Chyba już jestem za stara na tę książkę. Momentami było przyjemnie - narratorka chwilami przypominała mi mnie z czasów liceum - ale fabuła do bólu przewidywalna. Teenage dramy, rozstania i powroty. Dodatkowo razi podejście autorki do interpunkcji i języka polskiego jako takiego.

Chyba już jestem za stara na tę książkę. Momentami było przyjemnie - narratorka chwilami przypominała mi mnie z czasów liceum - ale fabuła do bólu przewidywalna. Teenage dramy, rozstania i powroty. Dodatkowo razi podejście autorki do interpunkcji i języka polskiego jako takiego.

Przyjemny, lekki młodzieżowy romans, lekko mdły. Nie wywołał we mnie zachwytu, ale też nie odrzucił. Jestem wobec niej lekko obojętna. Akcja toczy się płynnie. Wszystko kręci się wokół związków i miłości. Historia zaczyna się w Wigilię, także sprawdzi się na długie zimowe wieczory. Będzie też dobra jako przerywnik między cięższymi pozycjami. Ja do niej nie wrócę. Szkoda, że historia nie była napisana bardziej zaskakująco.

Przyjemny, lekki młodzieżowy romans, lekko mdły. Nie wywołał we mnie zachwytu, ale też nie odrzucił. Jestem wobec niej lekko obojętna. Akcja toczy się płynnie. Wszystko kręci się wokół związków i miłości. Historia zaczyna się w Wigilię, także sprawdzi się na długie zimowe wieczory. Będzie też dobra jako przerywnik między cięższymi pozycjami. Ja do niej nie wrócę. Szkoda, że...

✨4,5✨
Nie było w tej książce niestety nic szczególnego. Mocno się przy niej wynudziłam.

✨4,5✨
Nie było w tej książce niestety nic szczególnego. Mocno się przy niej wynudziłam.

Zacznijmy od wyznania głównej bohaterki - nasoletniej Julity: „Ciężko jest na co dzień żyć w cieniu własnej siostry. Tej, którą uważają za ideał i stawiają mi za wzór, nie pozwalając w ciągu dnia ani na chwilę o niej zapomnieć. A jeszcze trudniejsze staje się to podczas świąt, kiedy to cała rodzinka zjeżdża się do naszego domu (…) Lubię jej styl bycia i to, jaka jest, zawsze chciałam mieć tyle swobody i lekkości, co ona, ale dobijało mnie, że wszyscy mi to uświadamiali. Dawali mi odczuć, że nigdy jej nie dorównam”. Do tego pamięć pierwszego zauroczenia, zakończonego brutalnym wyznaniem obdarzonego przez nią uczuciem Marcina: „Byłaś najlepszą zabawką, jaką kiedykolwiek miałem, ale, sorki, jak każda zabawka znudziłaś mi się”. Nic tylko się załamać..., ale to nie w stylu Julity. Świadczy o tym refleksja samej bohaterki: „Przez niego stałam się automatem dążącym do perfekcyjności. Zaczęłam całą uwagę skupiać na wyglądzie i rozwoju intelektualnym. Kto powiedział, że kujon musi być brzydkim kaczątkiem?”
Czy to dążenie do doskonałości okaże się dobre dla Julity? Czy uwierzy w „zmianę i szczere zamiary” Marcina? A może zaufa Dawidowi?
Autorka z wyczuciem odnosi się do ważnych problemów – porównywania rodzeństwa (na szczęście Julita i Paulina mają dobre relacje),budzących się uczuć, a jednocześnie kreowania własnej osoby. Pytanie: czy osobowości też?

Zacznijmy od wyznania głównej bohaterki - nasoletniej Julity: „Ciężko jest na co dzień żyć w cieniu własnej siostry. Tej, którą uważają za ideał i stawiają mi za wzór, nie pozwalając w ciągu dnia ani na chwilę o niej zapomnieć. A jeszcze trudniejsze staje się to podczas świąt, kiedy to cała rodzinka zjeżdża się do naszego domu (…) Lubię jej styl bycia i to, jaka jest,...

Książka przewidywalna i przesłodzona. Nie ma głębszego przesłania. Na początku dziewczyna mówi, że jest niedoceniana przez rodzinę, która bardzo faworyzuje jej siostrę, a fabuła pokazuje co innego. Zakończenie było według mnie zbyt cukierkowe i bez większego sensu. Mimo to może być dobra na smutny wieczór.

Książka przewidywalna i przesłodzona. Nie ma głębszego przesłania. Na początku dziewczyna mówi, że jest niedoceniana przez rodzinę, która bardzo faworyzuje jej siostrę, a fabuła pokazuje co innego. Zakończenie było według mnie zbyt cukierkowe i bez większego sensu. Mimo to może być dobra na smutny wieczór.

"Po co komu miłość? Po co to bezsensowne uczucie, które tylko wszystko komplikuje?



Zawód miłosny jest przeżyciem bolesnym, bez względu na wiek czy doświadczenie. Sposobem Julity, by załagodzić żal i smutek, staje się obsesyjne dbanie o siebie. Im bardziej stara się być idealna, tym więcej niedoskonałości u siebie zaczyna dostrzegać, co tylko motywuje ją do zwiększenia wysiłku. Gdy zdaje jej się, że pomału zapomina o byłym chłopaku, a jej wygląd staje się perfekcyjny, tak samo jak szkolne oceny, Maciek postanawia ponownie wywrócić jej życie do góry nogami, ale tym razem w trochę inny sposób. Dodatkowo na horyzoncie pojawia się hipnotyzujący chłopak, którego los stawia na jej drodze niespodziewanie często. Julita nadal nie potrafi zaufać płci przeciwnej i nie chce się z nikim wiązać, lecz stopniowo spędza z nowym kolegą coraz więcej czasu, a ich znajomość przybiera poważniejszą formę. Czy dziewczyna zaufa Dawidowi? Czy tym razem jej serce nie zostanie rozerwane na strzępy? I co takiego knuje niesforny Maciek?





"Ciężko jest na co dzień żyć w cieniu własnej siostry. Tej, którą uważają za ideał i stawiają mi za wzór, nie pozwalając w ciągu dnia ani na chwilę o niej zapomnieć."





"Perfekcjonistka" jest niesłychanie ciepłą powieścią, która spodoba się czytelnikom w różnym wieku. Zarówno młodsi, jak i starsi, odnajdą w niej coś dla siebie. Książka jest niewielka objętościowo, a na dodatek napisana została niezwykle przyjemnym i przystępnym piórem, dzięki czemu należy do lektur, jakie połyka się na raz. Ponadczasowa tematyka, istotne prawdy życiowe, a także znakomity humor tworzą razem powalającą całość, fundującą wiele refleksji, lecz także ukojenie i relaks.



"Mam swój intymny świat, a w nim wszystko, czego potrzebuję."



Autorka w mistrzowski sposób nakreśliła bohaterów, którym nie brakuje ani temperamentu, ani autentyczności. Są to głównie osoby młode, posiadające własny system wartości, tak odległy od tego, który towarzyszy nam w trochę starszym wieku. Ich problemy, choć być może już przez nas niezrozumiane i bagatelizowane, dla nich są totalnymi katastrofami. Młodzież inaczej postrzega świat i nie ma w tym absolutnie niczego złego, a nawet posiada to przecież swój szczególny urok. Pisarka niesłychanie sugestywnie nakreśliła tę młodzieńczą rzeczywistość, gdzie przyjaźnie, pierwsze miłości i aprobata ze strony rówieśników czy rodziców zdecydowanie wiodą prym. Czytelnik dostaje możliwość odbycia mentalnej, niezapomnianej podróży w czasie, na parę godzin znów staje się pozornie beztroskim nastolatkiem i pozwala silnym emocjom totalnie zawładnąć swoim sercem oraz duszą. Z zapartym tchem śledziłam poczynania bohaterów, przeżywałam ich trudne wybory niczym swoje własne i kibicowałam im intensywnie do ostatnich stron. Książka Iwony Sobolewskiej jest niezwykle angażującą lekturą, dlatego z pewnością zostanie w mej pamięci na długo.



"W każdym razie człowiek najwyraźniej musi uczyć się na własnych błędach i poczuć na własnej skórze nieprzychylność losu, by przekonać się, czego w życiu powinien się wystrzegać."



"Perfekcjonistka" jest lekką, przyjemną, zabawną, lecz także refleksyjną powieścią, która uwiedzie czytelników w każdym wieku. Młodszych skłoni go zadumy i dzięki mentalnemu połączeniu się z postaciami, umożliwi spojrzenie na obecne życiowe katastrofy trochę łagodniejszym okiem. Dorosłym natomiast, pomoże zrozumieć czasem irracjonalne zachowanie dzieci i przypomni, że przecież każdy był kiedyś młody i miał zupełnie inne ideały. Pierwsze miłości, siostrzana "rywalizacja", pierwsze zawody miłosne i emocje, których czasem nie sposób zrozumieć, a wszystko to okraszone solidną dawką świetnego humoru i nakreślone niesłychanie przystępnym oraz sugestywnym piórem. Powieść Iwony Sobolewskiej jest niczym balsam dla duszy, funduje relaks, ukojenie i zapomnienie. Gwarantuję, że będziecie z tą lekturą fantastycznie się bawić i na dłuższy czas zapomnicie o dotychczasowych kłopotach czy obowiązkach. Polecam gorąco.

"Po co komu miłość? Po co to bezsensowne uczucie, które tylko wszystko komplikuje?



Zawód miłosny jest przeżyciem bolesnym, bez względu na wiek czy doświadczenie. Sposobem Julity, by załagodzić żal i smutek, staje się obsesyjne dbanie o siebie. Im bardziej stara się być idealna, tym więcej niedoskonałości u siebie zaczyna dostrzegać, co tylko motywuje ją do zwiększenia...

Lekka powieść dla młodzieży, ale i przy tej książce można się odmłodzić. Przypomnieć sobie o pierwszych miłościach, młodzieńczych przyjaźniach i o tym, jak trudno być nastolatką (jak było się trudnym). Pierwsze lekcje dorosłości, nie zawsze wychodzą perfekcyjnie, nieraz trzeba dużo doświadczyć, by wynieść z tego jakąś wiedzę. Nasza bohaterka myśli, że perfekcjonizm ułatwi jej podejmowanie wartościowych decyzji, ale czy przy tym pamięta o swoim szczęściu? O miłości? Przyszłości?.

https://kobietywpewnymwieku.blogspot.com

Lekka powieść dla młodzieży, ale i przy tej książce można się odmłodzić. Przypomnieć sobie o pierwszych miłościach, młodzieńczych przyjaźniach i o tym, jak trudno być nastolatką (jak było się trudnym). Pierwsze lekcje dorosłości, nie zawsze wychodzą perfekcyjnie, nieraz trzeba dużo doświadczyć, by wynieść z tego jakąś wiedzę. Nasza bohaterka myśli, że perfekcjonizm ułatwi...

“Życie to ciągłe ulepszanie,
doskonalenie samej siebie,
dążenie do perfekcyjności.”

Julita przeżyła pierwszą wielką miłość i także pierwsze bolesne rozstanie. Po usłyszeniu kilku okropnych i przykrych słów od byłego chłopaka dziewczyna się zmienia i zaczyna bardziej przykładać uwagę do swojego wyglądu i ubioru. Jest zraniona i postanawia, że już nigdy się nie zakocha. Do tego żyje w cieniu siostry Pauli, która jest pupilką rodziców. Jednak jak to u nastolatek bywa, w życiu Julity niespodziewanie pojawia się Dawid, który nie da się tak łatwo spławić.

Czy chłopak zdobędzie jej serce?
Czy Julicie uda się zapomnieć, zatrzeć złe wspomnienia i w końcu pozwoli sobie na szczęście?

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Iwony Sobolewskiej, które uznaje za udane, aczkolwiek uważam, że “Perfekcjonistka” miała bardzo duży potencjał i nie został on w pełni wykorzystany. Jednak spędziłam naprawdę mile czas przy tej lekturze, którą czyta się bardzo szybko. Nie jest to pozycja obszerna, ponieważ ma zaledwie 188 stron. Język, jakim pisze autorka, jest lekki i spójny. W tej książce zamiast podziału na rozdziały znajdujemy formę dziennika prowadzonego przez Julitę w okresie od 24 grudnia do 15 maja, gdzie możemy zaobserwować zmiany, jakie zaszły w jej życiu. Co, do głównych bohaterów, jak i tych drugoplanowych, to autorka miała na nich pomysł, byli ciekawi, każdy z nich odgrywał znaczącą rolę, która została im przypisana w życiu Julity.

“Udręczona w szklane pułapce
wyimaginowanego świata,
niewpuszczająca nikogo do własnego życie.
To właśnie ja.”

No właśnie Julita, jej osoba strasznie mnie irytowała poprzez swoje odzywki i to, że ciągle była niezadowolona i użalała się nad sobą. Jest nastolatką i można jej to wybaczyć, ale kiedy od samego początku do końca tak się zachowuje, to jest to strasznie denerwujące. Lubiłam jej postać mimo wszystko, ale czasami miałam ochotę zamknąć książkę i przestać ją czytać ze względu na jej styl bycia. Przeżywa bolesne rozstanie, ale przecież jest młoda, widocznie ten akurat chłopak nie był jej pisany, za to pojawił się ktoś inny, a ona nie potrafiła mu w pełni zaufać i nie umiała sobie pozwolić na uczucia, gdyż się bała zranienia.

“Dawid może i ma w sobie coś wyjątkowego, co mnie do niego przyciąga, ale jednocześnie… No, chociażby te kwiaty… Mam wrażenie, że to po prostu część jego wizerunku. Pokazówka, rodzaj podlizywania się. Jak już w końcu się zgodzę, bajka przeminie i przyjdzie rutyna. A potem nagle oboje zapomnimy o swoim istnieniu. Na ulicy miniemy się jak obcy sobie ludzie.”

Nie zgodzę się z tym jakoby siostra Julity - Paula była faworytką rodziców, a śmiem to twierdzić, chociażby dlatego, że według mnie dziewczyny były traktowane jednakowo. Może i w przeszłości rodzice jakoś dali jej to odczuć, że jest gorsza, ale akurat w książce takiego zachowania nie zaobserwowałam. Powiem tak, że naprawdę podobały mi się wszystkie postacie, które się przewinęły przez tę historię, oprócz Maćka oczywiście. Fabuła, mimo że przewidywalna, to i tak była interesująca, ciekawa i nieskomplikowana. Uważam, że ta książka jest skierowana bardziej do nastolatek i na pewno ta grupa wiekowa, będzie w większym stopniu zainteresowana tą pozycją.

Jeszcze tak na sam koniec dodam, żeby Wam nie spojlerować za dużo, to według mnie końcówka książki i pewna sytuacja została wyjaśniona, prawdę mówiąc, po łebkach, a szkoda, bo autorka mogła to trochę bardziej rozwinąć, a tak miałam wrażenie, że czegoś mi jeszcze brakuje i jakby końcówka została urwana.

Podsumowując “Perfekcjonistka”, mimo że jest trochę niedopracowana, to urzeka swoją historią, która opowiada o nastoletnich uczuciach, zranieniu i przyjaźni. Jeżeli lubicie krótkie opowieści na jeden wieczór, to polecam Wam tę pozycję i jeśli macie nastoletnie rodzeństwo, córki, wnuczki, siostrzenice… To myślę, że śmiało możecie je zachęcić do przeczytania tej książki.

Kasia
https://girlsbookslovers.blogspot.com/2019/03/iwona-sobolewska-perfekcjonistka-zycie.html

“Życie to ciągłe ulepszanie,
doskonalenie samej siebie,
dążenie do perfekcyjności.”

Julita przeżyła pierwszą wielką miłość i także pierwsze bolesne rozstanie. Po usłyszeniu kilku okropnych i przykrych słów od byłego chłopaka dziewczyna się zmienia i zaczyna bardziej przykładać uwagę do swojego wyglądu i ubioru. Jest zraniona i postanawia, że już nigdy się nie zakocha. Do...

Dla większości nastolatek rozstanie z chłopakiem to niemalże koniec świata. Tak było również w przypadku Julity, która po usłyszeniu kilku gorzkich słów od porzucającego ją chłopka totalnie się załamała. Jednak w przypadku Julity rozstanie z chłopakiem sprawiło, że przeszła ona całkowitą metamorfozę – od czasu zostania singielką dziewczyna zaczyna robić wszystko perfekcyjnie. Zmianie ulega jej fryzura, odtąd codziennie idealnie ułożona, doskonale dobrana garderoba, a także pilność w nauce skutkująca celującymi stopniami. Rozstanie pozostawiło jednak w Julicie pewną niechęć do miłości oraz płci przeciwnej, więc gdy na horyzoncie pojawia się chłopak starający o jej względy dziewczyna zachowuje wobec niego ogromny dystans. Na każdą propozycję randki czy spotkania odpowiada odmową. Czy Dawidowi uda się sprawić, że Julka pokona swoje uprzedzenia, a jej serce znowu będzie w stanie zabić mocniej?
‘’Perfekcjonistka’’ będzie idealną pozycją dla nastolatek. W książce poznajemy Julitę, która boryka się z wieloma kompleksami ( oczywiście wyimaginowanymi przez nią samą). Kolejnym zmartwieniem dziewczyny jest to , że w rodzinnym domu rodzice faworyzują głównie jej uzdolnioną siostrę, natomiast ona sama spada na drugi plan.
‘’Perfekcjonistka’’ to książka niewielkich gabarytów, ponieważ liczy sobie 188 stron- taka wielkość jest idealna do pochłonięcia jej w zaledwie jeden wolny wieczór. Język w jakim napisana jest książka jest jak najbardziej przystępny i lekki. W książce występuje kilka wątków, jest to między innymi wątek miłości, przyjaźni, relacji między siostrami czy rodzicami. Nasza główna bohaterka to osoba niekiedy nie do wytrzymania, jej zachowanie bywało niezwykle irytujące, jednak jako że jest nastolatką można ją w pewnym stopniu zrozumieć. ‘’Perfekcjonistka’’ nie należy do wybitnej literatury, będzie to jednak dobry umilacz wolnego czasu.

Dla większości nastolatek rozstanie z chłopakiem to niemalże koniec świata. Tak było również w przypadku Julity, która po usłyszeniu kilku gorzkich słów od porzucającego ją chłopka totalnie się załamała. Jednak w przypadku Julity rozstanie z chłopakiem sprawiło, że przeszła ona całkowitą metamorfozę – od czasu zostania singielką dziewczyna zaczyna robić wszystko...

Główną bohaterkę Julitę poznajemy jako młodziutką, zranioną przez chłopaka dziewczynę. Ale złamane serce to za mało, by dać popalić młodemu człowiekowi, dlatego też los dorzuca młodszą siostrę, która według jej mniemania, jest oczkiem w głowie rodziców, najpiękniejsza, najzdolniejsza... Po prostu NAJ.
Julita postanawia wziąć swoje życie za rogi, zmienić wizerunek, nastawienie do męskiej części populacji. Nie wszystko jednak idzie zgodnie z jej założeniami. Co nieco namiesza tu jej najlepsza przyjaciółka Tryśka.
Decydując się na tę lekturę, nie miałam pojęcia, że książkę napisała tak młodziutka autorka.
Sama powieść skierowana jest raczej do młodego odbiorcy, jednak ja śmiało stwierdzam, że i kobieta w moim wieku może przeczytać ją z przyjemnością i uśmiechem na ustach. Aj te pierwsze miłości, zranione uczucia, które wydają się tragedią jakich mało.
Bohaterzy "Perfekcjonistki" to licealiści. Bardzo fajnie skonstruowane postacie, pełne życia, planów, wszelakich uczuć.
Julita jest pogubiona, zraniona i boi się kolejnego związku. Jednak jak życie pokazuje, jeśli komuś zależy, wszystko się może zdarzyć. I tutaj zjawia się Dawid, wytrwały, solidny i jak się okaże bardzo romantyczny chłopak.

Autorka w tej powieści stawia na relacje młodych ludzi, na ocenę zachowań, możliwość zmiany planów na przyszłość, bo przecież życie, to ciągłe wybory i zmiany tak jak widzimy po bohaterach. To typowa powieść młodzieżowa, więc nie liczcie tutaj na totalne rewolucje życiowe, czy też historie sprzed lat dotyczące trudnych, bolesnych rodzinnych zdarzeń.
Znajdziecie za to w tej lekturze wątki romantyczne, nieco dramatu, a także szczyptę humoru. Fajnych młodych ludzi którzy czasem budzą w nas ciepłe uczucia,sympatię, którym kibicujemy, a czasem wkurzają.

Autorka udowodni też, że perfekcjonizm może pomóc w odzyskaniu poczucia własnej wartości. Stajemy się wtedy pewniejsi siebie, silniejsi, odważniejsi.

Przybliża też obraz prawdziwej przyjaźni, która jest ponad wszystko.
Żałuję nieco, że książka jest niepozorna objętością, bo zawartość jest naprawdę fajna.https://papierowestrony.blogspot.com/2019/03/perfekcjonistka-iwona-sobolewska-242019.html

Główną bohaterkę Julitę poznajemy jako młodziutką, zranioną przez chłopaka dziewczynę. Ale złamane serce to za mało, by dać popalić młodemu człowiekowi, dlatego też los dorzuca młodszą siostrę, która według jej mniemania, jest oczkiem w głowie rodziców, najpiękniejsza, najzdolniejsza... Po prostu NAJ.
Julita postanawia wziąć swoje życie za rogi, zmienić wizerunek,...