Książka Marty Ignerskiej i Jana Karpa nie jest publikacją ani łatwą, ani przyjemną. Niejednoznaczny tekst, słowami tytułowej dziewczynki, której imienia nie poznajemy, opowiada o pozowaniu „prawdziwemu” malarzowi do „prawdziwego” obrazu. Bohaterka pozuje na bosaka wraz z mamą, tatem i bratem oraz znajomymi taty; nieruchome stanie na strychu na Długiej traktowane jest przez nią jako niesamowita przygoda, ale i praca. Mówi o tym zdarzeniu koleżance z podwórka, chwali się i jest dumna z siebie. Tekst opowiadania Karpa stylizowany jest na pamiętnik ośmioletniej dziewczynki, która właśnie idzie do komunii. W opowiadaniu relacjonuje się rozmowy z koleżanką, bratem, rodzicami; między słowami możemy wyłapać relacje panujące w rodzinie: „W domu jak zwykle. Tata uśmiechnął się do mamy. Janusiu, tylko kilka piwek - powiedział”.
(...) Aby książę czytać, musimy ustawić ją w taki sposób, aby grzbiet był u góry. Kartki przewraca się, niczym w kalendarzu, do góry. Na okładce w lewym górnym rogu widzimy rysunek przedstawiający dwie kobiety, moczą stopy w drewnianej balii, uśmiechają się, choć chyba jest im zimno. Poniżej ilustracji czerwona ramka, taka zeszytowa, gdzie nazwisko autora, tytuł oraz inne ważne informacje: ilustracje i projekt graficzny – Marta Ignerska.

- - -
całość można przeczytać tu:
http://dybuk.wordpress.com/2014/03/05/dziewczynka-z-cienia/

Książka Marty Ignerskiej i Jana Karpa nie jest publikacją ani łatwą, ani przyjemną. Niejednoznaczny tekst, słowami tytułowej dziewczynki, której imienia nie poznajemy, opowiada o pozowaniu „prawdziwemu” malarzowi do „prawdziwego” obrazu. Bohaterka pozuje na bosaka wraz z mamą, tatem i bratem oraz znajomymi taty; nieruchome stanie na strychu na Długiej traktowane jest przez...

To jest najsmutniejsza rzecz, jaką ostatnio czytałam. To chyba nie jest książka dla dzieci, chyba, że dla dzieci, które mają w sobie tak dużo smutku, że potrafią ten smutek zrozumieć, kiedy ktoś go przed nimi wyrazi.

To jest najsmutniejsza rzecz, jaką ostatnio czytałam. To chyba nie jest książka dla dzieci, chyba, że dla dzieci, które mają w sobie tak dużo smutku, że potrafią ten smutek zrozumieć, kiedy ktoś go przed nimi wyrazi.