56/2021
“Moją litanię” usłyszałem przed dziesiątym rokiem życia, pierwszy raz zapewne podczas opolskiego festiwalu w roku 1981 – wtedy zasiadało się przed telewizorami całymi rodzinami, a Opole, Sopot czy Kołobrzeg były stałymi atrakcjami w telewizji.
Potem rozlegała się ta pieśń w moim rodzinnym domu odtwarzana ze szpulowego magnetofonu marki Unitra.
Wtedy, jako dzieciak, nie rozumiałem przesłania tej pieśni, w mojej dziecięcym świecie królowały piłka, boisko i rower.
Ale musiał jej towarzyszyć jakiś rodzaj, niedojrzałej wtedy jeszcze, emocji – która była silna na tyle, że sprawiła, iż zapamiętałem tamte chwile.

Dziś, po latach wielu, “Moja litania” nadal ma status pieśni kultowej i pozostaje najbardziej znanym utworem autorstwa Leszka Wójtowicza. Nie mogło jej zatem zabraknąć w zbiorze wydanym w ramach cyklu “Biblioteka Bardów”.

Publikacja ta zawiera teksty kilkudziesięciu utworów, poprzedzonych słowem wstępnym Autora.
Ułożone w porządku chronologicznym wedle czasu powstawania (z jednym, uzasadnionym wyjątkiem) – utwory te stanowią swoisty poetycki podręcznik historii Polski z okresu dwóch ostatnich dekad XX wieku.

Pewne teksty zachowały swą proroczą aktualność, inne nabrały nowej. Ponadczasowe, uniwersalne prawdy o ludzkiej naturze, o mechanizmach władzy i polityki są wszak… ponadczasowe i uniwersalne.
Ale polem obserwacji i wynikających z nich refleksji są dla Autora nie tylko kwestie społeczno – polityczne. Sporo w tych utworach osobistych wzruszeń i poruszeń, sporo w nich Krakowa, zjawiskowej Piwnicy pod Baranami i sporo wspomnień o ważnych zarówno dla Autora, jak i dla polskiej kultury osobach.

“Moją litanię” usłyszałem jako dzieciak. Jako dojrzały już starszak – zachowam wspomnienia z koncertu Leszka podczas naszego festiwalu "Czaty Zamkowe", kiedy publiczność zgromadzona na dziedzińcu słuchała o ważnych i mądrych rzeczach w takim skupieniu, że można było usłyszeć przelatującą muchę.
I mam nadzieję, że przy okazji najbliższego spotkania z Autorem znów wymienimy się płytami i porozmawiamy o naszych gitarach.

56/2021
“Moją litanię” usłyszałem przed dziesiątym rokiem życia, pierwszy raz zapewne podczas opolskiego festiwalu w roku 1981 – wtedy zasiadało się przed telewizorami całymi rodzinami, a Opole, Sopot czy Kołobrzeg były stałymi atrakcjami w telewizji.
Potem rozlegała się ta pieśń w moim rodzinnym domu odtwarzana ze szpulowego magnetofonu marki Unitra.
Wtedy, jako dzieciak,...