Uff, przeczytałem! Szło mi jak po grudzie, już myślałem, że nie dam rady. Po lekturze przyszło zastanowić się, co z niej wyniosłem. Instynktownie uważam Enkela, czyli protagonistę opowiadań tego zbioru, za osobnika wielce niesympatycznego, odrzucającego nie tylko w sposobie myślenia (pożal się, Boże, cóż to za myślenie?), ale ogólnie w jego sposobie na życie. O ile nie przeszkadzał mi bardzo dosadny język tych opowieści, o tyle bezcelowość egzystencji protagonisty, jego „wydmuszkowatość” - już bardzo.

Tym bardziej zdumiała mnie recenzja Magdaleny Śniedziewskiej w „Nowej Fantastyce”. Autorka dopatruje się „filozoficznej refleksji nad światem”, porównuje ten zbiór do „paraboli dzisiejszego świata, rozpiętego między idealizowaną przeszłością a obecną postmodernistyczną rzeczywistością końca XX wieku” (pisała w roku 1999). Pomyślałby kto, że Zimniak napisał kolejny tom „Zbrodni i kary”!

Nie, bardzo mi przykro, ale nie ma na to zgody. „Klatka...” to lektura wątpliwej jakości. Poszczególne opowiadania jedynie w porywach unoszą się ponad przeciętność (jak na przykład w „Gołębiarce za zieloną fosą”). Całość zbioru nuży „przygodami” osobnika tak wyzbytego jakichkolwiek interesujących cech, jak szpitalne jedzenie przypraw. Dziękuję bardzo, wolę pościć!

Uff, przeczytałem! Szło mi jak po grudzie, już myślałem, że nie dam rady. Po lekturze przyszło zastanowić się, co z niej wyniosłem. Instynktownie uważam Enkela, czyli protagonistę opowiadań tego zbioru, za osobnika wielce niesympatycznego, odrzucającego nie tylko w sposobie myślenia (pożal się, Boże, cóż to za myślenie?), ale ogólnie w jego sposobie na życie. O ile nie...