Władca liczb

Obawiałam się, że zagadka matematyczna, wokół której rozgrywa się akcja książki, będzie średnio do pojęcia przez mój odwykły od szkoły mózg. Ale jak najbardziej każdy sobie poradzi :D.
Sprawa ma się już inaczej, jeżeli chodzi o wskazanie mordercy. Autor pozostawia poszlakę to tu to tam. Osobiście dałam się wodzić za nos za każdym razem.
Tempo akcji nie jest zawrotne. Kończąc książkę naprawdę miałam wrażenie, jakby opowiadała mi ją starsza osoba, która już nabrała dystansu do opisywanych zdarzeń. Ciekawe, czy to zabieg zamierzony czy też wypadek przy pracy.
Książka jak najbardziej nadaje się do czytania dla osób, które nie czytały całego cyklu.

Obawiałam się, że zagadka matematyczna, wokół której rozgrywa się akcja książki, będzie średnio do pojęcia przez mój odwykły od szkoły mózg. Ale jak najbardziej każdy sobie poradzi :D.
Sprawa ma się już inaczej, jeżeli chodzi o wskazanie mordercy. Autor pozostawia poszlakę to tu to tam. Osobiście dałam się wodzić za nos za każdym razem.
Tempo akcji nie jest zawrotne....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O ile sama koncepcja jeszcze przed przeczytaniem książki wydawała mi się ciekawa, o tyle sama książka mocno mnie zawiodła.
Po pierwsze, całkowicie nie leżał mi język zastosowany prze autora. Oczywiście w pewnym sensie jest on narzucony przez formę i samą treść. Większość akcji rozgrywa się w latach 50', a narracja prowadzona jest przez samego głównego bohatera. Co za tym idzie język musi odpowiadać epoce. Niestety dla mnie osobiście momentami ciężko było się przez to przedrzeć, a dodatkowe opisy niewiele wprowadzające do fabuły, na przykład z czego składała się kanapka spożywana przez bohatera na drugie śniadanie, nie ułatwiały sprawy. A więc zabieg niby konieczny ale wpływający mocno na odbiór.
Po drugie sama koncepcja demona matematycznego. Ciąg liczb, który po dłuższym zastanowieniu można zobaczyć w wielu aspektach życia, w dużej mierze przypadkowy, połączony z geografią... i nagle 3 ofiary? Mocno naciągane. Aż za mocno.
Po trzecie - wydawałoby się bardzo powolna akcja. Choć może to być mylne. Niby cały czas fabuła posuwa się do przodu ale wiek głównego bohatera i sposób narracji sprawiają, że całość nie porywa jak przystało dobry thriller.
Niestety jest to pierwsza od bardzo dawna książka, która... zniechęciła mnie do czytania. Tak jak niemal codziennie siedząc w pociągu czy autobusie, w drodze do pracy lub domu, czytam kolejną książkę, tak w tym przypadku momentami nie miałem siły i odpuszczałem. A to dla mnie nietypowe.

O ile sama koncepcja jeszcze przed przeczytaniem książki wydawała mi się ciekawa, o tyle sama książka mocno mnie zawiodła.
Po pierwsze, całkowicie nie leżał mi język zastosowany prze autora. Oczywiście w pewnym sensie jest on narzucony przez formę i samą treść. Większość akcji rozgrywa się w latach 50', a narracja prowadzona jest przez samego głównego bohatera. Co za tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

121/2019

121/2019

Pokaż mimo to

Belmispar - tajemniczy demon,władca liczb,w imię którego ludzie popełniają samobójstwo.

Popielski w zaawansowanym wieku tropi owego demona,który w określone dni nakazuje wybranym osobom popełnic samobójstwo.

Pierwsza książka Krajewskiego,gdzie większosc akcji napisana jest w pierwszoosobowej narracji,co ogranicza akcję do przeżyc głównego bohatera.Uważam ten eksperyment za bardzo udany.

Historia zostaje podzielona tak,że sam Popielski nie zdążył rozwiązac zagadki,dokończył ją jego syn Wacław.Chociaż rozwiązanie jest znane już na 50 stron przed końcem książki...

Dobrze zapowiadająca się zagadka zostaje mocno spłycona,przez co traci na wartości.Autor ewidentnie wyczerpał pomysły na zaskakujące zakończenia,które sprawiały,że chciało się sięgnąc po następny tom.

Belmispar - tajemniczy demon,władca liczb,w imię którego ludzie popełniają samobójstwo.

Popielski w zaawansowanym wieku tropi owego demona,który w określone dni nakazuje wybranym osobom popełnic samobójstwo.

Pierwsza książka Krajewskiego,gdzie większosc akcji napisana jest w pierwszoosobowej narracji,co ogranicza akcję do przeżyc głównego bohatera.Uważam ten eksperyment...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wrocław, 1956 i 2013 rok. Zagadka Belmispara - tytułowego władcy liczb. Demona, jak chcą niektórzy, czy żywego człowieka. Zagadka z zaświatów, czy jak najbardziej racjonalnie dające się wytłumaczyć zdarzenia. Czy morderstwo pięciu osób dokonane w latach 50 -tych, w imię Belmispara, ma sens? Głowi się nad tym siedemdziesięcioletni doktor Edward Popielski i nie rozwikławszy śledztwa umiera w 1975 roku, przekazując ją w spadku synowi. Nie ma Belmispara, nie ma demona, jest zwykły śmiertelnik, choć szalony i przeżarty magią liczb. Trzeba było czekać do 2013 roku, by się o tym dowiedzieć.
Czy dziś jest dzień Belmispara? Jeśli tak, to ktoś niechybnie popełni samobójstwo...
Nie wariujcie jednak, nie sprawdzajcie wschodu i zachodu Słońca, to bardzo mylące.
Ale sam pomysł na motyw morderstw jest genialny. Matematyka, mitologia i magia. Czym jeszcze zaskoczy mnie Krajewski, gdy znów sięgnę po jego następne powieści?

Wrocław, 1956 i 2013 rok. Zagadka Belmispara - tytułowego władcy liczb. Demona, jak chcą niektórzy, czy żywego człowieka. Zagadka z zaświatów, czy jak najbardziej racjonalnie dające się wytłumaczyć zdarzenia. Czy morderstwo pięciu osób dokonane w latach 50 -tych, w imię Belmispara, ma sens? Głowi się nad tym siedemdziesięcioletni doktor Edward Popielski i nie rozwikławszy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No i nie, nie zdążyłem. Plan był taki, żeby przeczytać wszystkie dotychczasowe "Mocki" i "Popielskie" przed wydaniem kolejnej powieści. Skończyłem dziś, a "Mock. Pojedynek" od parunastu dni ugina już półki pt NOWOŚĆ. Fstyć sie rooibos!

A skoro się już zwierzyłem i zrzuciłem brzemię porażki, przejdę po powyższym "Confiteor" do rzeczy, po naszemu ad rem.
Matematyczna osnowa fabuły broni się słabo. Ciąg parzystych/nieparzystych liczb jako nowa i do tego demoniczna teoria?...
Popielski miał lepszych nauczycieli matematyki niż ja, stąd liczyłem w tej kwestii na jego gromki śmiech i krytyczną ocenę, zamiast analitycznej fascynacji.
Sama tajemnica i intryga... Czasem meandry i manowce fabuły kreowane przez Autora są przednie ("Festung Breslau" czy "Mock"), ale we "Władcy liczb" chyba tego zabrakło. Od połowy można się domyślić, kto zacz, choć dalszy rozwój wypadków i tak nie nudzi.

A czemu gwiazdek 5 zamiast 2-3?

Bo ponieważ Pan Marek Krajewski świetnie pisze.

No i nie, nie zdążyłem. Plan był taki, żeby przeczytać wszystkie dotychczasowe "Mocki" i "Popielskie" przed wydaniem kolejnej powieści. Skończyłem dziś, a "Mock. Pojedynek" od parunastu dni ugina już półki pt NOWOŚĆ. Fstyć sie rooibos!

A skoro się już zwierzyłem i zrzuciłem brzemię porażki, przejdę po powyższym "Confiteor" do rzeczy, po naszemu ad rem.
Matematyczna osnowa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książce ciężko coś zarzucić, ale nie przemówiła do mnie. Warsztat pisarski bardzo bogaty, ale osobiście drażniły mnie archaizmy stosowane przez autora - czas zaprzeszły i dopełniacz liczby mnogiej (koncepcyj)... poza tym bardzo trudno mi było utożsamić się z głównym bohaterem. Książka niezbyt dynamiczna, ale muszę przyznać, że bardzo zgrabnie zakończona. Akcja rozgrywa się we Wrocławiu, a że mieszkam w nim od 7 lat, był to dla mnie dodatkowy „smaczek” :)

Książce ciężko coś zarzucić, ale nie przemówiła do mnie. Warsztat pisarski bardzo bogaty, ale osobiście drażniły mnie archaizmy stosowane przez autora - czas zaprzeszły i dopełniacz liczby mnogiej (koncepcyj)... poza tym bardzo trudno mi było utożsamić się z głównym bohaterem. Książka niezbyt dynamiczna, ale muszę przyznać, że bardzo zgrabnie zakończona. Akcja rozgrywa się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Mordercza matematyka"
Książka trafiła w me ręce przypadkowo i została przeczytana jak wszystkie poprzednie powieści tego autora. Jest coś co wciąga i nie pozwala się oderwać od lektury. To dobrze...
Jednocześnie stwierdzam, że ten typ pisania powoli wyczerpuje swoje baterie i kolejne książki są coraz słabsze.
Cała akcja rozkręca się powoli, by na końcu pędzić dość żwawo.
Jednocześnie otoczka wydaje się być troszeczkę nierealna. Nie uwierzę, że były policjant ze Lwowa, który wywinął się UB, może tak beztrosko prowadzić kolejne śledztwa w prywatnym charakterze.
Brakuje oddechu służb bezpieczeństwa na plecach, donosów i całego PRL-owskiego aparatu nacisku i kontroli.
Męczyły mnie ciągłe nawiązania do Lwowskiej tradycji...
Brakuje też mrocznej otoczki z pierwszych książek.
Można dyskutować czy został oddany klimat miasta, sprzeczać się o szczegóły, ale chyba nie o to chodzi.
Jak na kryminał trochę oderwany o rzeczywistości. Mimo tego przyjemnie się czytało.

"Mordercza matematyka"
Książka trafiła w me ręce przypadkowo i została przeczytana jak wszystkie poprzednie powieści tego autora. Jest coś co wciąga i nie pozwala się oderwać od lektury. To dobrze...
Jednocześnie stwierdzam, że ten typ pisania powoli wyczerpuje swoje baterie i kolejne książki są coraz słabsze.
Cała akcja rozkręca się powoli, by na końcu pędzić dość żwawo....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zawsze słyszałam, że książki Marka Krajewskiego są trudne w odbiorze dlatego po nie nie sięgałam, aż dostałam jedną w prezencie. Przeczytałam i okazało się, że wcale nie było tak trudno:). Owszem, wymagała skupienia ale czas z nią spędzony był ciekawy.
Akcja głównie toczy się w 1956 roku jednak czytają miałam wrażenie, że znalazłam się w przedwojennym Wrocławiu, może to za sprawą wykreowanych przez autora głównych bohaterów. W części magicznych a w części dystyngowanych, z arystokratycznymi manierami.
Sama zagadka ciekawa, zagmatwana ale opowiedziana łagodnym słowem.
Bardzo mi się podobała, polecam

Zawsze słyszałam, że książki Marka Krajewskiego są trudne w odbiorze dlatego po nie nie sięgałam, aż dostałam jedną w prezencie. Przeczytałam i okazało się, że wcale nie było tak trudno:). Owszem, wymagała skupienia ale czas z nią spędzony był ciekawy.
Akcja głównie toczy się w 1956 roku jednak czytają miałam wrażenie, że znalazłam się w przedwojennym Wrocławiu, może to za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Edward Popielski, przed wojną lwowski policjant, mieszka we Wrocławiu gdzie pracuje jako "pomocnik" adwokata. Pewnego niedzielnego popołudnia trafia do niego, wyjęty jakby z innej rzeczywistości, hrabia Zaranek-Plater, proponując mu rozwiązanie niezwykle skomplikowanej intrygi. Popielski przyjmuje to zlecenie nie tylko ze względu na kryminalny wymiar, ale również z powodu swoich matematycznych upodobań. W pogoni za demonicznym Belmisparem trafia do podejrzanych spelunek a nawet do mieszkania tajemniczej wróżki.
Cykl z Edwardem Popielskim znam już od dawna, przeczytałam już wszystkie powieści z nim w roli głównej i przyznam, że chyba nigdy mi się nie znudzą. Każda kolejna książka ma to czego moim zdaniem należy oczekiwać od dobrego kryminału : wyrazistego bohatera, dynamiczną akcję oraz mroczną zagadkę. Ponadto niezwykle ważną zaletą jest dla mnie widoczna dbałość autora o szczegóły; klimat i język powojennego Wrocławia, w którym mieszały się różne kultury i narodowości.
Polecam i proszę o więcej Popielskiego.

Edward Popielski, przed wojną lwowski policjant, mieszka we Wrocławiu gdzie pracuje jako "pomocnik" adwokata. Pewnego niedzielnego popołudnia trafia do niego, wyjęty jakby z innej rzeczywistości, hrabia Zaranek-Plater, proponując mu rozwiązanie niezwykle skomplikowanej intrygi. Popielski przyjmuje to zlecenie nie tylko ze względu na kryminalny wymiar, ale również z powodu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to