"Niebko" jest to strasznie chaotyczna i pozbawiona jakiejkolwiek głównej myśli powieść o niemiecko-polskiej rodziny. Brakuje w niej jakiejkolwiek spójności, zaś same postacie nie budzą jakichkolwiek emocji. Książka ta jest niestety źle skonstruowana, nieciekawa i niczym się nie wyróżnia. Rzadko oceniam książki na jedną gwiazdkę, ale w tym przypadku muszę to uczynić, gdyż nawet sam pomysł niestety jej nie ratuje.

"Niebko" jest to strasznie chaotyczna i pozbawiona jakiejkolwiek głównej myśli powieść o niemiecko-polskiej rodziny. Brakuje w niej jakiejkolwiek spójności, zaś same postacie nie budzą jakichkolwiek emocji. Książka ta jest niestety źle skonstruowana, nieciekawa i niczym się nie wyróżnia. Rzadko oceniam książki na jedną gwiazdkę, ale w tym przypadku muszę to uczynić, gdyż...

Książka, która mnie wymęczyła. Mogłaby być dość ciekawa ze względu na tematykę historii kilku pokoleń ale ten chaos. Totalny rozgardiasz w czasie, postaciach, wydarzeniach. Wielokrotnie nie wiedziałam o kim bądź o czym czytam - taki miszmasz.
Zdecydowanie nie dla mnie ta pozycja. Dla mnie - to stracony czas.

Książka, która mnie wymęczyła. Mogłaby być dość ciekawa ze względu na tematykę historii kilku pokoleń ale ten chaos. Totalny rozgardiasz w czasie, postaciach, wydarzeniach. Wielokrotnie nie wiedziałam o kim bądź o czym czytam - taki miszmasz.
Zdecydowanie nie dla mnie ta pozycja. Dla mnie - to stracony czas.

Książka Brygidy Helbig to pozycja warta uwagi, choć niestety nie zachwyca. Czyta się bardzo szybko, narracja gładko płynie, losy bohaterów są interesujące, ale brak tego czegoś, co mogłoby spowodować, że chciałabym zatrzymać tę publikację w swojej biblioteczce.

Książka Brygidy Helbig to pozycja warta uwagi, choć niestety nie zachwyca. Czyta się bardzo szybko, narracja gładko płynie, losy bohaterów są interesujące, ale brak tego czegoś, co mogłoby spowodować, że chciałabym zatrzymać tę publikację w swojej biblioteczce.

"Niebko" to saga rodzinna, odtwarzanie skomplikowanych losów przodków przed, w czasie i po drugiej wojnie światowej. Takie ogólne zdanie, a już nie do końca jasne - no bo czyich przodków? Jeśli przyjmiemy perspektywę Marzeny, to jej rodziców i dziadków, teoretycznie to ona jest główną narratorką, chociaż przecież też bohaterką - to ona próbuje spisać historię swojej rodziny. Narracja jednak jest rozbudowana, zmienia się mówiąca do odbiorcy osoba, czasem w dość gwałtownym przeskoku. Ale dzięki temu losy bohaterów przedstawione są z różnych perspektyw - na przykład Waldek trochę sam opowiada o sobie, trochę widzimy go oczami Marzeny, a jeszcze trochę opowiada nam o nim narrator "ogólny", zdystansowany, który jest gdzieś ponad nimi wszystkimi. A jakby tego było mało, opowieść Waldka (kierowaną zdaje się do córki, Marzeny) przerywa chwilami żona Basia. Trochę też opowiadają razem. W ten sposób "Niebko" staje się nie tylko opowieścią o losach tej rodziny (wraz z licznymi odgałęzieniami),ale także opowieścią o opowieści. Opowieścią o odtwarzaniu swoich korzeni, budowaniu swojej tożsamości. A także o traumach, które przechodzą na następne pokolenia, niechciane, ale skrzętnie przechowywane w rodzinie. Interesująca i świetnie napisana.

"Niebko" to saga rodzinna, odtwarzanie skomplikowanych losów przodków przed, w czasie i po drugiej wojnie światowej. Takie ogólne zdanie, a już nie do końca jasne - no bo czyich przodków? Jeśli przyjmiemy perspektywę Marzeny, to jej rodziców i dziadków, teoretycznie to ona jest główną narratorką, chociaż przecież też bohaterką - to ona próbuje spisać historię swojej...

Opis z okładki mylący. Tajemnicy z przeszłości w zasadzie żadnej, ale ciekawa wielogłosowa historia.

Opis z okładki mylący. Tajemnicy z przeszłości w zasadzie żadnej, ale ciekawa wielogłosowa historia.

Książek traktujących o wojnie przeczytałam już wiele i łudziłam się trochę, że ta wniesie coś nowego do mojego rozumienia wydarzeń, emocji i konsekwencji tamtego okresu. Niestety zamiast tego natknęłam się na dość chaotyczny zapis wspomnień i irytujące skakanie od osoby do osoby, od wydarzenia do wydarzenia, od dekady do dekady. Ta książka przypomina bardziej opowieść zapominalskiego i roztargnionego pradziadka przy kominku. Jest luźna, bez sztywnej chronologii, bez pięknego literackiego języka, to po prostu strumień słów i myśli wypowiadanych na głos, nagłe przeskakiwanie do kolejnego wątku pomimo, że nie dokończyło się jeszcze poprzedniego. Nie było w niej nic o czym jeszcze bym nie czytała.

I chociaż z całości przebija melancholia, ogromny żal, znamię krzywd, strachu i bólu, skaza na sercu, duszy i ciele, i chociaż jest to świadectwo okrucieństw wojny oraz ludzkich dramatów, próba rozliczenia się z demonami przeszłości oraz odnalezienia spokoju to niestety opowieść makabrycznie się snuje i rozchodzi samopas w różnych kierunkach. Jest rwana, momentami ciężka do ogarnięcia dla czytelnika. Po prostu frustrująca...

To bardziej jak brudnopis czy dziennik. O ile możliwe, że był to zamierzony zabieg to niestety o tyle jest to niezwykle deprymujące i obiera wiele przeżyć estetycznych oraz obniża pokład emocjonalny tej książki.

Książek traktujących o wojnie przeczytałam już wiele i łudziłam się trochę, że ta wniesie coś nowego do mojego rozumienia wydarzeń, emocji i konsekwencji tamtego okresu. Niestety zamiast tego natknęłam się na dość chaotyczny zapis wspomnień i irytujące skakanie od osoby do osoby, od wydarzenia do wydarzenia, od dekady do dekady. Ta książka przypomina bardziej opowieść...

Bardzo lubię tego typu książki, to wielowątkowa historia rodziny, w którą można się zagłębić. Na pewno nie jest to książka, którą czyta się z doskoku po kilka stron, uważam, że trzeba w nią zwyczajnie wpaść :)

Bardzo lubię tego typu książki, to wielowątkowa historia rodziny, w którą można się zagłębić. Na pewno nie jest to książka, którą czyta się z doskoku po kilka stron, uważam, że trzeba w nią zwyczajnie wpaść :)

Chyba jestem trochę ostra w mych ocenach - skala dla mnie jest zbyt szeroka. Wracając do tematu - ciekawie napisane losy rodzin żyjących na pograniczu Polski, o różnych korzeniach (jedna z nich to Niemcy osiadli na południowym wschodzie w sąsiedztwie Ukrainców, Żydów i Polaków),które oczywiście pogmatwała wojna. I wpływ na to kim są potomkowie, jak może sie przenosić strach, zwątpienie, jak ludzie dostosowują się do zmieniajacych się warunków.

Chyba jestem trochę ostra w mych ocenach - skala dla mnie jest zbyt szeroka. Wracając do tematu - ciekawie napisane losy rodzin żyjących na pograniczu Polski, o różnych korzeniach (jedna z nich to Niemcy osiadli na południowym wschodzie w sąsiedztwie Ukrainców, Żydów i Polaków),które oczywiście pogmatwała wojna. I wpływ na to kim są potomkowie, jak może sie przenosić...

Początek wydał mi się chaotyczny, lecz po przeczytaniu całości, zrozumiałam, że taka konstrukcja była zamierzona, a ja nie skupiłam się dostatecznie na lekturze. Chyba przeczytam jeszcze raz. Polecam!

Początek wydał mi się chaotyczny, lecz po przeczytaniu całości, zrozumiałam, że taka konstrukcja była zamierzona, a ja nie skupiłam się dostatecznie na lekturze. Chyba przeczytam jeszcze raz. Polecam!

Dawno nie czytałam czegoś bardziej chaotycznego . Książka podzielona na niedługie rozdziały , z których każdy ma swój tytuł . Wymieszane latami jak groch z kapustą . Nie zachowano w tej lekturze żadnej chronologii , co mi ze strony na stronę coraz bardziej przeszkadzało . Oderwane krótkie zdania , ni z gruszki , ni z pietruszki . W każdym kolejnym rozdziale po pierwszych dwóch , trzech zdaniach musiałam się zatrzymywać i zastanawiać w jakim okresie opowieści właśnie się znajduję i o kim jest w ogóle mowa . Wytrzymałam długo i poddałam się dopiero po 260 stronach , stwierdziwszy , że przecież czytam książki bo chcę i lubię , a nie za karę . A przy czytaniu tej akurat , czułam się jakby mnie ktoś ukarał i kazał ją przeczytać . Oceniłam ją na trzy gwiazdki , czyli '' słaba ''. Pierwsza gwiazdka za próbę podjęcia naprawdę trudnego i wciąż dla niektórych bolesnego tematu , powikłanych ludzkich losów . Druga , za śliczną wizualnie , pastelową okładkę , a trzecia za przywołanie wspomnienia '' widoczków '', to były czasy :) . Książki nie polecam , ponieważ mimo ciekawego tematu jest całkiem sporo literatury podejmującej takie problemy , a w sposobie '' wykonania '', zdecydowanie lepszej .

Dawno nie czytałam czegoś bardziej chaotycznego . Książka podzielona na niedługie rozdziały , z których każdy ma swój tytuł . Wymieszane latami jak groch z kapustą . Nie zachowano w tej lekturze żadnej chronologii , co mi ze strony na stronę coraz bardziej przeszkadzało . Oderwane krótkie zdania , ni z gruszki , ni z pietruszki . W każdym kolejnym rozdziale po pierwszych...