Czy ktoś pamięta tytuł filmu, który powstał na bazie tej książki?

Czy ktoś pamięta tytuł filmu, który powstał na bazie tej książki?

Książka o hostessach.
Dziewczynach, które przybyły do Japonii by zarobić na swoje marzenia. Na początku są ambitne i zdeterminowane, ale w życiu nic nie przychodzi łatwo.

I tak oto mamy młodą Stephanie. Początkującą aktorkę, której kariera wisi na włosku. Przybywa do Tokyo by zarobić pieniądze.
To tak w skrócie.

Książka jest podzielona na kilka historii, każdą opowiada inna osoba.
Jest Mama-san (opowiada o hostessowym biznesie, dzięki niej dowiadujemy się naprawdę sporo ciekawych rzeczy).
Są e-maile od Chastity (doświadczonej hostessy pracującej u Mamy-san, jej część nic nie wnosi do całej historii, nie wiem po co ona jest).
Oraz główna historia Stephanie.

I właśnie ta ostatnia była częścią, którą czytało mi się najgorzej. A to wszystko przez główną bohaterkę, która jest po prostu... no tępa jak but...

Ja rozumiem stres, rozumiem zagubienie bohaterki w nowym mieście, w którym dodatkowo nie ma żadnych pieniędzy.
No, ale pewnych rzeczy naprawdę nie mogłam jej wybaczyć.

Jest nalot policji, wszystkie hostessy uciekają w panice. Wszyscy dookoła mówią jej, że kurde policja wpadła, że deportują ją wraz z innymi dziewczynami. Trzeba się skryć i siedzieć cicho. A ta jak gdyby nigdy nic:
"Ej, jest tu Annabel?", "Ale na pewno nie znacie Annabel?"

Wszystkie hostessy ukrywają się w tajemnym przejściu.
"Ej, ale na pewno mam tam wejść? chciałam jeszcze popytać o Annabel".

Nosz....

Ogólnie książkę czytało się dość przyjemnie. Można dużo się dowiedzieć o japońskich klubach uciech. Dodatkowo pod koniec akcja fajnie sie rozwija. Dowiadujemy się także paru szokujących rzeczy co mnie mocno zaskoczyło. A to w książkach lubię.
Ogółem nic nadzwyczajnego, ale na jesienne wieczory w sam raz.

Książka o hostessach.
Dziewczynach, które przybyły do Japonii by zarobić na swoje marzenia. Na początku są ambitne i zdeterminowane, ale w życiu nic nie przychodzi łatwo.

I tak oto mamy młodą Stephanie. Początkującą aktorkę, której kariera wisi na włosku. Przybywa do Tokyo by zarobić pieniądze.
To tak w skrócie.

Książka jest podzielona na kilka historii, każdą opowiada...

Steph jest postacią tak naiwną, że aż nierzeczywistą. W książce jest dużo niespójności, ale czytało się ją lekko. Taka typowa lektura na tzw. odmóżdżenie.

Steph jest postacią tak naiwną, że aż nierzeczywistą. W książce jest dużo niespójności, ale czytało się ją lekko. Taka typowa lektura na tzw. odmóżdżenie.

Bohaterką powieści Quinn jest dwudziestoparoletnia Angielka, która zwabiona łatwością zarobienia większej gotówki pojawia się w Tokio. Przyjeżdża by pracować, ma zamieszkać wspólnie z koleżanką z lat szkolnych, ale tak naprawdę podejmuje decyzję w ciemno, gdyż na długo przed przyjazdem traci z tamtą kontakt mailowy. Tym bardziej jest zagubiona, że nigdzie nie znajduje Annabel.
Zaczyna się z lekka sensacyjnie i wyobraźnia zaczyna podsuwać różne drastyczne obrazy. Młoda kobieta, praca w usługach towarzyskich, do tego wspomina się o związkach z jakuzą, więc mamy prawo z niecierpliwością czekać na dalszy, barwny rozwój sytuacji. Natomiast rozczarowanie przychodzi szybciej niż moglibyśmy się spodziewać. Za sprawą Stephanie, jej ciągłego, dręczącego wszystkich dokoła wypytywania o jedno i to samo, czułam się jak osaczona.

(..)
Książka byłaby o połowę krótsza, gdyby na niemal każdej stronie Steph nie wspominała o swoich poszukiwaniach. Do tego dochodzi drugi ciekawy temat, w którym powiela swoje pytania, a mianowicie: czego chcą japońscy mężczyźni i dlaczego jej się nie udaje tak jak innym dziewczętom w klubach, przyciągnąć ich uwagi. Mimo iż ma zasłużoną w tym względzie nauczycielkę, panią Sato, to nadal czytamy ponawiane pytania: dlaczego?dlaczego? Naprawdę, po około dwustu stronach ma się dość wałkowania w kółko dwóch tematów głównie w formie pytań. Bohaterka zupełnie niczego się nie uczy, za to ma żal do hostess z klubu, nie odpowiada jej obleśne towarzystwo mężczyzn, ale widzi w tym zarobek, nie zwracając zupełnie uwagi na zagrożenia, mimo że jest ostrzegana. Susannie Quinn udało się stworzyć wzorzec kompletnej idiotki. I gdyby nie postać Mamy-san oraz panią Kimono ta książka nie miałaby dla mnie sensu. Również dziewczyny z branży, pracujące w Roppongi, są dla mnie bardziej rzeczywiste, bo przeważnie realnie podchodzące do swojego życia i obecnego zajęcia, niż główna bohaterka, która nie widzi tego, co ma przed oczami.

(...)

Całość: https://nakanapie.pl/recenzje/angielka-w-dzielnicy-uciech-szklane-gejsze

Bohaterką powieści Quinn jest dwudziestoparoletnia Angielka, która zwabiona łatwością zarobienia większej gotówki pojawia się w Tokio. Przyjeżdża by pracować, ma zamieszkać wspólnie z koleżanką z lat szkolnych, ale tak naprawdę podejmuje decyzję w ciemno, gdyż na długo przed przyjazdem traci z tamtą kontakt mailowy. Tym bardziej jest zagubiona, że nigdzie nie znajduje...

Sama nie wiem czemu trochę trudno ocenić mi tą książkę. W każdym razie, nie polubiłam głównej bohaterki. Wciąż myślałam "jaka ona głupia" i w sumie to się nie zmieniło aż do końca. W pewnym sensie dojrzała, ale nie powiedziałabym, że zmądrzała, więc...
Spodobał mi się zabieg zastosowany w tej książce (głównie dlatego, że był zaskakujący) oraz podziwiałam postawę Mamy-san (silna kobieta z charakterkiem raczej nie codziennym, a mimo to powszechnie znanym). Annabel odgrywa dużą rolę, chociaż właściwie wszystko co się jej tyczy można podsumować w jednym zdaniu. Wydaje się, że będzie miała ogromne znaczenie, jedna to złudzenie, które właściwie możnabyło przewidzieć przez postawę Steph.
Kobiece osobowości w tej lekturze... zdecydowanie nie są przykładami do naśladowania i ukazują jak rzeczywistość potrafi brutalnie wprowadzać w świat dorosłości. Trochę brakowało mi tu ambicji (niemal u każdej z postaci),jednak rozumiem dlaczego tak było i powinno tak być. Ten zabieg ma głębszy sens. Książka zamyka czytelnika w labiryncie ze ścianami z moralności i próżności, a to potrafi dać do myślenia. Nie jest bezbłędna, a czytanie bywa niezbyt przyjemnie (z uwagi na konkretne tematy, które nie każdy chce poruszać),jednak ostatecznie warto sięgnąć po tę pozycję, chociażby po to by spojrzeć na świat z innego punktu widzenia.

Sama nie wiem czemu trochę trudno ocenić mi tą książkę. W każdym razie, nie polubiłam głównej bohaterki. Wciąż myślałam "jaka ona głupia" i w sumie to się nie zmieniło aż do końca. W pewnym sensie dojrzała, ale nie powiedziałabym, że zmądrzała, więc...
Spodobał mi się zabieg zastosowany w tej książce (głównie dlatego, że był zaskakujący) oraz podziwiałam postawę Mamy-san...

Książka wywołuje u mnie sama w sobie miłe odczucia, ze względu na to, że dostałam ją od bardzo bliskiej mi osoby. Fabuła jak najbardziej przypadła mi do gustu. Mocna, na temat. Nie zostanie jedną z moich ulubionych, ale polecam dla fanów owych tematów.
Zastanawiałam się nad oceną, bo narazie jestem mocno zielona w tej skali, ale myślę, że siedem gwiazdek na dziesięć dobrze podsumuje "szklane gejsze".

Książka wywołuje u mnie sama w sobie miłe odczucia, ze względu na to, że dostałam ją od bardzo bliskiej mi osoby. Fabuła jak najbardziej przypadła mi do gustu. Mocna, na temat. Nie zostanie jedną z moich ulubionych, ale polecam dla fanów owych tematów.
Zastanawiałam się nad oceną, bo narazie jestem mocno zielona w tej skali, ale myślę, że siedem gwiazdek na dziesięć dobrze...

Do tej pory, przeczytałam tylko jedną książkę w tym klimacie, mianowicie klasyczne Wyznania gejszy. Spodobała mi się. Gdy trafiłam na Szklane gejsze, stwierdziłam, czemu nie. Jednak to nie mój klimat. Nużyły mnie nauki u Pani Sato. Myślałam "to już było". Dziwne jest to, że takich myśli nie mam przy książkach, gdzie akcja dzieje się w krajach muzułmańskich. Ogólnie cieszę się z tego, że koniec był nie przewidywalny jak dla mnie ;-) W sumie.można przeczytać, ale lektura obowiązkowa to nie jest ;-)

Do tej pory, przeczytałam tylko jedną książkę w tym klimacie, mianowicie klasyczne Wyznania gejszy. Spodobała mi się. Gdy trafiłam na Szklane gejsze, stwierdziłam, czemu nie. Jednak to nie mój klimat. Nużyły mnie nauki u Pani Sato. Myślałam "to już było". Dziwne jest to, że takich myśli nie mam przy książkach, gdzie akcja dzieje się w krajach muzułmańskich. Ogólnie cieszę...

Masa niespójności, infantylna główna bohaterka, dziwaczne dialogi i sztuczne przemyślenia. Przebrnęłam przez książkę szybko, ale podczas czytania często miałam załamkę xd. Dla mnie - słaba lektura.

Masa niespójności, infantylna główna bohaterka, dziwaczne dialogi i sztuczne przemyślenia. Przebrnęłam przez książkę szybko, ale podczas czytania często miałam załamkę xd. Dla mnie - słaba lektura.

Nawet jeśli momentami bardzo denerwuje mnie główna bohaterka to nie znaczy to, że książka jest kiepska :-) Wręcz przeciwnie - bardzo mnie wciągnęła, ma w sobie coś. Autorka bardzo dobrze oddaje klimat Japonii, opisuje tamtejsze zwyczaje, również te niegrzeczne (cała książka jest dość niegrzeczna).
Czyta się szybko, opisy równoważą się z dialogami, rozdziały są niedługie.

Nawet jeśli momentami bardzo denerwuje mnie główna bohaterka to nie znaczy to, że książka jest kiepska :-) Wręcz przeciwnie - bardzo mnie wciągnęła, ma w sobie coś. Autorka bardzo dobrze oddaje klimat Japonii, opisuje tamtejsze zwyczaje, również te niegrzeczne (cała książka jest dość niegrzeczna).
Czyta się szybko, opisy równoważą się z dialogami, rozdziały są niedługie.

Typowe czytadło do pociągu. Bez rewelacji. Moi zdaniem, autorka nie postarała się wystarczająco, aby oddać klimat i specyfikę Japonii. Książka dla mało wymagającego odbiorcy.

Typowe czytadło do pociągu. Bez rewelacji. Moi zdaniem, autorka nie postarała się wystarczająco, aby oddać klimat i specyfikę Japonii. Książka dla mało wymagającego odbiorcy.