Zacznijmy od wyznania głównej bohaterki - nasoletniej Julity: „Ciężko jest na co dzień żyć w cieniu własnej siostry. Tej, którą uważają za ideał i stawiają mi za wzór, nie pozwalając w ciągu dnia ani na chwilę o niej zapomnieć. A jeszcze trudniejsze staje się to podczas świąt, kiedy to cała rodzinka zjeżdża się do naszego domu (…) Lubię jej styl bycia i to, jaka jest, zawsze chciałam mieć tyle swobody i lekkości, co ona, ale dobijało mnie, że wszyscy mi to uświadamiali. Dawali mi odczuć, że nigdy jej nie dorównam”. Do tego pamięć pierwszego zauroczenia, zakończonego brutalnym wyznaniem obdarzonego przez nią uczuciem Marcina: „Byłaś najlepszą zabawką, jaką kiedykolwiek miałem, ale, sorki, jak każda zabawka znudziłaś mi się”. Nic tylko się załamać..., ale to nie w stylu Julity. Świadczy o tym refleksja samej bohaterki: „Przez niego stałam się automatem dążącym do perfekcyjności. Zaczęłam całą uwagę skupiać na wyglądzie i rozwoju intelektualnym. Kto powiedział, że kujon musi być brzydkim kaczątkiem?”
Czy to dążenie do doskonałości okaże się dobre dla Julity? Czy uwierzy w „zmianę i szczere zamiary” Marcina? A może zaufa Dawidowi?
Autorka z wyczuciem odnosi się do ważnych problemów – porównywania rodzeństwa (na szczęście Julita i Paulina mają dobre relacje), budzących się uczuć, a jednocześnie kreowania własnej osoby. Pytanie: czy osobowości też?

Zacznijmy od wyznania głównej bohaterki - nasoletniej Julity: „Ciężko jest na co dzień żyć w cieniu własnej siostry. Tej, którą uważają za ideał i stawiają mi za wzór, nie pozwalając w ciągu dnia ani na chwilę o niej zapomnieć. A jeszcze trudniejsze staje się to podczas świąt, kiedy to cała rodzinka zjeżdża się do naszego domu (…) Lubię jej styl bycia i to, jaka jest,...