Ogień

Kolejna część przygód ‘Wybrańców z Engelfors’, do której podchodziłam z lekkim przymusem, ale i skrytą nadzieją, że akcja się rozkręci, a autorzy zaskoczą. Częściowo się spełniło…
Tak samo jak w poprzedniej części książka zaczyna się ciekawie. W tym wypadku, postać Nicolaus’a musi zmierzyć się z tzw. ‘demonami przeszłości’. Jego historia jest ciekawa i muszę przyznać, że w tym przypadku autorzy sprostali zadaniu. Stworzyli intrygujący wątek z przeszłości, jednak postawa mężczyzny (początkowo) jest strasznie ‘dziecinna’. Po przewodniku spodziewałam się trochę więcej… no, ale cóż poradzić. Jeśli chodzi o główne bohaterki, to niestety tak samo jak w pierwszej części trylogii, ich nastoletnie problemy przyćmiewają magiczny wątek. Jestem zawiedziona, że autorzy w tym wypadku nie zrobili nic. Ich miłosne perypetie są bardzo przewidywalne i nieraz miałam ochotę krzyknąć ‘zrób to, na co czekasz idiotko’. Niestety nie mam żadnego wpływu na ciąg wydarzeń… Mam dziwne wrażenie, że autorzy chcieli na tym polu zamieszać, splatając uczucia bohaterów w taki sposób, aby czytelnicy wyczekiwali z zapartym tchem, kto, z kim się prześpi, albo, kto kogo znienawidzi. Rozumiem, że zapewne wielu z was wybrało swoich faworytów i trzyma za nich (i ich miłość) kciuki, jednak mnie żadna z głównych postaci nie wydaje się ciekawa, a wręcz nazwałabym je nudnymi. Jednakże jakimś sposobem autorzy spełnili moją prośbę z recenzji poprzedniej części i rozwinęli wątek Mony Manstrale. Kobieta prowadząca Kryształową Grotę dalej pozostaje bardzo tajemniczą czarownicą i wydaje się balansować na pograniczy dobra ze złem. Jej nietuzinkowe zachowania i czyny sprawiają, że stała się jedyną bohaterką, której losów i przeszłości jestem ciekawa. Z jednej strony pomaga naszym Wybrańcom, ale głównie na uwadze ma swój interes (prawdziwa biznes women).
Samo zakończenie tej części, którego nie zdradzę, tym razem udało się autorom. Balansowanie na pograniczu znajomości i zemsty jest trudne, ale wyszło im dobrze. Bez wątpienia stało się zaletą tej części. Książka napisana jest lekko, jednakże nigdy nie lubiłam połączenia fantastyki z licealnymi problemami, ale jeżeli wy takie lubicie to przeczytajcie.

Kolejna część przygód ‘Wybrańców z Engelfors’, do której podchodziłam z lekkim przymusem, ale i skrytą nadzieją, że akcja się rozkręci, a autorzy zaskoczą. Częściowo się spełniło…
Tak samo jak w poprzedniej części książka zaczyna się ciekawie. W tym wypadku, postać Nicolaus’a musi zmierzyć się z tzw. ‘demonami przeszłości’. Jego historia jest ciekawa i muszę przyznać, że w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trylogię Engelsfors, czyli Krąg, Ogień i Klucz, taktuję jak jedną łączną całość i tak też ją oceniam. Każda z powieści pochłonęła mnie całkowicie, czytało mi się je przyjemnie i z lekkością.
Sam zarys historii przypomina nieco znaną z komiksów serię „W.i.t.c.h.” na której się wychowałam, czy też azjatycką „Sailor Moon”, jednak nieco doroślejszą, w której poza magicznymi scenkami, główne bohaterki borykają się z codziennym życiem, które nie jest tak proste, jak w przypadku ich bardziej dziecinnych komiksowych odpowiedników. W cyklu powieści pojawiają się takie elementy jak alkohol, seks, homoseksualizm, trudne relacje rodzinne, narkotyki, przemoc, zaburzenia depresyjno - nerwicowe, prześladowanie w szkole czy samobójstwa, co czyni ją w mojej ocenie bardziej autentyczną. Prawdopodobnie dlatego seria pochłonęła mnie niesamowicie, pomimo w swoim zamierzeniu młodzieżowego charakteru.
Cała historia od pierwszego tomu, opis bohaterek, ich zmiany i dorastania, sukcesów i porażek, aż do ostatnich stron III tomu, stanowi dla mnie zgrabną, swoistą całość, doprowadzoną od początku do końca, z podomykanymi wątkami.
Każdy tom wypełniony po brzegi jest akcją, dzięki czemu czytelnik nie ma chwili na nudę. Życie prywatne (to mniej magiczne) bohaterek też nie pozostawia wielu chwil na spokojny oddech, jak to u nastolatek – jest emocjonalnie i intensywnie. Na gratulacje zasługuje dobre zbilansowanie elementów magicznych i prozy życia oraz zgrabne przeplatanie ich między sobą.
Podsumowując, seria powieści była dla mnie fantastyczną przygodą, a przez ten czas naprawdę zżyłam się z głównymi bohaterkami i bardzo je polubiłam. Tutaj każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie, magicznego albo bardziej życiowego, trudne tematy, ciężkie wybory, ale i wesołe chwile. Z całego serca polecam, nie tylko młodzieży, ponieważ i dorosły znajdzie tu coś dla siebie.

Trylogię Engelsfors, czyli Krąg, Ogień i Klucz, taktuję jak jedną łączną całość i tak też ją oceniam. Każda z powieści pochłonęła mnie całkowicie, czytało mi się je przyjemnie i z lekkością.
Sam zarys historii przypomina nieco znaną z komiksów serię „W.i.t.c.h.” na której się wychowałam, czy też azjatycką „Sailor Moon”, jednak nieco doroślejszą, w której poza magicznymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wypożyczyłam mimo, ze pierwsza część tego tryptyku już mi się nie bardzo podobała. No cóż dodać do tamtej opinii - warstwa fantasy dość słaba, a obyczajowo ta książka jest jak dla mnie mocno bulwersująca: relacje homoseksualne, depresyjne matki, dzieci wychowywane bezstresowo, kobiety półprostytutki, szkoła jest be i do de... czy to jest powieść dla młodzieży? Jakie są wzorce życia rodzinnego, społecznego. Przygody Tolka Banana z młodocianym ormowcem w roli głównej wartościowsze były!

Wypożyczyłam mimo, ze pierwsza część tego tryptyku już mi się nie bardzo podobała. No cóż dodać do tamtej opinii - warstwa fantasy dość słaba, a obyczajowo ta książka jest jak dla mnie mocno bulwersująca: relacje homoseksualne, depresyjne matki, dzieci wychowywane bezstresowo, kobiety półprostytutki, szkoła jest be i do de... czy to jest powieść dla młodzieży? Jakie są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

upaść w mrok

Może zaczynanie trylogii od środka nie jest dobrym pomysłem, wszystkie pedantyczne jednostki z pewnością właśnie przestały mnie lubić. Ale to ciekawe doświadczenie, bo jednak nie znasz początku historii, powieść pełna jest tajemnic i brakuje zgrzytów w postaci nastolatek poznających świat nadnaturalny. Cieszę się więc, że zaczęłam od drugiego tomu sagi KRĄG.

w skrócie: opowieść o nastoletnich czarownicach z Engelsfors

Jak już mówiłam, brakuje pierwszego wrażenia związanego z dowiedzenia się przez dziewczęta o ich nowej mocy, wynaturzeniu i innych magicznych zdolnościach. To bardzo częsty, wręcz już przejedzony motyw w literaturze młodzieżowej, więc gdybym dostała w ręce pierwszą część KRĄG to podejrzewam, że reakcją z mojej strony byłoby jedynie narzekanie. A tak, OGIEŃ wciąga już od pierwszej strony, porywa w wir akcji i zagadek. Razem z Minno, Idą, Vanessą, Linee`ą, Anną-Karin próbujemy przeprowadzić śledztwo i dowiedzieć się, kto został pobłogosławiony przez demony. Przeżywamy też trudy życia codziennego, problemy z chłopakami i nauką w liceum.

Wiadomo, to nie jest lektura o wzniosłej tematyce, ale lekka i przyjemna młodzieżówka, która wciąga i mimo swoich siedmiuset stron nie nuży. Naprawdę mnie pochłonęła, nie mogłam oderwać się od Ognia dopóki nie przeczytałam ostatniej strony. Co prawda, po takim budowaniu napięcia, liczyłam, że finał będzie bardziej spektakularny, a tu autorzy poświęcili zaskakująco mało miejsca głównej walce "dobra ze złem".

Plusem jest też to, że Strandberg i Elfgen nie boją się uśmiercać swoich bohaterów. Sprawia to, że książka jest jeszcze bardziej wciągająca i wydaje się być bardziej rzeczywista, a postaci nie są otoczone pancernym murem ochronnym. Dzięki temu są ludzcy, możemy drżeć o ich życie i zastanawiać co będzie dalej.

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz udało mi się w takim tempie przeczytać tak pokaźnych rozmiarów powieść. Dlatego będę chwalić OGIEŃ za to, że pochłania i mimo oklepanych tematów buduje pierwiastek świeżości i gwarantuje naprawdę wyśmienitą historię o czarownicach, które zostały wybrane do ochrony świata przed apokalipsą.

Nie wiem tylko co zrobić teraz, przeczytać tom pierwszy KRĄG czy trzeci KLUCZ?

upaść w mrok

Może zaczynanie trylogii od środka nie jest dobrym pomysłem, wszystkie pedantyczne jednostki z pewnością właśnie przestały mnie lubić. Ale to ciekawe doświadczenie, bo jednak nie znasz początku historii, powieść pełna jest tajemnic i brakuje zgrzytów w postaci nastolatek poznających świat nadnaturalny. Cieszę się więc, że zaczęłam od drugiego tomu sagi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,,Ogień" to 2 z 3 tomów trylogii Engelsfors.

Fabuła:
Jest nowy rok szkolny do klasy Minoo dołącza nowy uczeń: Viktor.Demony nie dają za wygraną.Znalazły nową osobę, która zgodziła się by zostać pobłogosławionym.Do tego Rada chcę ukarać Anne-Karin za to że w poprzednim semestrze nadużywała mocy do własnych celów.Dziewczęta muszą znaleźć zposób jak skłamać w miejscu, które jest zabezpieczone magią.Jeśli ktoś nie powie prawdy odrazu to po nim widać.Każda Wybrana dobrze wie że jeśli będą prawdomówne będą miały bardzo duże kłopoty.Rozpoczyna się poszukiwanie rozwiązania...Pojawiają się podejrzenia kto może być podwładnym Demonów.Minoo,Anna-Karin,Ida, Vanessa oraz Linea zaczynają dochodzenie czy się nie mylą.Jak się okazuje wszystkie tropy wskazują na podejrzanego.W dodatku dowiadują się co ma zamiar zrobić przed odtworzeniem portalu, a ich bliskiej znajomej zagraża śmierć .Wybrane muszą stanąć przed trudnym wyborem, od którego zależy życie wielu ludzi, a kto wie czy nawet nie całego świata.A do tego problemy miłosne czwórki z nich.O jaki wybór dokładnie chodzi?Jaka znajoma ma kłopoty? Jak potoczy się sprawa z Anną-Karin?Czy dziewczyny znajdą rozwiązanie? A jeśli to jakie ono będzie? Czy nawet jeśli uda im się skłamać to czy wszystko pujdzie dobrze? O jakie problemy miłosne chodzi? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w 2 tomie trylogii Engelsfors pod tytułem ,,Ogień''

Moja opinia:
Od kiedy przeczytałam Paxa zaczełam podejrzewać że dla mnie najlepsze książki pochodzą z ręki szwedkich pisaży po tej trylogii moje przypuszczenia się potwierdziły.Tak świetnie trzymają nas w napięciu. Mają taki świetny styl pisania i w dodatku ta wyobraźnia, która potrafi stworzyć tak genialne postacie i tak wciągający świat.No proszę was, wiem nie jestem ze szwecji i powinnam stawać po stronie polskich pisaży ale przy czymś tak genialnym nie potrafie, wybaczcie.To jest coś co jak dla mnie spodoba się każdemu gustowi czytelniczemu.Polecam,Polecam i jeszcze raz Polecam!!!

Books-are-my-life

,,Ogień" to 2 z 3 tomów trylogii Engelsfors.

Fabuła:
Jest nowy rok szkolny do klasy Minoo dołącza nowy uczeń: Viktor.Demony nie dają za wygraną.Znalazły nową osobę, która zgodziła się by zostać pobłogosławionym.Do tego Rada chcę ukarać Anne-Karin za to że w poprzednim semestrze nadużywała mocy do własnych celów.Dziewczęta muszą znaleźć zposób jak skłamać w miejscu, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Ogień" jest nieco słabszy od "Kręgu". Tyle stron a tak mało akcji.
Końcówka sprawiła, że mam ochotę sięgnąć po ostatni tom. Aczkolwiek muszę odsapnąć od sagi Wybrańców.

"Ogień" jest nieco słabszy od "Kręgu". Tyle stron a tak mało akcji.
Końcówka sprawiła, że mam ochotę sięgnąć po ostatni tom. Aczkolwiek muszę odsapnąć od sagi Wybrańców.

Pokaż mimo to

Zobacz całą recenzję: https://littlenerdwithglasses.blogspot.com/2017/07/ogien-mats-strandberg-sara-bergmark.html

Przyznaję, że druga część zachwyciła mnie w równym stopniu co pierwsza. Jest to głównie zasługa wewnętrznej metamorfozy bohaterek - o ile w Kręgu część z nich mnie irytowała, tutaj pokochałam je całym sercem. Dziewczyny przestają być zmartwionymi dziećmi, a stają się dojrzałymi czarownicami. Coraz częściej używają swoich mocy, co wiąże się z niemałymi konsekwencjami. I jak zawsze, stają przed trudnymi wyborami, które znacząco wpłyną na ich przyszłe losy. Nie muszę chyba mówić, że uwielbiam powiązania między nastolatkami - całkowicie różnią się od siebie, ale jednak potrafią znaleźć wspólny język. Patrzenie na tą samą osobę z wielu perspektyw to również jedna z wielu zalet tej książki.

Podobało mi się, że autorzy dodali nowe postaci - dzięki nim było jeszcze ciekawiej. Dochodzi nam tajemniczy Wiktor, a także Rada, czyli organ władzy, który kontroluje czarownice. Oprócz tego, dowiedzieliśmy się wielu szczegółów o przeszłości Nicolausa, których tak mi brakowało w pierwszym tomie.

Zobacz całą recenzję: https://littlenerdwithglasses.blogspot.com/2017/07/ogien-mats-strandberg-sara-bergmark.html

Przyznaję, że druga część zachwyciła mnie w równym stopniu co pierwsza. Jest to głównie zasługa wewnętrznej metamorfozy bohaterek - o ile w Kręgu część z nich mnie irytowała, tutaj pokochałam je całym sercem. Dziewczyny przestają być zmartwionymi dziećmi, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowania lepsza od poprzedniej części. Więcej się dzieje, bohaterki przestały być nijakie i wreszcie mi się przestały mylić.

Zdecydowania lepsza od poprzedniej części. Więcej się dzieje, bohaterki przestały być nijakie i wreszcie mi się przestały mylić.

Pokaż mimo to

Minoo, Linea, Vanessa, Ida i Anna-Karin przestały być zwykłymi licealistkami z chwilą, gdy dowiedziały się, że są Wybrańcami. Po pełnym przygód i tragedii roku, zaczynają kolejny, który o dziwo początkowo przebiega spokojnie. Spodziewane ataki demonów nie nadchodzą, a Rada przebywająca w mieście nie pozwala im korzystać z magicznych mocy pod groźbą procesu i bolesnej kary. Nieustanna kontrola powoduje wśród dziewczyn irytację i ogranicza ich zdolności. Ponadto w Engelsfors swoją działalność rozpoczyna sekta, która zagraża nie tylko mieszkańcom, ale i Wybrańcom. Liczne problemy i niewyjaśnione kwestie piętrzą się, a dziewczęta nadal nie ufają sobie w stu procentach. Czy uda im się ostatecznie połączyć siły i pokonać wroga?

Pierwszy tom trylogii o miasteczku Engelsfors czytałam wieki temu. Pamiętam, że nie zżyłam się szczególnie z bohaterkami, ale podobało mi się napięcie, które towarzyszyło pod sam koniec powieści. Po długiej przerwie wróciłam do tej trylogii i z miejsca zostałam wrzucona w wir zdarzeń. Nie specjalnie mi się to spodobało, gdyż niewiele pamiętałam z poprzedniej części, a główne bohaterki musiałam w zasadzie poznać od początku. Im dalej zagłębiałam się w fabułę, tym bardziej uświadamiałam sobie jak irytująca jest Minoo i Anna-Karin. Najbardziej przypadła mi do gustu postać Idy i Vanessy. Nastolatki są różne pod względem charakteru i swoich mocy, dlatego myślę, że każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie i zapała sympatią choć do jednej. To, co uważam za przerysowane to problemy, z którymi muszą się borykać. Owszem każdy z nas ma je większe bądź mniejsze, ale biorąc pod uwagę ich ilość w tym przypadku dziwię się, że bohaterki nie popadły w ciężką depresję. Mimo iż mają te naście lat mają problemy dorosłych, a ich rozwiązanie wcale nie jest proste. Ten tom jest niezwykle obszerny, przez co akcja została niepotrzebnie rozwleczona. Były fragmenty,które autorzy mogli sobie darować i z powodzeniem stworzyć historię bez luk fabularnych. Choć bywało nudno, to zdarzały się porywające momenty i wtedy nie mogłam oderwać się od czytania. Historia została napisana z perspektywy każdej z głównych postaci, przez co czytelnik miał możliwość poznania bliżej ich życia, umiejętności, podejścia do sytuacji.

"Ogień" nie uważam za jakąś genialną kontynuację, wydaje mi się, że tom pierwszy pochłonął mnie bardziej. Zmęczyła mnie grubość tej książki i niepoważne bohaterki. Nie jest to wybitna seria, a obiecanej magii mi brakowało. Może kiedyś przeczytam finalny tom i wtedy zmienię zdanie, ale jak na razie sądzę, że jest to typowy średniak dla młodzieży.

Minoo, Linea, Vanessa, Ida i Anna-Karin przestały być zwykłymi licealistkami z chwilą, gdy dowiedziały się, że są Wybrańcami. Po pełnym przygód i tragedii roku, zaczynają kolejny, który o dziwo początkowo przebiega spokojnie. Spodziewane ataki demonów nie nadchodzą, a Rada przebywająca w mieście nie pozwala im korzystać z magicznych mocy pod groźbą procesu i bolesnej kary....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo obawiałam się lektury drugiego tomu trylogii Engelsfors. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać po tak grubej książce, gdy wydawało mi się, że raczej niczym autorzy mnie nie zaskoczą. Czy przez 700 stron będą rozwiewać nasze wątpliwości z poprzedniego tomu? No ale cóż, czego sie nie robi dla ukochanych bohaterów?

Przed Wybrańcami kolejny rok nauki w liceum i kolejne tajemnice. Kiedy demony znowu zaatakują? Jednak zagrożenie może nadejść z innej, niespodziewanej strony, bo w Engelsfors dzieje się coś bardzo złego. Przeszłość splata się z teraźniejszością, nadciągają kolejne tragedie, a dziewczyny muszą jeszcze bardziej się zjednoczyć, by udało im sie pokonać również własne lęki.

Od czego by tu zacząć? Moje obawy troszkę sie jednak spełniły. Nie do końca, ale jednak. Książka bardzo mnie zaciekawiła, to fakt i czytałam ja z zapartym tchem. Akcji tu nie brakuje, ale niestety główny wątek pojawia sie dopiero w połowie. W sensie, że przez te wszystkie wydarzenia gdzieś w tle ta magia jest obecna, ale jakby na pierwszy plan wchodzi dopiero gdzieś w połowie, bo przez pierwszą część książki skupiamy się głównie na życiu prywatnym bohaterów. Nie zmienia to faktu, że z ciekawością śledziłam ich perypetie, chociaż czasem trochę brakowało mi tej magii, która praktyczie cały czas była obecna w poprzednim tomie.

No i bohaterowie. Brakuje mi słów, żeby opisać jak świetnie zostali wykreowani. W tym tomie mogłam lepiej poznać każdą z naszych głównych bohaterek. Wreszcie dowiedziałam się czegoś więcej o Idzie i poznałam jej motywy działania, co pozwoliło mi ją bardziej polubić, chociaż nie należy do moich ulubionych postaci. Najwięcej uwagi poświęcono oczywiście Minoo, więc myślę, że to ona jest taką najgłówniejszą (to w ogóle możliwie?) bohaterką. Dalej chce być we wszystkim najlepsza, ale odniosłam wrażenie, że teraz potrafi zagryźć zęby, kiedy jest inaczej, dlatego jeszcze bardziej ją polubiłam. Linnéa to kolejny przykład świetnej bohaterki. Uwielbiam w niej tą inność i to, że nie boi się być sobą, mimo że często spotyka się krytycznymi opiniami ze strony innych. Vanessa stała się dojrzalsza i w końcu podjęła decyzję dobrą dla siebie i dla swojej przyszłości. Również Anna-Karin nauczyła się wiele na własnych błędach. Uwielbiam ich relację i pokazanie jak przyjaźń jest ważna w życiu człowieka oraz że dla siebie nawzajem są gotowe zrobić wszystko.

Oprócz tego pojawia się jeszcze więcej postaci drugoplanowych, które również odgrywają ważne role w całej książce. Oczywiście nie zabraknie znanych i lubianych bohaterów z poprzedniego tomu (wspominałam już jak bardzo uwielbiam Gustafa i jego przyjaźń z jedną z bohaterek? Jest zdecydowanie za mało wydarzeń z nimi w roli głównej :D).

Jak już wspominałam wyżej przez pierwszą część książki nie działo się zbyt wiele co miałoby związek z głównym wątkiem, dlatego czasem zastanawiałam się czy czytam thriller młodzieżowy z magią, która gra tutaj pierwsze skrzypce, czy jednak młodzieżówkę z typowymi problemami nastolatków. Oprócz zagrożenia czyhającego na dziewczyny już od pierwszego tomu, w tej cześci pojawiają się kolejne m.in. nowo powstała organizacja Pozytywne Engelsfors, które wcale nie jest takie pozytywne za jakie może uchodzić oraz przybycie przedstawicieli Rady, która ma dbać o porządek w magicznym świecie. To wszystko sprawia, że Engelsfors nie jest bezpiecznym miejscem.

Po raz kolejny muszę się przyczepić do naszego polskiego wydawnictwa. Niestety nie wyeliminowano literówek, a imiona dalej były zamieniane. Było to dość duże utrudnienie. Oczywiście książki są przepiękne wydanie, o czym nie wspomniałam przy tamtym tomie. Każdy z nich jest też podzielony na jakieś 5 lub 6 części, a one na mniejsze rozdziały. I wkurzało mnie trochę to, że pomiędzy tymi częściami mijało zazwyczaj kilka tygodni lub miesięcy i czasem nie mogłam się w tym połapać. I zastanawiałam się czy przez ten czas nic nie działo się w życiu naszych bohaterek?

"Ogień" nie jest lepszy od pierwszego tomu, ale nie jest też gorszy. To dobra kontynuacja, która zapowiada fascynujący trzeci tom (który nawiasem mówiąc, już za mną, ale o tym innym razem). Mogliśmy lepiej poznać świetnie wykeowanych bohaterów i ich życie prywatne, które nie jest proste i łatwe. Do tego dochodzą zagrożenia ze świata magii i to wszystko tworzy ciekawą powieść, od której trudno odejść. Idealna, by się odprężyć i zrelaksować.

Recenzja znajduje się równiez na moim blogu: http://magicznakrainaksiazek.blogspot.com/2017/03/zo-nie-spi-czas-ucieka-27-ogien.html

Bardzo obawiałam się lektury drugiego tomu trylogii Engelsfors. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać po tak grubej książce, gdy wydawało mi się, że raczej niczym autorzy mnie nie zaskoczą. Czy przez 700 stron będą rozwiewać nasze wątpliwości z poprzedniego tomu? No ale cóż, czego sie nie robi dla ukochanych bohaterów?

Przed Wybrańcami kolejny rok nauki w liceum i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to