John le Carre wyznaczył tak wysoki poziom dla powieści szpiegowskiej, że nie tylko inni pisarze, ale i czytelnicy (w Polsce) nie są w stanie go dosięgnąć. Le Carre pisze bowiem książki nie tyle szpiegowskie, co tworzy literaturę piękną w klimacie szpiegowskim. Skoro zaś literatura piękna, to istotą nie jest gonitwa fabuły, a pytania, wartości, wątpliwości i - oczywiście - język.

Część czytelników, ta część oczekujaca akcji i trupów, może poczuć się zawiedziona, zwłaszcza, gdy jest leniwa intelektualnie.

"Ludzie Smileya" nie rozczarowują. To wspaniała powieść, właściwie - jedno z arcydzieł gatunku, chociaż, przyznaję, nie tak przejmująca jak inne powieści autora.

John le Carre wyznaczył tak wysoki poziom dla powieści szpiegowskiej, że nie tylko inni pisarze, ale i czytelnicy (w Polsce) nie są w stanie go dosięgnąć. Le Carre pisze bowiem książki nie tyle szpiegowskie, co tworzy literaturę piękną w klimacie szpiegowskim. Skoro zaś literatura piękna, to istotą nie jest gonitwa fabuły, a pytania, wartości, wątpliwości i - oczywiście -...

Mam mieszane uczucia. Uwielbiam ten gatunek książek, nigdy nie wiesz co wydarzy się parę stron dalej. Są nieprzewidywalne i Ludzie Smileya tacy są. Niemniej jednak tym razem John le Carre mnie zmęczył. Czasami walczyłem ze sobą by nie zasnąć.
Czytając tę pozycję warto być skupionym i uważnym. Być może tego mi zabrakło i dlatego taka ocena.

Mam mieszane uczucia. Uwielbiam ten gatunek książek, nigdy nie wiesz co wydarzy się parę stron dalej. Są nieprzewidywalne i Ludzie Smileya tacy są. Niemniej jednak tym razem John le Carre mnie zmęczył. Czasami walczyłem ze sobą by nie zasnąć.
Czytając tę pozycję warto być skupionym i uważnym. Być może tego mi zabrakło i dlatego taka ocena.

"Ludzi Smileya" odbieram jako powieść o wartościach. Smiley, emerytowany były szef angielskiego wywiadu dostał informację o zamordowaniu swojego agenta, estońskiego generała. Do Smileya zwrócono się jednocześnie z prośbą, aby spróbował wyjaśnić tą sprawę.

Smiley jest zamożnym emerytem, wiodącym spokojne życie, mogącym oddawać się już tylko przyjemnościom życia. Mógł się nie zgodzić, no bo po co zadawać sobie masę trudów? Szansa na wyjaśnienie zagadki śmierci generała była nikła, trzeba było liczyć się z tym, że masa energii i trudu pójdzie na marne. Angażowanie się w tą sprawę bez cienia wątpliwości było niebezpieczne, a wiadome było też, że konieczne będzie odbycie co najmniej kilku zagranicznych podróży, co dla niego, który wszystko już widział, nie stanowiło żadnej atrakcji, było natomiast olbrzymim wysiłkiem fizycznym. W czasie podróży zwiększało się niebezpieczeństwo dla samego Smileya, a za granicą nikt już nie mógłby mu pomóc. Za morderstwem stał radziecki wywiad i to nie ulegało żadnych wątpliwości. Smiley się zgodził i nie były do tego potrzebne specjalne prośby ani przekupstwo. Dlaczego? Czytelnik sam musi to wydedukować, sam bohater nie przeprowadza w tym zakresie żadnych rozważań. On wie, że są rzeczy ważniejsze od egoistycznego wygodnictwa.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2021/04/john-le-carre-ludzie-smileya.html

"Ludzi Smileya" odbieram jako powieść o wartościach. Smiley, emerytowany były szef angielskiego wywiadu dostał informację o zamordowaniu swojego agenta, estońskiego generała. Do Smileya zwrócono się jednocześnie z prośbą, aby spróbował wyjaśnić tą sprawę.

Smiley jest zamożnym emerytem, wiodącym spokojne życie, mogącym oddawać się już tylko przyjemnościom życia. Mógł...

Było to moje pierwsze spotkanie z le Carre i muszę przyznać, że autor zdefiniował dla mnie zupełnie nowe granice w dziedzinie wartkość akcji. Cieszę się, że nie zapadłem w zimowy sen. O ile w ekranizacji np. Szpiega leniwa atmosfera tworzy fajny klimat, gdzie aktorami, muzyką, zdjęciami idzie osiągnąć wysoki poziom rozrywki, tak na książkę mam chyba za mało wyobraźni.

Było to moje pierwsze spotkanie z le Carre i muszę przyznać, że autor zdefiniował dla mnie zupełnie nowe granice w dziedzinie wartkość akcji. Cieszę się, że nie zapadłem w zimowy sen. O ile w ekranizacji np. Szpiega leniwa atmosfera tworzy fajny klimat, gdzie aktorami, muzyką, zdjęciami idzie osiągnąć wysoki poziom rozrywki, tak na książkę mam chyba za mało wyobraźni.

John Le Carre wydaje mi się w Polsce wyjątkowo niedoceniony. Tłumaczę to tylko tym, że dla wielu fanów literatury pięknej pisze jakieś tam szpiegowsko sensacyjne czytadła z wybuchami i w ogóle. Jakiś King albo Grisham. Z kolei dla fanów literatury rozrywkowej jego powieści są nudne, nic się nie dzieje i generalnie ciężko się skupić na akcji. Takie pitolenie z pretensjami. W efekcie nie trafia ani do jednej, ani do drugiej grupy.

Tymczasem styl, język jego powieści, sposób narracji zasługują na najwyższe uznanie. Nie przychodzi mi na myśl, żaden inny autor, który w taki piękny sposób pisze o sprawach (bądź co bądź) sensacyjnych. Proza Le Carrego wymaga skupienia i wytrwałości. Pozornie nudna, niesie ze sobą konsekwentnie zbudowaną, logiczną i wiarygodną opowieść. Nie ma tu przypadkowości, zapychania niedoróbek narracyjną watą. Jest jak u Czechowa – strzelba która pojawia się w pierwszym akcie, wystrzeli w trzecim. Język jest skondensowany, oszczędny, tak pozbawiony zbędnych ozdobników i treści jak serwis BBC. I podobnie jak BBC wybitnie brytyjski.

John Le Carre wydaje mi się w Polsce wyjątkowo niedoceniony. Tłumaczę to tylko tym, że dla wielu fanów literatury pięknej pisze jakieś tam szpiegowsko sensacyjne czytadła z wybuchami i w ogóle. Jakiś King albo Grisham. Z kolei dla fanów literatury rozrywkowej jego powieści są nudne, nic się nie dzieje i generalnie ciężko się skupić na akcji. Takie pitolenie z pretensjami....

Smiley's People (pierwsze wydanie w roku 1979),trzeci tom Trylogii Karli, to znowu inna poetyka niż każda z dwóch poprzednich części cyklu.

Bestialsko zamordowany w Londynie zostaje generał Władimir, Estończyk, emerytowany agent George'a Smileya, bardzo przez niego ceniony. Mimo że, jak mówi Tom Esterhase, niezbyt sympatyczny ex-agent wywiadu, Cyrk "przekształcił się w zastęp skautów" i starzy szpiedzy poszli w odstawkę, dochodzenie ws. śmierci Władimira powierzono Smileyowi. Tym razem zaczyna je prowadzić klasycznymi metodami detektywistycznymi, począwszy od wizji lokalnej na miejscu zbrodni, poprzez podążanie tropem ostatnich dni generała w terenie i zbieranie tam dowodów, które mają go doprowadzić do wyjaśnienia zagadki morderstwa. Wydaje się oczywiste, że sprawcy musieli być inspirowani przez Moskwę. Jeden z tropów czytelnicy poznają już w pierwszym rozdziale książki. Jest on związany z wydarzeniami w życiu Marii Ostrakowej, Estonki mieszkającej w Paryżu, które opisała w liście do Władimira dwa miesiące przed jego śmiercią. Czy zatem, jak wskazywałaby konstrukcja fabuły, przynajmniej w pierwszej części książki, Ludzie Smileya są typowym kryminałem?

Esterhase zaangażowanie Smileya w wyjaśnienie powodów śmierci generała nazywa trochę złośliwie "ostatnią szarżą kawalerii na Kreml". Z kolei Mikhel, współpracownik zamordowanego Estończyka, choć docenia kompetencje i morale Smileya, konstatuje, że przecież o naszą (czyt. Bałtów) sprawę, za którą Władimir oddał życie, Smileyowi wcale nie chodzi.

Nietrudno odgadnąć o co, a właściwie o kogo chodzi autorowi książki i jego głównemu bohaterowi. A jeśli losy Karli mają w tej powieści ostatecznie się rozstrzygnąć, formuła klasycznego kryminału z pewnością nie wystarczy. Relacji między Smileyem i Karlą nie można bowiem sprowadzić jedynie do pojedynku dwóch asów wywiadu, czy nawet do prostej konfrontacji dobra ze złem. W tej rozgrywce - jak można przewidzieć - w pewnym momencie Smiley zyskuje przewagę. Stara gwardia jego ludzi, z którymi przygotowywał finał, podziwia kunsztowną taktykę swego przywódcy. Sam Smiley jednak daleki jest od triumfalizmu. Czy dlatego, że w owym kluczowym momencie „przeciwnik zyskał ludzką twarz o niepokojącej wyrazistości”? A on, aby pokonać Karlę grał w gruncie rzeczy tymi samymi co tamten kartami? Scena zamykająca Trylogię Karli łączy w sobie typowe dla thrillerów napięcie z całą gamą refleksji nad istotą tej wieloletniej gry, nad jej ludzkimi kosztami.

PS: Wśród kandydatów na pierwowzór Karli najczęściej wymieniani są Markus Wolf, szef STASI, i generał KGB Rem Krassilnikov. Biograf Johna le Carrégo, Adam Sisman, przytacza rozmowę Madeleine Albright z Jevgenijem Primakovem, sowieckim szpiegiem, późniejszym ministrem SZ i premierem Rosji, miłośnikiem, jak się okazało, powieści le Carrégo. Pytany, czy identyfikuje się z Karlą, odparł: Nie, ze Smileyem!

Smiley's People (pierwsze wydanie w roku 1979),trzeci tom Trylogii Karli, to znowu inna poetyka niż każda z dwóch poprzednich części cyklu.

Bestialsko zamordowany w Londynie zostaje generał Władimir, Estończyk, emerytowany agent George'a Smileya, bardzo przez niego ceniony. Mimo że, jak mówi Tom Esterhase, niezbyt sympatyczny ex-agent wywiadu, Cyrk "przekształcił się w...

Nie mogło być inaczej, klasyka gatunku i jeden z najlepszych literackich pojedynków zakończony...

Nie mogło być inaczej, klasyka gatunku i jeden z najlepszych literackich pojedynków zakończony...

Kolejna powieść szpiegowska Le Carre'a za mną. Przyznaję, iż trochę w środkowej fazie mnie znużyła. Jeśli ktoś zna pisarstwo autora to wie czego się spodziewać.

Kolejna powieść szpiegowska Le Carre'a za mną. Przyznaję, iż trochę w środkowej fazie mnie znużyła. Jeśli ktoś zna pisarstwo autora to wie czego się spodziewać.

Straszny gniot. Praktycznie zero akcji. Znakomita do usypiania, bo działa błyskawicznie. Nie ma znaczenia w jakim momencie jesteś, bo i tak nic się nie dzieje. Emocje jak przy myciu naczyń. Nie polecam

Straszny gniot. Praktycznie zero akcji. Znakomita do usypiania, bo działa błyskawicznie. Nie ma znaczenia w jakim momencie jesteś, bo i tak nic się nie dzieje. Emocje jak przy myciu naczyń. Nie polecam

Jak na autora przystało książka trzyma w napięciu aż do końca. Nie mogłam się oderwać!

Jak na autora przystało książka trzyma w napięciu aż do końca. Nie mogłam się oderwać!