Polubiłam uniwersum serialu #graotron Mam zamiar przeczytać też książki, na podstawie których powstał serial. Lecz nie wiem, kiedy to zrobię. Zamiast tego sięgnęłam po tą lekturę.

Podczas lektury czułam się tak jakbym czytała jakiś podręcznik. Książka nie zachęciła mnie ani do filozofii ani do świata stworzonego przez George Martina (choć bardziej powinna być stworzona, by zachęcić fanów sagi do zgłębienia filozofii).

Lektura zawiera zbiór filozoficznych esejów napisanych przez różnych autorów. Na podstawie danej sceny, czy postaci znanej z książek i serialu autorzy przedstawiają dane koncepcję. By poprzez swoje tezy sięgają po tych najbardziej znanych filozofów (Nietzschego, Platon, Arystoteles, Kartezjusz, Hobbes). Zabrakło mi współczesnych filozofów.

A skoro już jestem przy współczesnych filozofiach to, czy nie mogło być jakieś eseju o wpływie gry o tron na filozofię, bo patrząc na jej popularność, na jej wpływ na kulturę, mogła (chcąc nie chcąc) wykształcić pewną kulturę.

Podsumowując - zawiodłam się na tej pozycji. O wiele więcej, a przede wszystkim o wiele ciekawszych artykułów (filozoficznych i nie tylko) o grze o tron można znaleźć w sieci.

Polubiłam uniwersum serialu #graotron Mam zamiar przeczytać też książki, na podstawie których powstał serial. Lecz nie wiem, kiedy to zrobię. Zamiast tego sięgnęłam po tą lekturę.

Podczas lektury czułam się tak jakbym czytała jakiś podręcznik. Książka nie zachęciła mnie ani do filozofii ani do świata stworzonego przez George Martina (choć bardziej powinna być stworzona, by...

Rozsądni redaktorzy książki, Henry Jacoby i William Irwin, prawie na samym początku umieszczają ostrzeżenie o „spoilerach”, które mają ustrzec mniej zaawansowanych w czytaniu „Pieśni Lodu i Ognia” miłośników George’a Martina przed sytuacją, w której przeczytają coś, co zdradzi im fabułę i pozbawi przyjemności czytania. Mowa w niej bowiem o zdarzeniach, które mają miejsce na przestrzeni całego cyklu, nie tylko w pierwszych, zekranizowanych częściach. „Gra o Tron i filozofia” to zbiór dwudziestu esejów na różne tematy związane z filozofią i etyką, który trafił do rąk czytelników dzięki wydawnictwu Helion.

Powszechne na Zachodzie, coraz częstsze w Polsce zjawisko zestawiania ze sobą kultury popularnej oraz filozofii ma w sobie pewien potencjał, zarazem piękny, jak i użyteczny. Tym większa szkoda, że jego realizacja przebiega w sposób mierny, a skutki są zniechęcające.

"Gra o tron i filozofia" zdradza w tytule zawartość zbioru pod redakcją Henry'ego Jacoby'ego i Williama Irwina. To dwadzieścia esejów, których twórcy starają się wykazać filozoficzne elementy w stworzonej przez George'a R. R. Martina sadze Pieśń Lodu i Ognia. Podzielony jest na pięć części zapewniających spójność tematyczną. Część pierwsza, W grze o tron zwycięża się albo umiera, dotyczy władzy, sposobów jej zdobywania i utrzymywania. Część druga, Czego się nie robi z miłości, skupia się na zagadnieniu moralności i idei w ujęciu prywatnym, w przeciwieństwie do części czwartej (Kto wydaje wyrok, sam powinien go wykonać),która również dotyczy moralności, lecz moralności w ujęciu społecznym, o odpowiedzialności wobec zbiorowości, nie wobec siebie samego. Dzieląca je część trzecia, Nadchodzi zima, obejmuje eseje poświęcone metafizyce i epistemologii. Ostatnia, piąta część, nosząca podtytuł Zadajesz cios ostrym końcem, posiada najbardziej luźne związki tematyczne. Znajdują się w niej eseje dotyczące zarówno miłości, jak i władzy, lecz intelektualny środek ciężkości przeniesiony jest bardziej na nowoczesną (czy raczej ponowoczesną) filozofię, obejmując teorię gier czy zależność wiedzy i władzy w ujęciu Foucaulta, więc wyraźnie odróżnia się od dość tradycjonalistycznych ujęć poprzednich części.

Założenie zbioru: by w Pieśni Lodu i Ognia odnaleźć tropy filozoficzne, stało się niestety jego przekleństwem. Większość autorów podeszła do tego projektu w schematyczny sposób – wybrali odpowiadającą im koncepcję filozoficzną, a następnie dobrali takie elementy świata literackiego Martina, by mogły stanowić swoistą ilustrację wcześniej podjętych założeń. W ten sposób Gra o tron i filozofia staje się serią intelektualnej ekwilibrystyki, lecz poprzez swoją stanowczość nie zyskuje na ciekawości ani na wiarygodności, bo analogicznie dałoby się zapewne dorobić do sagi każdą interpretację filozoficzną. Zresztą zwykle teksty nie stanowią filozoficznych interpretacji całości, lecz składają się na mozaikę możliwości filozoficznego problematyzowania pojedynczych lub archipelagicznych problemów, bez pretensji do całościowego odczytania, co może być postrzegane zarówno jako wada, jak i zaleta – w zależności od przekonań czytelnika.

Od strony filozoficznej zbiór nie jest zaskakujący. Przywołany już Foucault jest najpewniej najbardziej oryginalnym myślicielem, do którego odnieśli się twórcy (a konkretnie Chad William Tim) Gry o tron i filozofii. Pozostałe nazwiska należą do podstawowego kanonu zachodniej filozofii, od starożytności (Platon, Arystoteles),przez renesans i oświecenie (Machiavelli, Kartezjusz, Hobbes),po modernizm (Nietzsche). Brakuje jednak bardziej współczesnych nurtów filozoficznych: postkolonializmu, gender/queer studies, psychoanalizy czy marksizmu. Wydaje się, że wybór został dokonany i przedstawiony w ten sposób, by mógł trafić do możliwie najszerszego grona czytelników, nie wymagając od nich żadnej wiedzy filozoficznej.

Głównym minusem "Gry o tron i filozofii" jest jednostronne postrzeganie tytułowej relacji. Biorąc dzieło mocno zakorzenione w kulturze popularnej, autorzy naginają je tak, by móc wskazać w nim egzemplifikację filozoficznych teorii. Natomiast nie działa to w drugą stronę. Gra o tron (czy szerzej: Pieśń Lodu i Ognia) jest przecież zarówno literackim uniwersum, jak i zjawiskiem kulturowym. Jako takie samo wykształca pewną filozofię, samo oddziałuje na świat wobec siebie zewnętrzny. O tym jednak zbiór konsekwentnie milczy.

Rozsądni redaktorzy książki, Henry Jacoby i William Irwin, prawie na samym początku umieszczają ostrzeżenie o „spoilerach”, które mają ustrzec mniej zaawansowanych w czytaniu „Pieśni Lodu i Ognia” miłośników George’a Martina przed sytuacją, w której przeczytają coś, co zdradzi im fabułę i pozbawi przyjemności czytania. Mowa w niej bowiem o zdarzeniach, które mają miejsce na...

Ta książeczka to strata czasu i pieniędzy. Po pierwsze dlatego, że o Grze o tron można się z niej dowiedzieć tyle co nic. Po drugie, o filozofii można się z niej dowiedzieć tyle co nic. Kupiłem, żeby się dowiedzieć co też oferują takie produkty żerujące na popularności jakiegoś medium. Dostałem to czego się spodziewałem, czyli takie pisarstwo dla samego pisania. Teksty znajdujące się w tej książce mogłyby być równie dobrze zamieszczone w internecie za darmo. Poza tym w sieci można znaleźć zatrzęsienie tekstów analizujących Pieśń Lodu i Ognia, nie mówiąc już o bardzo licznych i zażartych dyskusjach na przeróżnych forach. W ogóle eseje i wypowiedzi autorów internetowych, którzy publikują bezinteresownie, są na znacznie wyższym poziomie niż te wydane papierowo. Kwitując, autorzy tejże książki i/lub wydawcy(pomysłodawcy) szarpnęli się na kasę, bo gdyby pałali jakąś pasją do PLiO i Gry o tron, to po prostu wpuścili by te teksty do darmowego wglądu.

Ta książeczka to strata czasu i pieniędzy. Po pierwsze dlatego, że o Grze o tron można się z niej dowiedzieć tyle co nic. Po drugie, o filozofii można się z niej dowiedzieć tyle co nic. Kupiłem, żeby się dowiedzieć co też oferują takie produkty żerujące na popularności jakiegoś medium. Dostałem to czego się spodziewałem, czyli takie pisarstwo dla samego pisania. Teksty...

http://portafortunas.pl/recenzja-gra-o-tron-i-filozofia-henry-jacoby-william-irwin/

http://portafortunas.pl/recenzja-gra-o-tron-i-filozofia-henry-jacoby-william-irwin/

zbędna książka, jak dla mnie takie gdybanie i nie wniosła nic nowego niż to co sama wywnioskowałam w trakcie lektury, wydana i napisana na siłę bo GOT jest na czasie... zdecydowanie polecam poczytać czasem forum dla fanów tej sagi są znacznie ciekawsze artykuły i dyskusje

zbędna książka, jak dla mnie takie gdybanie i nie wniosła nic nowego niż to co sama wywnioskowałam w trakcie lektury, wydana i napisana na siłę bo GOT jest na czasie... zdecydowanie polecam poczytać czasem forum dla fanów tej sagi są znacznie ciekawsze artykuły i dyskusje

Rozbieranie sagi Martina na czynniki pierwsze. Niestety, nic odkrywczego. Raczej powtórka z filozofii.

Rozbieranie sagi Martina na czynniki pierwsze. Niestety, nic odkrywczego. Raczej powtórka z filozofii.

Większość czytelników mojego bloga pewnie doskonale to wie, jednak będzie to wiadomość do tych czytelników posta, którzy odwiedzają bloga od niedawna lub wpadli tu po raz pierwszy. Jestem wielką fanką Pieśni Lodu i Ognia G.R.R. Martina. Przeczytałam już wydane przez niego książki, miałam okazje zapoznać się z komiksem, kupiłam nawet encyklopedię sagi, czyli Świat lodu i Ognia(no może nie kupiłam, a dostałam, ważne że mam ją na półce). Do tego wszystkiego dochodzi również oglądanie serialu, który ostatnimi czasy staje się całkowicie oddzielnym tworem...

Nie czas jednak na rozwodzenie się na temat różnic między książką a serialem, gdyż zajęłoby to na pewno cały ten post, a może nawet więcej niż planowałam napisać. To temat rzeka. Wstęp ten miał Wam ukazać, że świat wykreowany przez George'a (dokończ-serię-zanim-umrzesz) Martina nie jest mi obcy. Z wielką ciekawością zabrałam się więc za pozycję wydaną przez wydawnictwo Editio, czyli "Grę o tron i filozofię". Jej autorów jest wielu, jednak jedynie jedno z zaprezentowanych na okładce nazwisk odnosi się do autora tekstu, jest nim Henry Jacoby.

Głównym tematem książki jest filozoficzne podejście do działań, w jakich biorą udział bohaterowie sagi, do ich charakterów i poczynań. Autorzy omawiają ich działań i omawiają je i łączą z filozofią, przez co pokazują postawy moralne bohaterów i pozwalają na głębsze ich poznanie. Dodatkowo wszystkie rozważania są przenoszone na nasze życie.

Możecie sądzić, że takie rozkładanie serii na czynniki będzie niezwykle nużące, jednak nawet dla laika z dziedziny filozofii, jakim jestem, nie było to uciążliwe. Każdy z podrozdziałów, omawiał inną kwestię i ukazywał bohaterów w nowym świetle. Wiele miejsca zostało poświęcone Starkom, szczególnie głowie(niezamierzone!) rodu, ale sporo miejsca znalazł tu również Tyrion, Dany, czy Jon Snow, który jednak może coś wie.

Tematyka całej publikacji jest różnorodna. Mowa tu była nie tylko o moralności, ocenie charakterów bohaterów, ale również o religii w Westeres, różnorodności kulturowej, ocenie kobiet mieszkających w świecie Martina, a także postawy rycerstwa, czy elementom fantastycznym w opowieści.

"Gra o tron i filozofia" to powieść, którą stworzyło wielu autorów. Każdy z nich ma odmienny styl, niektórzy cechują się swobodnym podejściem do tematu, z dużą dozą humoru(jak się pewnie domyślacie właśnie ta wersja spodobała mi się najbardziej),inni traktują swoje teksty bardziej formalnie, przez co czytanie szło mi nierówno, nie mogłam szybko pochłonąć tej historii.

Ważnym pytaniem dla czytelników cyklu, będzie pewnie, jaki przedział czasowy, czyli jakie książki serii obejmuje publikacja. Najwięcej treści poświęconych jest pierwszemu tomowi powieściowemu, wielu autorów skupia się również na pierwszym sezonie serialu. Ostatnia piąta część książki przynosi cytaty ze wszystkich wydanych powieści autora. Tak więc polecam ją szczególnie tym, którzy zakończyli już przygodę z Siedmioma Królestwami i chcą jeszcze bardziej zagłębić się w uniwersum Martina.
Ocena: dobra [4/6]

Większość czytelników mojego bloga pewnie doskonale to wie, jednak będzie to wiadomość do tych czytelników posta, którzy odwiedzają bloga od niedawna lub wpadli tu po raz pierwszy. Jestem wielką fanką Pieśni Lodu i Ognia G.R.R. Martina. Przeczytałam już wydane przez niego książki, miałam okazje zapoznać się z komiksem, kupiłam nawet encyklopedię sagi, czyli Świat lodu i...

Nie skończyłam czytać do końca, ale faktycznie, jak po tytule, jest to książka o filozofii związanej z Grą o Tron. Takie jakby... analizowanie różnych fragmentów i odkrywanie na nowo motywów bohaterów.

Nie skończyłam czytać do końca, ale faktycznie, jak po tytule, jest to książka o filozofii związanej z Grą o Tron. Takie jakby... analizowanie różnych fragmentów i odkrywanie na nowo motywów bohaterów.