Subtelna, misternie tkana narracja obu mini powieści. Czytając recenzję widzę, że są bardzo różnie odbierane, dla mnie jest to opowieść o kobiecości w oczach mężczyzny. Gdzieś przeczytałam, że Kawabata kreuje kobiety na Boginie i zgodzę się z tym stwierdzeniem. Dla mężczyzny są poza zasięgiem pojmowania i zrozumienia, nawet piętno, brzydota, czy paskudny charakter nie zmienia pewnej nieosiągalności i niemocy mężczyzny. W Tysiącu Żurawi bohater wikła się w emocjonalne relacje z czterema kobietami, a w tle przewija się ceremonia picia herbaty. Myślę, że Japończyk lepiej rozumie tę paralelę, bo ja rozumiem ceremonię chyba trochę prostacko – jako dążenie do doskonałości w chwili obecnej. A więc dążeniem w relacji męsko-kobiecej też powinna być doskonałość i swoista czystość. Oczywiście, to duże uproszczenie – trzeba samemu przeczytać.
Druga mini powieść od razu skojarzyła mi się z malowaniem obrazu kobiety. Jest dużo opisów detali kobiecego ciała, które wywołują wspomnienia starego mężczyzny. Na myśl przyszły mi obrazy Zuzanna i Starcy. Jednak erotyka jest mocno wycofana, raczej pozostaje, jak w pierwszej powieści, fascynacja kobietą.

Subtelna, misternie tkana narracja obu mini powieści. Czytając recenzję widzę, że są bardzo różnie odbierane, dla mnie jest to opowieść o kobiecości w oczach mężczyzny. Gdzieś przeczytałam, że Kawabata kreuje kobiety na Boginie i zgodzę się z tym stwierdzeniem. Dla mężczyzny są poza zasięgiem pojmowania i zrozumienia, nawet piętno, brzydota, czy paskudny charakter nie...