Książka dostała Pulitzera jako reportaż - równie dobrze mogłaby drugiego, w kategorii beletrystyka. Piekna i ciekawa.

Książka dostała Pulitzera jako reportaż - równie dobrze mogłaby drugiego, w kategorii beletrystyka. Piekna i ciekawa.

Reportaż ze slumsów, poprowadzony jak fabuła. Znamy słowa i myśli bohaterów, co trochę mnie stopowało przy czytaniu. W posłowiu autorka mówi, że gadała miesiącami z bohaterami i mogła tak napisać tę książkę. hmmmm :)
Świetna dawka opisu rzeczywistości slumsów Bombaju

Reportaż ze slumsów, poprowadzony jak fabuła. Znamy słowa i myśli bohaterów, co trochę mnie stopowało przy czytaniu. W posłowiu autorka mówi, że gadała miesiącami z bohaterami i mogła tak napisać tę książkę. hmmmm :)
Świetna dawka opisu rzeczywistości slumsów Bombaju

Książka niesamowita. Przerażająca rzeczywistością w którą trudno uwierzyć. Zaskakująca biedą nie od opisania. Smrodem nie do wytrzymania. Brudem i chorobami trudnymi do przeżycia.
Lotnisko w Bombaju. Dla przylatujących turystów wspaniałe, nowoczesne, zapowiadające niezapomnianą przygodę w egzotycznym kraju. A tuż za jego murem, zasłonięta przed oczami turystów znajduje się jedna z najbiedniejszych dzielnic tego miasata – Annawadi. Tutaj, na stosunkowo małej powierzchni, mieszka kilka tysięcy najbiedniejszej ludności kraju. Ich „domy” to lepianki lub prowizoryczne budy sklecone z czego się da. W każdej z nich kilku lub kilkunastoosobowe rodziny. Niektórzy członkowie rodzin, z braku miejsca śpią przed domami, niezależnie czy leje deszcz, czy dokucza gorąco. Większość mieszkańców utrzymuje się ze zbierania śmieci. Walczą o każdy śmietnik, skrawek trawnika gdzie można by znaleźć coś, co nadaje się do sprzedaży w skupie. Konkurencja jest bardzo duża. Zbierają wszystko co można odsprzedać: butelki, puszki, papier, złom, tacki aluminiowe. Za cały dzień ciężkiej pracy można zarobić na skromny posiłek. Śmieciarze przynoszą często swoje zdobycze do domów, tam śpią na stertach śmierdzących odpadów, by chronić je przed kradzieżą. Po śpiących mieszkańcach chodzą szczury, gryząc ich i zarażając chorobami. Życie śmieciarza jest ciężkie i przeważnie krótkie. Umierają oni na gruźlicę, żółtaczkę, od ran powstałych na wysypiskach (nie chcą się one goić, ropieją, zalęgają się w nich robaki).
Obraz slamsów przedstawiony przez autorkę jest przerażający. Ja nie mogłam po prostu uwierzyć, że w tak tragicznych warunkach mogą żyć ludzie. Opis brudu, smrodu rynsztoków, stert śmieci, ciał pokrytych ropiejącymi ranami był szokujący. Tym bardziej że zestawiony był z nowoczesnym lotniskiem i widocznymi z oddali wieżowcami.
Książka napisana jest pięknym językiem, możemy tutaj dostrzec elementy reportażu, które wplecione są w wątki fabularne. Oprócz historii o mieszkańcach slamsów Katherine Boo przekazuje nam wiele faktów dotyczących Indii. Autorka opisuje zmiany jakie zachodzą w tym kraju, poznajemy system edukacji, poziom służby zdrowia, zróżnicowanie ekonomiczne społeczeństwa, działalność organizacji pozarządowych. Dużo miejsca poświęcone jest również korupcji, która ogarnęła niemal każdą dziedzinę życia.
Książkę warto przeczytać przede wszystkim po to, aby docenić jakie mamy szczęście, że nie urodziliśmy się w Annawadi, miejscu gorszym chyba od piekła.

Książka niesamowita. Przerażająca rzeczywistością w którą trudno uwierzyć. Zaskakująca biedą nie od opisania. Smrodem nie do wytrzymania. Brudem i chorobami trudnymi do przeżycia.
Lotnisko w Bombaju. Dla przylatujących turystów wspaniałe, nowoczesne, zapowiadające niezapomnianą przygodę w egzotycznym kraju. A tuż za jego murem, zasłonięta przed oczami turystów znajduje się...

Jesteś matką, mieszkasz w lepiance, twoje dzieci śpią na podłodze wśród śmieci lub na dworze, żebyście mieli jedzenie, zbierają i sprzedają śmieci, nie macie wody, żyjecie między szczurami. Nie da się tak żyć, ale niektórzy nie mają wyjścia. Annawadi to slumsy, w których tak właśnie żyją ludzie - w skrajnej nędzy, ze skorumpowaną władzą, bez możliwości zmiany czegokolwiek. Tysiące samobójstw, tysiące niewinnych śmierci. Mogą tylko marzyć o lepszym życiu, ale przychodzi czas, że tracą wszelką nadzieję.

To nie jest typowy reportaż. To reporterska opowieść o ludziach zapomnianych przez świat, wykorzystywanych i oszukiwanych, o których nikt nie dba. Historia tych ludzi jest bardzo trudna, wręcz przerażająca. Boli aż serce, że człowiek może być tak bezduszny, tak obojętny, tak zachłanny i egoistyczny.

Jesteś matką, mieszkasz w lepiance, twoje dzieci śpią na podłodze wśród śmieci lub na dworze, żebyście mieli jedzenie, zbierają i sprzedają śmieci, nie macie wody, żyjecie między szczurami. Nie da się tak żyć, ale niektórzy nie mają wyjścia. Annawadi to slumsy, w których tak właśnie żyją ludzie - w skrajnej nędzy, ze skorumpowaną władzą, bez możliwości zmiany czegokolwiek....

Bardzo poruszająca książka, która przedstawia smutną historię życia mieszkańców Bombaju.

Bardzo poruszająca książka, która przedstawia smutną historię życia mieszkańców Bombaju.

Warto sięgnąć po tą książkę, która podejmuje temat życia w slamsach Bombaju. Napisana niezwykle barwnym językiem doskonale oddaje klimat biedy i walki o przetrwanie najbiedniejszych mieszkańców Indii. Autorka poznała życie z autopsji, badając je od podszewki, więc powieść jest bardzo wiarygodna. Życie w ogromnym ubóstwie, w otoczeniu przerażającego brudu i chorób, a mimo wszystko z nadzieją na lepszy los. Choć mają niedobre życie, to mimo wszystko mają życie... "Życie chłopca ze slamsów może mieć wartość dla niego samego".
Czytając powieść zastanawiałam się, jak możliwe, że w 21 wieku dochodzi do takich sytuacji, że jest tyle biedy, która zatraca wartości i uczucia. Przerażająca jest skala korupcji policji, systemu sądownictwa i urzędów, pozornej polityki, a jednocześnie obok powstaje nowoczesny i bogaty Bombaj. Warto przeczytać, polecam.

Warto sięgnąć po tą książkę, która podejmuje temat życia w slamsach Bombaju. Napisana niezwykle barwnym językiem doskonale oddaje klimat biedy i walki o przetrwanie najbiedniejszych mieszkańców Indii. Autorka poznała życie z autopsji, badając je od podszewki, więc powieść jest bardzo wiarygodna. Życie w ogromnym ubóstwie, w otoczeniu przerażającego brudu i chorób, a mimo...

Piękna książka i mimo niesprawiedliwości, smutku, wydarzeń, które wstrząsają czytelnikiem miałam ochotę czytać ją dalej. Pomimo tego, możemy dostrzec odrobinę nadziei w polepszeniu warunków życia niektórych bohaterów. Żal byłoby jej nie doczytać. To historia oparta na faktach. Wszyscy bohaterowie to realne osoby, tak samo jak miejsca.

Książka warta tego, żeby się z nią zapoznać. Autorka podeszła do jej napisania profesjonalnie, więc mamy tak naprawdę wyszczególnioną niemal całą problematykę społeczną: codzienność mieszkańców slumsów, praca, funkcjonowanie urzędów, korupcja, przestępczość, sytuacja kobiet, samobójstwa, ryzyko, które niesie za sobą każde dzień, przewrotność losu. Poza tym kulturę Indii, wierzenia, koegzystencja wyznawców islamu i Chrześcijan.

Piękna książka i mimo niesprawiedliwości, smutku, wydarzeń, które wstrząsają czytelnikiem miałam ochotę czytać ją dalej. Pomimo tego, możemy dostrzec odrobinę nadziei w polepszeniu warunków życia niektórych bohaterów. Żal byłoby jej nie doczytać. To historia oparta na faktach. Wszyscy bohaterowie to realne osoby, tak samo jak miejsca.

Książka warta tego, żeby się z nią...

Bieda, korupcja, bezprawie w Bombaju. Barwna opowieść o tym, jak wygląda życie w slumsach.

Bieda, korupcja, bezprawie w Bombaju. Barwna opowieść o tym, jak wygląda życie w slumsach.

Lektura w ramach zajęć z antropologii miasta. Głównym bohaterem są bowiem slumsy, najbiędniesza część wielkiego indyjskiego miasta i ich mieszkańcy. Pomimo, tego że jest to powieść to czyta się ją jak reportaż. Zapada w pamięci na długo.

Lektura w ramach zajęć z antropologii miasta. Głównym bohaterem są bowiem slumsy, najbiędniesza część wielkiego indyjskiego miasta i ich mieszkańcy. Pomimo, tego że jest to powieść to czyta się ją jak reportaż. Zapada w pamięci na długo.

Wstrząsająca i tak bardzo różna od Shantaram w opisie slamsów i życia tam prowadzonego. Autorka nie skupia się jedynie na slamsach. Są one niejako punktem wyjścia do ukazania funkcjonowania Indii jako całości. Możemy poznać zasady rządzące systemem pomocy społecznej, szkolnictwem, wymiarem sprawiedliwości, służbą zdrowia. Obraz jest przejmujący, straszny, wywołuje wszelkie emocje. Ja tam na pewno nie pojadę.

Wstrząsająca i tak bardzo różna od Shantaram w opisie slamsów i życia tam prowadzonego. Autorka nie skupia się jedynie na slamsach. Są one niejako punktem wyjścia do ukazania funkcjonowania Indii jako całości. Możemy poznać zasady rządzące systemem pomocy społecznej, szkolnictwem, wymiarem sprawiedliwości, służbą zdrowia. Obraz jest przejmujący, straszny, wywołuje wszelkie...