Odczarowanie – jakież piękne słowo. Już sam tytuł książki mnie zaintrygował. Czy mowa będzie o kimś, kto zostanie odczarowywany, ponieważ zatracił się w swej pasji, czy może coś zaczarowanego okaże się pięknym jak żaba, gdy już zamieniła się księcia? Same znaki zapytania. Poza tym pierwsza strona „Odczarowania” mówi o … książkach na półce. Ha! Czyli coś dla mnie!

Przedstawiłam powyżej moje wyimaginowane oczekiwania, zatem teraz kolej na faktyczną zawartość książki.

Powieść jest trudna w odbiorze. Pierwsze określenie, jakie ciągle nasuwa mi się myśląc o „Odczarowaniu”, to: zbyt dużo słów. Książka jest obszerna pomimo swojego małego formatu, bowiem zawiera około 670 stron zapisanych małą czcionką. Na początku trudno było mi się zrozumieć z dziełem. Styl Adolfa Muschga to precyzyjny, szczegółowy opis każdego zdarzenia, każdej sceny i myśli. Jest to rodzaj artyzmu - napisać wszystko, co można na dany temat, dokładnie wszystko, z każdym detalem, koniecznym czy nie. Gdyby porównać ”Odczarowanie” do filmu, to pokazany jest każdy kadr, łącznie z opisem koloru światła padającego na pomieszczenie i przedmioty w nim przez przybrudzoną szybę z wyjaśnieniem w jakim stopniu zabrudzenia i intensywności promieni. Zabieg zapewne został zastosowany w celu wyłożenia zagadnienia czytelnikowi w sposób tak dokładny, by wszystko dobrze zrozumiał i sobie wyobraził. A jednak zdania wielozłożone mają skutek przeciwny. Dodatkowo nie pozostawiają miejsca dla wyobraźni czytelnika. Z biegiem stron przyzwyczaiłam się do sposobu przedstawiania wydarzeń przez autora. Konieczne było ogromne skupienie na tekście. Mimo to ciągle myślałam: za dużo słów!

Jednak rozważania Adolfa Muschga, snute wątpliwości na różne tematy, przedstawianie różnych punktów widzenia prowadzone są niezwykle inteligentnie. Tym autor zyskał mój szacunek.

Powieść opowiada o grupie ludzi, którzy uwielbiają przebywać razem w willi „Soldanella”, choć tak naprawdę każdy jest wtedy we własnym świecie. Po prostu akceptują u siebie nawzajem potrzebę wykonywania czynności lub pozostawania w bezczynności bez konieczności słów. Członkowie grupy szanują się wzajemnie i mają do siebie zaufanie. Rozmowy toczą się jedynie przy stole. To przy nim okazuje się, że jest możliwość zniweczenia planu zburzenia ich siedziby, co przewiduje projekt rozwoju gminy. Czy w każdym jednak towarzystwie musi znaleźć się Judasz?

„Odczarowanie” jest książką, którą czyta się bardziej dla kunsztu autora niż dla fabuły. Z tego też względu książkę polecam znawcom literatury i lubującym się w formie pisarskiej Aldolfa Muschga. Powieść ma ważny przekaz w treści. Jest dyskusją na temat tego, jakie zachowania człowieka można ocenić jako moralne, w zależności od jego motywów.

Dla mnie jednak dobra powieść musi mieć, oprócz pięknego języka, również ciekawą fabułę. Duże znaczenie mają w książkach wywoływane przez nie emocje, czego tutaj się nie znajdzie. Owszem, bywa dowcipnie i dramatycznie, ale bardzo sporadycznie. Nie o emocje Muschgowi chodzi, a o sprowokowanie u czytelnika polemiki z treścią.

W wielu momentach powieść bardzo mi się dłużyła. Dlatego też, pomimo doceniania przeze mnie wybitnych umiejętności pisarskich i błyskotliwości autora, nie ocenię książki jako wybitnej, a jako bardzo dobrą.

Odczarowanie – jakież piękne słowo. Już sam tytuł książki mnie zaintrygował. Czy mowa będzie o kimś, kto zostanie odczarowywany, ponieważ zatracił się w swej pasji, czy może coś zaczarowanego okaże się pięknym jak żaba, gdy już zamieniła się księcia? Same znaki zapytania. Poza tym pierwsza strona „Odczarowania” mówi o … książkach na półce. Ha! Czyli coś dla...