Jestem zdziwiony opiniami co niektórych, zarzucających tej opowieści możliwy brak zgodności z historią. Przecież to jest fabularyzowana biografia, której (jak podkreśla wydawca GRAF w przedmowie) twórca posiada "autorskie prawo do swobody kreślenia wizerunków swoich bohaterów wedle własnych wyobrażeń". Owa formuła powieści narracyjnej jest w zasadzie przeszłością; przynajmniej osobiście nie kojarzę współcześnie wydawanych tytułów pisanych w podobny sposób. Niemniej jednak nie można tej książki traktować zarówno jako całkowitej fikcji literackiej, jak i literatury faktu. Opowieść jest wizją twórcy inspirowaną poznaną przez niego postacią z jasno zaakcentowanym tłem historycznym.

Przyznam, że sam miałem opory przed czytaniem "Czerwonego Kata", gdyż już na wstępie zostałem uprzedzony o formule tej książki. Teraz wiem, że nie żałuję czasu z nią spędzonego. Opowieść bardzo ciekawa, pozbawiona pierwiastka wartościującego "bohatera" powieści, przy czym pozostawiająca na tyle realistyczny obraz Dzierżyńskiego, że sam czytający wie, co powinien o nim myśleć.

Wydaje mi się, że każda osoba oceniana jednoznacznie przez historię, jako zła, nie była tak uwarunkowana wyłącznie przez genetykę, lecz też w jakimś stopniu przez życiowe okoliczności, co koniec końców doprowadziło je, i ich ofiary, do tragedii. Co prawda, miarą człowieczeństwa może być umiejętność radzenia sobie z instynktami i skrajnym brakiem empatii. Ronikier, w mojej ocenie, umiejętnie łączy oba te pierwiastki, pokazując jak osoba, która ma fanatyczne ciągoty, przekształca się, w toku wielu mocno odbijających się na psychice Dzierżyńskiego wydarzeń, w tytułowego kata. Nie jest to bynajmniej żadna forma usprawiedliwiania, tylko coś jak narracyjna retrospekcja z profilem psychoanalitycznym oprawcy, so to speak.

W mojej ocenie bardzo dobra książka, choć ewidentnie zostawiła mnie w stanie głodu na prawdziwą, historyczną wiedzę o Dzierżyńskim.

Jestem zdziwiony opiniami co niektórych, zarzucających tej opowieści możliwy brak zgodności z historią. Przecież to jest fabularyzowana biografia, której (jak podkreśla wydawca GRAF w przedmowie) twórca posiada "autorskie prawo do swobody kreślenia wizerunków swoich bohaterów wedle własnych wyobrażeń". Owa formuła powieści narracyjnej jest w zasadzie przeszłością;...

Zawsze chcialem sie dowiedziec co wiecej o Feliksie Dzierzynskim. rosjanie mowia ze zaden Polak nie ma tyle rosjan na sumieniu:)
Ksiazce nadaje smaczek to ze autor osobiscie poznal Krwawego Feliksa.

Zawsze chcialem sie dowiedziec co wiecej o Feliksie Dzierzynskim. rosjanie mowia ze zaden Polak nie ma tyle rosjan na sumieniu:)
Ksiazce nadaje smaczek to ze autor osobiscie poznal Krwawego Feliksa.

Książka okraszona fantastycznym wstępem opartym na faktach. Niestety od pierwszego rozdziału jest opisem wyobrażeń autora o życiu Dzierżyńskiego. Mam wrażenie, że jest to książka propagandowa skrojona na II RP. Jako genetyczny antykomunista wolałbym jednak karmić się faktami, które i tak przecież są wystarczająco dramatyczne, by wystawić Krwawemu Feliksowi opinię na jaką zasługuje.

Książka okraszona fantastycznym wstępem opartym na faktach. Niestety od pierwszego rozdziału jest opisem wyobrażeń autora o życiu Dzierżyńskiego. Mam wrażenie, że jest to książka propagandowa skrojona na II RP. Jako genetyczny antykomunista wolałbym jednak karmić się faktami, które i tak przecież są wystarczająco dramatyczne, by wystawić Krwawemu Feliksowi opinię na jaką...

Będzie to najprawdopodobniej najkrótsza recenzja jaką miałem okazję napisać.
Spowodowane jest to faktem, że powyższa książka jest fikcją literacką a nie ukrywam, że kupując tą pozycję liczyłem na trochę więcej rzetelności w przedstawianiu faktów.
Pomijając oczywiście udokumentowane wydarzenia historyczne, całość wydaje się wytworem fantazji autora. Czytając, niekiedy ma się wrażenie, że książka została napisana w obronie Dzierżyńskiego. Autor nie neguje zbrodni, których się czerwony kat dopuścił. Zresztą trudno z tym polemizować. Jednak winę za jego uczynki zgania na czasy w których przyszło Dzierżyńskiemu żyć i na nieszczęśliwą miłość do Zosi Kasprzakówny .
Gdyby nie to, to Feliks zaliczany byłby do grona największych polskich poetów.
Nie przypadł mi do gustu także styl w jakim została książka napisana.
Trudno naprawdę znaleźć jakieś plusy.
Nie polecam.

Będzie to najprawdopodobniej najkrótsza recenzja jaką miałem okazję napisać.
Spowodowane jest to faktem, że powyższa książka jest fikcją literacką a nie ukrywam, że kupując tą pozycję liczyłem na trochę więcej rzetelności w przedstawianiu faktów.
Pomijając oczywiście udokumentowane wydarzenia historyczne, całość wydaje się wytworem fantazji autora. Czytając, niekiedy ma się...

Tak jak koleżanka niżej napisała - trudno traktować tą książkę jako książkę historyczną, czy biograficzną. Prędzej podpiąłbym ją pod powieść, w której Dzierżyński jest głównym bohaterem i cała akcja toczy się na przełomie wieków, w dobie kształtowania się komunizmu. Czy fajna ? Bardzo. Na co zwróciłem szczególną uwagę - na portret psychologiczny Czekisty. Co siedziało w głowie temu człowiekowi.. sam diabeł wie. I ostanie pytanie, dlaczego warto przeczytać tę książkę ? Bo wprowadza nas w realia działań Czeki, komunistycznego komitetu do walki ze wszystkim co nie-czerwone.. naprawdę bardzo drastyczne realia. Książka wywołała na mnie wielkie wrażenie - wchodząc głębiej w umysł Dzierżyńskiego, Czeka jeszcze bardziej pokazuje do czego może dopuścić się człowiek. Nie mniej, nie jest to pozycja dla ludzi o słabych nerwach. Czytając niektóre opisy tortur, trzeba naprawdę mocno zacisnąć zęby..

Tak jak koleżanka niżej napisała - trudno traktować tą książkę jako książkę historyczną, czy biograficzną. Prędzej podpiąłbym ją pod powieść, w której Dzierżyński jest głównym bohaterem i cała akcja toczy się na przełomie wieków, w dobie kształtowania się komunizmu. Czy fajna ? Bardzo. Na co zwróciłem szczególną uwagę - na portret psychologiczny Czekisty. Co siedziało w...

To właściwie nie jest książka historyczna, czy nawet biograficzna. Nazwałabym ją po prostu najczystszą beletrystyką, ze wszystkimi tego - dobrymi i złymi - konsekwencjami.
Autor próbuje wejrzeć w psychikę Dzierżyńskiego. Chyba w ogóle nie opiera się na dokumentach. Podaje jako pewniki zdarzenia, których świadkiem miałby być tylko on. Używa stylu bliskiemu poetyckiej prozie.
To wszystko sprawia, że książka staje się nieco przekłamana - i aż dziw, że przez tyle lat [od dwudziestolecia międzywojennego] była bezkrytycznie brana za najwnikliwszą i najlepszą biografię Dzierżyńskiego - jakby nie dało się przyznać, że jest po prostu jego jedyną biografią...
Pomimo wszystkich wad, uważam, że jest warta przeczytania. Nie ze względu na osobę Dzierżyńskiego - raczej jako materiał poglądowy, jakie były realia lat 20-tych, co się jadało, co się podśpiewywało, jak się jeździło pociągami, gdzie bywali socjaliści, a gdzie konserwatyści, i - co najważniejsze - jak wyglądała ówczesna 'literatura faktu'.

To właściwie nie jest książka historyczna, czy nawet biograficzna. Nazwałabym ją po prostu najczystszą beletrystyką, ze wszystkimi tego - dobrymi i złymi - konsekwencjami.
Autor próbuje wejrzeć w psychikę Dzierżyńskiego. Chyba w ogóle nie opiera się na dokumentach. Podaje jako pewniki zdarzenia, których świadkiem miałby być tylko on. Używa stylu bliskiemu poetyckiej...