Kiedyś moja lektura, jedna z niewielu którą z przyjemnością przeczytałam. Utwór jak na lekturę, lekki i szybki w czytaniu. Opowiada o nieprzemijającej miłości, która zdaje się być zakazanym owocem. Dramat i romans w jednym.
Uwielbiałam bajkę na podstawie tej książki, więc historia Tristana i Izoldy nie była mi obca. Od dziecka z nią obcowałam.

Kiedyś moja lektura, jedna z niewielu którą z przyjemnością przeczytałam. Utwór jak na lekturę, lekki i szybki w czytaniu. Opowiada o nieprzemijającej miłości, która zdaje się być zakazanym owocem. Dramat i romans w jednym.
Uwielbiałam bajkę na podstawie tej książki, więc historia Tristana i Izoldy nie była mi obca. Od dziecka z nią obcowałam.

Przeczytana po raz drugi po latach.
Choć większości wydarzeń nie pamiętałam i czytałam jak coś nowego, to tym razem nie zachwyciłam się ani trochę. Raczej denerwowały mnie wieczne podchody i zmiany zdań bohaterów :P
Może za kilka lat znów powrócę, żeby się przekonać jak odbieram treść po kolejnych latach :)

Przeczytana po raz drugi po latach.
Choć większości wydarzeń nie pamiętałam i czytałam jak coś nowego, to tym razem nie zachwyciłam się ani trochę. Raczej denerwowały mnie wieczne podchody i zmiany zdań bohaterów :P
Może za kilka lat znów powrócę, żeby się przekonać jak odbieram treść po kolejnych latach :)

👍

👍

Rzadko się zdarza, żeby jakaś lektura miała taki natłok absurdalnie komicznych zdarzeń żebym chciał do niej wracaj. W tym przypadku jest inaczej.

Rzadko się zdarza, żeby jakaś lektura miała taki natłok absurdalnie komicznych zdarzeń żebym chciał do niej wracaj. W tym przypadku jest inaczej.

..."Oby mogli znaleźć tu pociechę przeciw odmienności, przeciw niesprawiedliwości, przeciw urazie, przeciw cierpieniu, przeciw wszystkim niedolom miłowania!...
I gdzie był ten błąd, że ta miłość była nieszczęśliwa, zakazana? Kto zawinił?

..."Oby mogli znaleźć tu pociechę przeciw odmienności, przeciw niesprawiedliwości, przeciw urazie, przeciw cierpieniu, przeciw wszystkim niedolom miłowania!...
I gdzie był ten błąd, że ta miłość była nieszczęśliwa, zakazana? Kto zawinił?

Zdumiewająco wyemancypowana Izolda jak na VIII wiek i owoczesne konwencje - i to się chwali Jasnowłosej. Tristan sztampa - kocha, bo eliksir, zabija, bo trzeba, a potem umiera, bo czas nagli i prawda na jaw wychodzi. Dziękuję, Izoldo. Pozwoliłaś wytrwać do końca.

Zdumiewająco wyemancypowana Izolda jak na VIII wiek i owoczesne konwencje - i to się chwali Jasnowłosej. Tristan sztampa - kocha, bo eliksir, zabija, bo trzeba, a potem umiera, bo czas nagli i prawda na jaw wychodzi. Dziękuję, Izoldo. Pozwoliłaś wytrwać do końca.

Ciekawa fabuła. Wiem, że to powieść wartościowa, ale nie urzekła mnie...

Ciekawa fabuła. Wiem, że to powieść wartościowa, ale nie urzekła mnie...

Zawsze piękna historia.

Zawsze piękna historia.

Klasyka. A jakby tego było mało to jeszcze średniowieczna klasyka.

Średniowiecze rządzi się własnymi prawami, ma swoje cechy i motywy charakterystyczne. Które występują zwykle w takim nadmiarze, że przeciętnemu czytelnikowi cierpliwości zaczyna brakować, a niedoczytane epokowe dzieło ląduje w kącie. Czego się z tego średniowiecza nie przeczyta to mamy to samo: dużo Boga, kara za grzechy, piekło, hierarchizm, pareneza ze swoimi wzorcami osobowymi, często deesis, psychomachia, ars moriendi, danse macabre... Trochę mało tego, jak na tysiącletnią epokę. Ano właśnie. Szybko można się tym znudzić.

"Dzieje Tristana i Izoldy" to utwór absolutnie dla średniowiecza typowy, z mnóstwem z wyżej wymienionych pojęć. Zalicza się do tych dzieł, które w morzu anonimowych i uniwersalnych tworów epoki wypłynęły na powierzchnie i na stałe zapisały się w kulturze europejskiej. W dużym skrócie opowiada losy Tristana, który pod wpływem przypadkiem wypitej tajemnej mikstury zakochuje się w żonie swego władcy. Z wzajemnością, oczywiście. Miłość niedozwolona, ukryta, prześladowana, sądy boże, odważni rycerze, karły, zdrajcy, króle i ich lennicy... To wszystko w "Dziejach..." możecie znaleźć. Mogę powiedzieć jedną, może trochę dziwną rzecz: to wszystko razem wcale nie jest nudne. W porównaniu z literaturą współczesną, pełną zaskakujących zwrotów akcji, mnogości wątków i barwnych bohaterów, nasz średniowieczny romans obronić by się nie mógł, ale nie jest on wcale niczym nieprzyjemnym. Oczywiście pozostaje jeszcze inna kwestia. Dla humanisty, polonisty, historyka, pozostaje on wielką skarbnicą wiedzy o mentalności ludzi tego czasu, szczególnie ważną z racji ukazywanej tematyki, absolutnie ponadczasowej: miłości.

Oczywiście, że polecam. Dzieło z rodzaju tych, które znać po prostu wypada.

Klasyka. A jakby tego było mało to jeszcze średniowieczna klasyka.

Średniowiecze rządzi się własnymi prawami, ma swoje cechy i motywy charakterystyczne. Które występują zwykle w takim nadmiarze, że przeciętnemu czytelnikowi cierpliwości zaczyna brakować, a niedoczytane epokowe dzieło ląduje w kącie. Czego się z tego średniowiecza nie przeczyta to mamy to samo: dużo Boga,...

Lektura szkolna.

Lektura szkolna.