Szacowna Pani Eliza, pozytywistka i zaangażowana specjalistka od spraw feminizmu, popełniła najrasowszy thriller z metodycznie rozpisaną anatomią morderstwa i psychologicznym uzasadnieniem całej sprawy. Miejsce akcji – wioska gdzieś na Kresach, ofiara – młoda kobieta imieniem Pietrusia, sprawcy – czterej mężczyźni z rodziny Dziurdziów, występujący niejako w imieniu całej społeczności.
Wszystko zaczyna się w momencie kiedy krowy przestają dawać mleko, a Pietrusia przypadkiem pokazuje się tam, gdzie wszyscy oczekiwali objawienia się wiedźmy odpowiedzialnej za nieszczęścia wioski. Potem, przez wiele miesięcy wypadki toczą się same a napięcie narasta – przez plotki, pomówienia, intrygi, podejrzenia o czary i pakt z diabłem, aż do tragicznego finału.
Ofiara miała na sumieniu mnóstwo przewin – była obca we wiosce, biedna jak mysz kościelna i za jedyne towarzystwo mająca ślepą babkę. Była niezwykle ładna, pięknie śpiewała, robota paliła jej się w rękach, zawsze umiała pomóc, podleczyć ziołami chorych, doskonale gotowała, a pieczone przez nią chleby nie miały sobie równych. Wielu smaliło do niej cholewki, ośmieliła się wzgardzić ponurym gwałtownikiem – Stefanem Dziurdzią i na dodatek wyszła za mąż za najfajniejszego chłopaka ze wsi, który świata poza nią nie widział. Stworzyła ciepły dom pełen zdrowych, uśmiechniętych dzieciaków, po którym chodziła „w kupnych perkalach i jadła jajecznicę ze słoniną” (a chwilę później Jagnę namawiano do ślubu z Boryną mówiąc, że „będzie masło łyżkom jadła i śmietanom popijała” – ot, marzenia ludu polskiego!). Jednym słowem – przybłęda znikąd zawarła układ z nieczystym, dlatego wiedzie jej się dobrze a na innych sprowadza nieszczęście.
Jednak nie jest to prosta bajka kontrastująca dobrą, cierpiącą ofiarę i podłych oprawców. Chłopi, chociaż niepiśmienni nie wydają się wcale głupi i ciemni. Gospodarzą racjonalnie, mają plany, troszczą się nie tylko o swoje zagrody ale i o wioskę. Na co dzień bardzo religijni ale żyją w harmonijnej równowadze między wiarą chrześcijańską a prastarymi zabobonami z ciemnych wieków. Piotr Dziurdzia to szanowany, bogaty gospodarz i przywódca całej gromady. Gorzej z pielęgnującym urazę Stefanem i jego kłótliwą żoną, która pełni rolę rozsiewającego plotki i podjudzającego do zła Jagona. Z tej nieszczęśliwej w pożyciu pary, obdarzonej podłymi charakterami i popędliwością, emanują wszystkie nieszczęścia i podłość.
Mimo grozy położenia Pietrusi i zapalczywości mieszkańców wioski, w jej opisach przebija arkadyjski spokój, piękno i sielskość wprost z „Nad Niemnem”. Orzeszkowa nie pozwala nam zapominać, że kiedyś serce Polski biło na Wschodzie. Wieś sprawia wrażenie ucieleśnienia tęsknoty za prostym życiem, bogactwem natury i nieskażoną troskami codziennością.
Jednak natura ludzka jest zawsze taka sama. Dziś jesteśmy oświeceni, wykształceni, racjonalni i bardzo dalecy od polowań na czarownice – czyżby? Mało kto zadałby sobie dziś trud linczowania nielubianej osoby, jednak szeroko zakrojone kampanie nienawiści, festiwale pomówień, obarczanie przeciwników najgorszymi cechami aż po odmawianie im cech ludzkich, dyskutowanie „per onucam”, „per złodziejam”, „per szmatam”, fajerwerki ośmiu gwiazdek, którymi upajają się damy, starcy i młodzież – czy na pewno są to dowody ludzkiego współczesnego wysublimowania? Może jednak wszyscy bywamy Dziurdziami?

Szacowna Pani Eliza, pozytywistka i zaangażowana specjalistka od spraw feminizmu, popełniła najrasowszy thriller z metodycznie rozpisaną anatomią morderstwa i psychologicznym uzasadnieniem całej sprawy. Miejsce akcji – wioska gdzieś na Kresach, ofiara – młoda kobieta imieniem Pietrusia, sprawcy – czterej mężczyźni z rodziny Dziurdziów, występujący niejako w imieniu całej...

Orzeszkowa jako autorka kryminału? Thrillera? Tak i to całkiem ciekawego. Epizod z życia mieszkańców XIX wiecznej wsi, miłość, zbrodnia, przesądy, mała społeczność - tak bym to otagowała;-) Powieść raczej zapomniana, a trochę szkoda. Mi się bardziej podobała niż niejeden kryminał A. Christie

Orzeszkowa jako autorka kryminału? Thrillera? Tak i to całkiem ciekawego. Epizod z życia mieszkańców XIX wiecznej wsi, miłość, zbrodnia, przesądy, mała społeczność - tak bym to otagowała;-) Powieść raczej zapomniana, a trochę szkoda. Mi się bardziej podobała niż niejeden kryminał A. Christie

Wiem, że Eliza nie jest super lubianą autorką, bo Nad Niemnem, bo opisy przyrody, bo nudne jak flaki z olejem (choć akurat ja kocham tę książkę). Jeśli jednak ktoś chciałby dać Orzeszkowej drugą szansę, to powinien koniecznie sięgnąć po Dziurdziów. Lektura wbijająca w fotel i niestety nadal bardzo, bardzo aktualna.

Wiem, że Eliza nie jest super lubianą autorką, bo Nad Niemnem, bo opisy przyrody, bo nudne jak flaki z olejem (choć akurat ja kocham tę książkę). Jeśli jednak ktoś chciałby dać Orzeszkowej drugą szansę, to powinien koniecznie sięgnąć po Dziurdziów. Lektura wbijająca w fotel i niestety nadal bardzo, bardzo aktualna.

Myślę, że to pozycja mało doceniania przez krytyków i czytelników. Uwielbiam Orzeszkową, a ta książka jakoś mi umknęła. Nadrobiłam i gorąco polecam chociaż happy endu się nie doczekacie...

Myślę, że to pozycja mało doceniania przez krytyków i czytelników. Uwielbiam Orzeszkową, a ta książka jakoś mi umknęła. Nadrobiłam i gorąco polecam chociaż happy endu się nie doczekacie...

Jak to plotki, głupota i pomówienia prowadzą do morderstwa.

Jak to plotki, głupota i pomówienia prowadzą do morderstwa.

Dziurdziowie –powieść naturalistyczna a nawet bym się pokusiła ... powieść psychologiczna, studium pewnej hermetycznej społeczności napisana przez Elizę Orzeszkową w r. 1885. Ukazuje mała malowniczą wieś gdzieś na kresach z licznymi i bardzo charakternymi postaciami. Chłopi średnio zamożni żyją z roli i swoich wyuczonych zawodów. Autorka pokazuje jak poprzez plotkę można zniszczyć życie niewinnej osobie. Odrzucony przez kobietę mężczyzna, swoją miłość zmienia w nienawiść. Z biegiem czasu proces postępuje i cała społeczność wraz ze swoim zacofaniem, ciemnotą, zabobonnością daję się wciągnąć w grę. Szczęście, młodość, piękno bardzo „kują” w oczy. Rodzi się nakręcana spirala nienawiści której już nic nie jest wstanie powstrzymać. Młoda dziewczyna i jej rodzina nagle są osądzani o każde nieszczęście w wiosce. Ale to ona poniesie najsurowszą karę. Zbrodnia niewytłumaczalna która nie powinna mieć racji bytu. Z Syberyjskim chłodem i zawieruchą nad wieś nadejdzie nieludzkie zło, które z przeraźliwą i niepojętą siłą odbierze to co najcenniejsze. Mężczyźni niczym opętani w zamieci śnieżnej posuną się do czynów których sami potem nie będą wstanie racjonalnie wytłumaczyć. Bardzo charakterne postacie silnie walczą o "swoją" sprawiedliwość, nie ma litości w świecie przeplatanym śmiercią. Nienawiść która się udziela grupie i to grupa zada ostateczny „cios”. Wykluczenie z grupy, społeczny ostracyzm oraz historia narastającej społecznej histerii. Ciekawy klimat powieści, pięknie przedstawiona wieś z opisami przyrody, pisana kwiecistym językiem i ładną polszczyzną.

Dziurdziowie –powieść naturalistyczna a nawet bym się pokusiła ... powieść psychologiczna, studium pewnej hermetycznej społeczności napisana przez Elizę Orzeszkową w r. 1885. Ukazuje mała malowniczą wieś gdzieś na kresach z licznymi i bardzo charakternymi postaciami. Chłopi średnio zamożni żyją z roli i swoich wyuczonych zawodów. Autorka pokazuje jak poprzez plotkę można...

Śmieszne to nazwisko, utwór - bynajmniej. Nikt tak nie wyrywa serca jak Eliza.

Śmieszne to nazwisko, utwór - bynajmniej. Nikt tak nie wyrywa serca jak Eliza.

To prawda, że klasyka nigdy się nie starzeje. Orzeszkowa jako znawczyni ludzkich charakterów i życia społecznego różnych środowisk od szlacheckich po chłopskie tworzyła zawsze przesiąknięte realizmem powieści. W "Dziurdziach" dostajemy wyśmienity obraz rządzących małą wiejską społecznością mechanizmów. Krótka droga od miłości do nienawiści, od szacunku do pogardy, od akceptacji do odrzucenia. Niezastąpione studium zawiści, pomówień i rodzącej się z nich agresji. Temat niejednokrotnie wykorzystywany we współczesnych powieściach kryminalnych czy thrillerach, gdzie zwarta, niechętna zmianom społeczność potrafi doprowadzić do upadku niepoddających się jej regułom. Dlatego tak, zgadzam się, że powieść zasługuje na miano powieści kryminalnej aktualnej do dziś.

To prawda, że klasyka nigdy się nie starzeje. Orzeszkowa jako znawczyni ludzkich charakterów i życia społecznego różnych środowisk od szlacheckich po chłopskie tworzyła zawsze przesiąknięte realizmem powieści. W "Dziurdziach" dostajemy wyśmienity obraz rządzących małą wiejską społecznością mechanizmów. Krótka droga od miłości do nienawiści, od szacunku do pogardy, od...

🛖 "Dziurdziowie" Eliza Orzeszkowa 🛖

Bo Eliza Orzeszkowa to nie tylko "Nad Niemnem", które pokonało opisami i dość monotonnym stylem wielu ksiazkoholików. Niestety ta lektura szkolna uprzedza i zniechęca do poznania twórczości Pani Orzeszkowej. Także mnie 🤷 i gdyby nie rekomendacje koleżanek to nigdy nie dowiedziałabym się jak Orzeszkowa potrafi oczarować słowem, poruszyć portretem psychologicznym i zachwycić wartkością akcji ❤️

XIX-wieczny portret wsi. Z zabobonami, które odbierają logiczne myślenie i podsycają drzemiące w człowieku zło. Z zawiścią i zazdrością o bogactwo, powodzenie, urodę i zaradność.

Pietrusia - sierota wychowana przez niewidomą babkę staje się ofiarą zabobonu. Zawsze pomocna, pracowita i skromna zostaje oskarżona o bycie wiedźmą. Tak zaczyna się poruszający dramat, który odsłania prawdę o ludzkiej naturze.

Rewelacyjna! Dosadna! Powieść, o której powinno się mówić i pisać zdecydowanie więcej 💔Ekranizacja 🙏 gdyby ktoś pokusił się o ekranizację 👌

Ps powieść wylicytowałam na aukcji charytatywnej. Jest też dostępna na stronie wolnelektury.pl

🛖 "Dziurdziowie" Eliza Orzeszkowa 🛖

Bo Eliza Orzeszkowa to nie tylko "Nad Niemnem", które pokonało opisami i dość monotonnym stylem wielu ksiazkoholików. Niestety ta lektura szkolna uprzedza i zniechęca do poznania twórczości Pani Orzeszkowej. Także mnie 🤷 i gdyby nie rekomendacje koleżanek to nigdy nie dowiedziałabym się jak Orzeszkowa potrafi oczarować słowem, poruszyć...

Eliza Orzeszkowa, "Dzieła wybrane", wyd. Czytelnik 1954, tom 5

"...moi Dziurdziowie są, jak pochlebiam sobie, prawdziwymi rusińskimi chłopami, nie bydlętami wcale, ale ludźmi, przebywającymi bardzo niskie stadium cywilizacyjnego rozwoju" - tak o bohaterach swojej powieści pisała sama Eliza Orzeszkowa. I nie sposób się z tym nie zgodzić. Galeria pełnokrwistych postaci, akcja wciągająca jak najlepszy kryminał, a to wszystko osadzone w realiach XIX-wiecznej wsi, gdzieś na Białorusi. Ciemnota, zabobon, przesądy, miłość, zazdrość, zawiść i nienawiść - od tej książki po prostu nie można się oderwać! I po raz kolejny nie zadać sobie pytania: jak to możliwe, że na lekturę szkolną obrano akurat "Nad Niemnem" skutecznie zniechęcając młodzież do sięgnięcia w przyszłości po inne pozycje...

Eliza Orzeszkowa, "Dzieła wybrane", wyd. Czytelnik 1954, tom 5

"...moi Dziurdziowie są, jak pochlebiam sobie, prawdziwymi rusińskimi chłopami, nie bydlętami wcale, ale ludźmi, przebywającymi bardzo niskie stadium cywilizacyjnego rozwoju" - tak o bohaterach swojej powieści pisała sama Eliza Orzeszkowa. I nie sposób się z tym nie zgodzić. Galeria pełnokrwistych postaci,...