tomie.
Zaczęło się obiecująco, a potem im dalej, tym gorzej, absurd goni absurd.
Jak potrafisz walnąć faceta tak, że traci przytomność na kilka dni, a twoim zamiarem jest zabić, to trzeba być idiotą i...

Kto by się spodziewał, że w biały dzień z nieba spadnie niezbyt sympatyczny komendant policji. Jednak w Lawrencetown wszystko jest możliwe. Naprawdę nie spowdziewałam się takiego zakończenia i rozwiązania sprawy. Ale z drugiej strony miałam niewielkie podejrzenia co do przyczyny tych wydarzeń.

Kto by się spodziewał, że w biały dzień z nieba spadnie niezbyt sympatyczny komendant policji. Jednak w Lawrencetown wszystko jest możliwe. Naprawdę nie spowdziewałam się takiego zakończenia i rozwiązania sprawy. Ale z drugiej strony miałam niewielkie podejrzenia co do przyczyny tych wydarzeń.

Nie wytrzymałam i kolejnego wieczora po przeczytaniu poprzedniej części musiałam poznać dalsze losy bohaterów. Tak się wciągnełam, że po skończeniu zaczełam szóstą część - przecież była dopiero pierwsza w nocy! Nie wiem co zrobię jak skończą mi się ksiażki z tej serii!

Nie wytrzymałam i kolejnego wieczora po przeczytaniu poprzedniej części musiałam poznać dalsze losy bohaterów. Tak się wciągnełam, że po skończeniu zaczełam szóstą część - przecież była dopiero pierwsza w nocy! Nie wiem co zrobię jak skończą mi się ksiażki z tej serii!

Gorąco polecam, kolejna pozycja tej autorki, na której się nie zawiodłam.

Gorąco polecam, kolejna pozycja tej autorki, na której się nie zawiodłam.

Chyba najbardziej szalona z dotychczasowych części tej serii.

Chyba najbardziej szalona z dotychczasowych części tej serii.

Fajnie się czyta

Fajnie się czyta

Jeśli Roe myślała, że po znalezieniu rodziny Juliusów w jej życiu zawita spokój to bardzo się myliła...
Piąta część serii o Aurorze nie odbiega jakością od poprzednich. Ciągle coś się dzieje - polecam przekonać się samemu :)

Jeśli Roe myślała, że po znalezieniu rodziny Juliusów w jej życiu zawita spokój to bardzo się myliła...
Piąta część serii o Aurorze nie odbiega jakością od poprzednich. Ciągle coś się dzieje - polecam przekonać się samemu :)

Kolejna książka z serii, w mojej opinii nadal trzymającej poziom. Nadal pisana przyjemnym, lekkim stylem do którego przyzwyczaiła nas autorka, jednocześnie trzymając w napięciu.

Kolejna książka z serii, w mojej opinii nadal trzymającej poziom. Nadal pisana przyjemnym, lekkim stylem do którego przyzwyczaiła nas autorka, jednocześnie trzymając w napięciu.

Dalsze zwariowane losy Aurory, która chyba nigdy nie pozna co to spokojne, stateczne życie. Ciągle jej się coś przytrafia, ale dzięki temu my czytelnicy dobrze się bawimy poznając jej losy. Fajna, lekka i przyjemna.

Dalsze zwariowane losy Aurory, która chyba nigdy nie pozna co to spokojne, stateczne życie. Ciągle jej się coś przytrafia, ale dzięki temu my czytelnicy dobrze się bawimy poznając jej losy. Fajna, lekka i przyjemna.