Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza przeczytana przeze mnie książka Papużanki „Szopka” była naprawdę dobra. Każda kolejna natomiast progresywnie coraz gorsza i na siłę przeintelektualizowana. Mam wrażenie, że autorka zapętliła się w zdaniach wielo-wielo-wielo-wielokrotnie złożonych, pełnych przymiotników, gdzie na ich końcu na czytelnika czeka właściwie tylko konsternacja, bo nie dowiaduje się niczego nowego. Autorka idzie wężykami, krąży, kluczy, zatacza kółeczka, więc zanim dotrze do jakiegokolwiek konkretu to zajmuje jej to ze cztery, pięć stron.

Oj, namęczyłam się, wynudziłam.

Pierwsza przeczytana przeze mnie książka Papużanki „Szopka” była naprawdę dobra. Każda kolejna natomiast progresywnie coraz gorsza i na siłę przeintelektualizowana. Mam wrażenie, że autorka zapętliła się w zdaniach wielo-wielo-wielo-wielokrotnie złożonych, pełnych przymiotników, gdzie na ich końcu na czytelnika czeka właściwie tylko konsternacja, bo nie dowiaduje się...

Zadaję sobie pytanie: Na co ja właśnie zmarnowałam 2 godziny? Co to było? Czemu ktoś to wydał? Stwierdził, że znajdzie zachwyconych czytelników (i może nawet fanów)? Co działo się w głowie autora, kiedy wymyślał fabułę? Siedzę i zbieram szczękę z podłogi, bo to w jakie szambo wciągnął mnie autor jest nie do ogarnięcia...

Książka została opisana jako „horror porn” (i już wtedy powinnam się zastanowić, czy taka hmmm... kategoria wpisuje się w moje klimaty), ale właściwie i od jednego, i od drugiego to temu daleko. Jest scena drastycznego gwałtu, ale opisana została tak słabo i żałośnie, że zamiast budzić obrzydzenie i wstręt, budziła politowanie i irytację. Jest i trup, ale zamiast się bać, zaczynamy zastanawiać się, jak można poskładać do kupy tak chorą i głupią fabułę? Sorry! Ale to naprawdę jest misz masz jakiś chorobliwych fantazji i okrucieństw, które zrodziły się w głowie autora. A najgorsze? Że jest tak nędznie opisane i przedstawione, że budzi właściwie irytację i złość, że marnujemy czas. Biorąc pod uwagę opisane okropieństwa stwierdzam, że ta książka nie była szokująca, straszna czy nawet odrażająca. Była niewyobrażalnie uboga pod każdym względem - stopniowania napięcia, autentyczności dialogów, analizy psychologicznej bohaterów, języka, całego tła historii. Gdzie ktoś w tym zobaczył jakiekolwiek wartości artystyczne? Jakiś głębszy przekaz? Jakieś metafory? Jakieś ukryte znaczenia?


Błagam, trzymajcie się z daleka! Gniot i kit.

Zadaję sobie pytanie: Na co ja właśnie zmarnowałam 2 godziny? Co to było? Czemu ktoś to wydał? Stwierdził, że znajdzie zachwyconych czytelników (i może nawet fanów)? Co działo się w głowie autora, kiedy wymyślał fabułę? Siedzę i zbieram szczękę z podłogi, bo to w jakie szambo wciągnął mnie autor jest nie do ogarnięcia...

Książka została opisana jako „horror porn” (i już...

Przypadek... Znów przypadek sprawił, że ta książka wyładowała w moim koszyku. No i kolejny przypadek, że sięgnęłam po nią dosyć szybko od momentu zakupu.

Nie ukrywam, że pierwsze strony mnie nie poruszyły. Byłam trochę zagubiona, nie do końca wiedziałam, czego oczekiwać. Dopiero później historia pięknie ruszyła z kopyta i mnie po prostu porwała.

To wielowymiarowa i świetnie skonstruowana opowieść, która wciąga czytelnika w świat, gdzie nic nie jest takie, jak się wydaje. Nieodpowiedni mężczyźni, klątwa, pech, głupie decyzje, czy coś jeszcze? Co sprawiło, że każda z bohaterek skończyła z tak wielkim bagażem niedomówień oraz strachem przed jakąkolwiek próbą powrotu do przeszłości? Czemu tak bardzo wstydziły się i obawiały, by komukolwiek o niej opowiedzieć, przyznać się i może nawet znaleźć empatię oraz zrozumienie?

Ta książka zapewni Wam istny rollercoaster!
Od Syberii, poprzez Ravensbruck, później PRL aż do współczesności. To przede wszystkim zawiłe losy, ale według mnie jeszcze bardziej zawiłe relacje pokolenia kobiet (prababcia, babcia, matka i córka). Ich doświadczenia macierzyństwa, trudy, tajemnice i ciężkie wybory tworzą istną mieszankę wybuchową. Chociaż to jedynie fikcja, książka wywoła u mnie ogrom emocji i przemyśleń. Próbowałam przede wszystkim zrozumieć, kiedy nadchodzi moment, że doświadczona trauma i krzywda stają się tak duże, że potrafią zamknąć człowieka na zawsze, odciąć go od wspomnień i wzbudzić w nim taki strach i wstyd, że nikomu nie jest w stanie opowiedzieć o swoich losach?

Pięknie opowiedziana. Lekko, ale nie infantylnie. Świetny język, który porywa czytelnika. Doskonałe budowanie napięcia. Jestem pod dużym wrażeniem. Brakowało mi takiej po prostu dobrej, solidnej powieści, w której wydarzenie i bohaterowie są z krwi i kości, a ich losy barwne i ciekawe. Ale nie chciałabym być źle zrozumiana... To w końcu gorzka i smutna historia. Pełna chłodu, cierpienia, samotności i niesprawiedliwości. Chociaż może, tak myślę, że właściwie z to happy endem? Bo w końcu przecież dowiadujemy się prawdy?

Przypadek... Znów przypadek sprawił, że ta książka wyładowała w moim koszyku. No i kolejny przypadek, że sięgnęłam po nią dosyć szybko od momentu zakupu.

Nie ukrywam, że pierwsze strony mnie nie poruszyły. Byłam trochę zagubiona, nie do końca wiedziałam, czego oczekiwać. Dopiero później historia pięknie ruszyła z kopyta i mnie po prostu porwała.

To wielowymiarowa i...