Przeskakując od późnych utworów autorki prosto w początkowe teksty z lat ok 1954 r. widać różnicę. Brak tu tej powściągliwości, oszczędności słowa z późniejszych lat. Obraz epoki. Jak widać sporo zjawisk społeczno-politycznych szybko przemija, co z perspektywy lat staje się bizarne (skojarzyło mi się z drugą noblistką).

Przeskakując od późnych utworów autorki prosto w początkowe teksty z lat ok 1954 r. widać różnicę. Brak tu tej powściągliwości, oszczędności słowa z późniejszych lat. Obraz epoki. Jak widać sporo zjawisk społeczno-politycznych szybko przemija, co z perspektywy lat staje się bizarne (skojarzyło mi się z drugą noblistką).

Czy można winić kogoś za to, że uległ propagandzie po latach chaosu, że kurczowo chwycił się czegoś, co wydawało się trwałe i przejrzyste? Nie ma sensu ocenianie tego tomiku bez znajomości kontekstu historycznego i życiorysu autorki. Podobnie, warto zapoznać się ze stosunkiem samej autorki do swoich pierwszych tomików, zanim zacznie się oceniać ją moralnie.
Pomijając dygresje co do tematyki i ideologii, sama forma poetycka nie porwała mnie, dużo w niej powtórzeń i zbędnych wersów, niekiedy banalnych analogii i wypowiadania rzeczy, które wypowiadane być nie musiały - ale niezwykle ciekawe było zmierzenie się z Szymborską u początków jej twórczości i porównanie wierszy z tego tomiku z jej późniejszym stylem poetyckim. Czy mi się podobały - w większości nie. Czy żałuję przeczytania? Absolutnie nie! 4/10

Czy można winić kogoś za to, że uległ propagandzie po latach chaosu, że kurczowo chwycił się czegoś, co wydawało się trwałe i przejrzyste? Nie ma sensu ocenianie tego tomiku bez znajomości kontekstu historycznego i życiorysu autorki. Podobnie, warto zapoznać się ze stosunkiem samej autorki do swoich pierwszych tomików, zanim zacznie się oceniać ją moralnie.
Pomijając...

Podobnie jak pierwszy tom poetki, tak i ten mnie nie porwał. Przede wszystkim agitacja na rzecz partii jest odrażająca - ja wiem, że po latach poetom i pisarzom wybaczamy, ale trzeba pamiętać, że wielu z nich nie uległo, za cenę "nieistnienia" w obecnej przestrzeni kulturowej i to im należy się chwała.
Tytuł tomiku jest przewrotny, nie wiem czy Szymborska na pewno dobrze i wyraźnie zadała sobie pytanie "czy warto", ale pozostawię tę kwestię. Poza tematyką partyjną jest jeszcze miłosna i w moim mniemaniu podjęta równie nieudanie. Płytki romantyzm, nieumiejętna próba zainteresowania czytelnika obcymi emocjami.
Nie podoba mi się.

Podobnie jak pierwszy tom poetki, tak i ten mnie nie porwał. Przede wszystkim agitacja na rzecz partii jest odrażająca - ja wiem, że po latach poetom i pisarzom wybaczamy, ale trzeba pamiętać, że wielu z nich nie uległo, za cenę "nieistnienia" w obecnej przestrzeni kulturowej i to im należy się chwała.
Tytuł tomiku jest przewrotny, nie wiem czy Szymborska na pewno dobrze i...