Dobry pomysł na książkę i... w zasadzie tyle. Temat potraktowany płytko i chaotycznie, zbudowany przez Autorkę wedle schematu "było tak, a potem było tak". Dużo domorosłej socjologii, truizmów i stereotypów w stylu sarmackiego świata:

"Przypomnijmy sobie ściągniętą z bólu twarz Jana Kochanowskiego, nachylającego się nad martwym ciałem córeczki i słowa jego trenów, w których na zawsze zaklęta została rozpacz rodzica po odejściu ukochanego dziecka. O ileż potężniejszy musiał być ból matek!"

"Kobiety są zatem ewolucyjnie dostosowane do tego, aby dbać o swoją urodę, a mężczyźni do tego, aby zwracać uwagę na te najpiękniejsze"

Jest też heroiczna walka z własnoręcznie postawionymi wątpliwościami, na przykład na początku jednej strony pisze o tym, że wielu mężczyzn musiało odczuwać zawód na wieść o narodzinach córki, a na początku następnej, że:

"Nawet wtedy, gdy córka nie była jedynym dzieckiem, jej przyjście na świat witano z taką samą radością, jak chłopca"

a także:

"Córka zawsze była ozdobą swojego ojca, powodem do nieustannej dumy, wprawdzie z synem wiązał on większe nadzieje, ale to ją traktował z większą czułością i bardziej się z nią związywał"

Cytować można by sporo. Książka rzeczywiście jest przystępna, ale mniej więcej na tej zasadzie, na jakiej przystępne jest disco polo.

Dobry pomysł na książkę i... w zasadzie tyle. Temat potraktowany płytko i chaotycznie, zbudowany przez Autorkę wedle schematu "było tak, a potem było tak". Dużo domorosłej socjologii, truizmów i stereotypów w stylu sarmackiego świata:

"Przypomnijmy sobie ściągniętą z bólu twarz Jana Kochanowskiego, nachylającego się nad martwym ciałem córeczki i słowa jego trenów, w...

W książce można znaleźć pewne ciekawe informacje, ale ogólnie - nie polecam.

Przede wszystkim, styl woła o pomstę do nieba. Liczne refleksje i komentarze autorki, zwłaszcza te dotyczące życia w dzisiejszych czasach oraz dość stereotypowe spojrzenie na kobiety, drażniły mnie i utrudniały lekturę - w końcu zaczęłam je więc omijać. Wymęczyłam się, wyławiając to co istotne i interesujące spośród powodzi niczego nie wnoszących przemyśleń. Bez nich książka byłaby o 1/3 cieńsza!

Ponadto, w wielu miejscach autorka przeczy sama sobie - w odstępie kilku stron podaje wykluczające się informacje, czym narusza swoja wiarygodność.

I wreszcie: książka aż prosi się o ilustracje! Obrazy czy szkice z opisywanej epoki byłyby cennym, a wręcz niezbędnym dodatkiem... Ich brak jest dużym minusem.

W książce można znaleźć pewne ciekawe informacje, ale ogólnie - nie polecam.

Przede wszystkim, styl woła o pomstę do nieba. Liczne refleksje i komentarze autorki, zwłaszcza te dotyczące życia w dzisiejszych czasach oraz dość stereotypowe spojrzenie na kobiety, drażniły mnie i utrudniały lekturę - w końcu zaczęłam je więc omijać. Wymęczyłam się, wyławiając to co istotne i...

Książka pokazuje jak wyglądało życie typowej szlachcianki w epoce nowożytnej. Opisane są, w sposób dość ciekawy, takie aspekty życia jak m.in nauka, miłość, uroda i moda, obowiązki, pasje, kuchnia itd. Naprawdę polecam!

Książka pokazuje jak wyglądało życie typowej szlachcianki w epoce nowożytnej. Opisane są, w sposób dość ciekawy, takie aspekty życia jak m.in nauka, miłość, uroda i moda, obowiązki, pasje, kuchnia itd. Naprawdę polecam!