Okrzyki pogromowe

Wnikliwa analiza dobrze udokumentowanych faktów o masowym prześladowaniu Żydów w Polsce na przestrzeni wielu lat XX w.
Niewyobrażalna nagonka i mentalność Polaków doprowadziły do wielu pogromów dokonywanych na żydowskich sąsiadach.

Książka stanowi zbiór wspomnień ocalonych i ocalających a także szokujących dowodów na aktywny udział wojska i milicji w eliminacji ludności żydowskiej. Wojsko określa się wręcz jako "zbrojne ramię ludu" niezwykle pomocne w powojennych pogromach.

Autorka z nieprawdopodobną dokładnością udowadnia prawdziwość relacji nie zmieniając nawet gwarowego i niekiedy prostackiego języka relacjonujących. Pracowicie dostosowuje ów język dla nas, czytelników, dopisując wyjaśnienia w nawiasach a ich prawdziwość popiera licznymi odnośnikami.

Kto jeszcze ma jakiekolwiek wątpliwości, że nasz kraj był i niestety nadal jest "gęsto" naszpikowany antysemitami - dla niego ta lektura jest obowiązkową.

Polacy zamiast prób zakłamania historii, powielania fałszywej tezy o "narodowym" ratowaniu Żydów podczas II WŚ i ściganiu każdego kto nagłaśnia prawdę o kulisach owego "ratowania" - powinni zmierzyć się WRESZCIE z niewygodną historią o czynnym i masowym udziale Polaków w holokauście.
Nie byłoby holokaustu bez czynnego i gorliwego udziału Polaków. To "miejscowi jędrusie" łasy na nawet najnędzniejszy majątek żydowskich sąsiadów odpowiedzialni są za martyrologię polskich Żydów zarówno przed, w trakcie jak i po II WŚ.
Paradoksem jest, iż od wczesnych lat powojennych Żydzi bezpieczniejsi byli w Niemczech i tam także uciekali niż w Polsce gdzie dzisiaj próbuje nam się wmówić, że byliśmy i jesteśmy narodem "sprawiedliwych". A prawda jest taka, że ci nieliczni Sprawiedliwi byli prześladowani przez rodaków z zaciekłością równą prześladowaniu Żydów.
Sprawiedliwi ratowali Żydów własnym wysiłkiem i wbrew woli społeczeństwa, które chętnie ich tropiło i jeszcze chętniej denuncjowało lub własnoręcznie pozbawiało życia.

I oczywiście kościół katolicki, który dla przytłaczającej większości mieszkańców polskich prowincji (i nie tylko) był wyrocznią. Antysemityzm był częścią nauczania kk. Tylko nieliczne "placówki" kościelne pomagały - bezpośrednio lub pośrednio - w ratowaniu ludzkich istnień.

Autorka z zegarmistrzowską precyzją obnaża polską (NIE) szlachetność wobec żydowskich współobywateli.
Jeśli chcemy wykształcić świadome i wrażliwe społeczeństwo to książka "Okrzyki pogromowe" jest czołową kandydatką do lisy obowiązkowych lektur dla dorosłych.

Wnikliwa analiza dobrze udokumentowanych faktów o masowym prześladowaniu Żydów w Polsce na przestrzeni wielu lat XX w.
Niewyobrażalna nagonka i mentalność Polaków doprowadziły do wielu pogromów dokonywanych na żydowskich sąsiadach.

Książka stanowi zbiór wspomnień ocalonych i ocalających a także szokujących dowodów na aktywny udział wojska i milicji w eliminacji ludności...

Świetna książka, napisana z niezwykłym wyczuciem i jednocześnie twardo trzymająca się faktów, relacji, odwołująca się do pamięci świadków, uczestników wydarzeń. I to jest chyba najbardziej przerażające. Można się nie zgadzać z tezami, można dyskutować o przyczynach i skutkach, ale fakty powalają: Polacy pomagali Żydom, ale też ich wydawali, prześladowali i mordowali. Szkoda, że w naszym kraju nie ma rzetelnej rozmowy, otwartej dyskusji na temat bohaterstwa i zdrady. Bo jedno i drugie ma swoje szarości. Nie relatywizuję, po prostu wszyscy jesteśmy ludźmi i należałoby tak samo otwarcie mówić o chwalebnych czynach, jak i podłych. Jedne nie unieważniają drugich. Być może jednak unieważniają status bohatera. Wciąż nie mogę rozstrzygnąć, czy bohater, który ratuje tysiące istnień, a morduje jedno, wciąż jest bohaterem? I czy dla powszechnego dobra należy zapomnieć o tym jednym życiu?

Świetna książka, napisana z niezwykłym wyczuciem i jednocześnie twardo trzymająca się faktów, relacji, odwołująca się do pamięci świadków, uczestników wydarzeń. I to jest chyba najbardziej przerażające. Można się nie zgadzać z tezami, można dyskutować o przyczynach i skutkach, ale fakty powalają: Polacy pomagali Żydom, ale też ich wydawali, prześladowali i mordowali....

Świetne rozliczenie polskiej hagiografii podziemia dające obraz rzecywistej postawy "bohaterów" wobec Żydów.

Książka ta ukazuje niewygodną prawdę o polskim antysemityzmie i ciemnocie przejawiającej się wiarą w "legendę o krwi" nie będąc jednocześnie li tylko jednoznacznym potępieniem. Pokazuje ona dlaczego władze Polski Ludowej nie były wyrywne jeśli chodziło o zbrodnie Polaków na Żydach i jak antysemityzm potrafił łączyć komunistów i antykomunistów.

Pozycja warta przeczytania i przemyślenia.

Świetne rozliczenie polskiej hagiografii podziemia dające obraz rzecywistej postawy "bohaterów" wobec Żydów.

Książka ta ukazuje niewygodną prawdę o polskim antysemityzmie i ciemnocie przejawiającej się wiarą w "legendę o krwi" nie będąc jednocześnie li tylko jednoznacznym potępieniem. Pokazuje ona dlaczego władze Polski Ludowej nie były wyrywne jeśli chodziło o zbrodnie...

Zgadzam się z jedną z opinii, że autorka jest bardziej subtelna od Grossa, jednocześnie ta książka opisuje szersze spektrum problemu antysemityzmu w Polsce i dlatego jest nawet bardziej wstrząsająca.
Szczególnie interesujące są rozdziały o morderstwach dokonywanych przez "żołnierzy" partyzantki, jest to kwestia prawie całkowicie przemilczana w polskiej historiografii, a tym bardziej świadomości powszechnej. Czasami ktoś jeszcze powie o mordowaniu Żydów przez NSZ, ale o tożsamych działaniach AK, Bch, czy AL w ogóle się nie mówi, a obciążają one przede wszystkim nieskazitelny, mityczny wizerunek AK, wykreowany na potrzeby polityki historycznej przez różne rządy po 89 roku.
W debacie historycznej należałoby może przeprowadzić bilans zysków i strat społecznych, wynikających z prowadzenia wojny partyzanckiej, w której największe ofiary ponosi ludność cywilna, z jednej strony rabowana i (jak udowadnia choćby ta książka) mordowana przez "swoich", z drugiej strony masowo rozstrzeliwana w odwecie za likwidacje przedstawicieli okupacyjnych władz.
W Polsce nie tylko zabrakło takiej debaty, ale doszło wręcz do apoteozy wojny partyzanckiej, zlania tego pojęcia z pojęciem patriotyzmu, co jest niepokojące i w przyszłości może okazać się ponownie dziejowym błędem dla całego społeczeństwa.
Bardzo interesująca książka.

Zgadzam się z jedną z opinii, że autorka jest bardziej subtelna od Grossa, jednocześnie ta książka opisuje szersze spektrum problemu antysemityzmu w Polsce i dlatego jest nawet bardziej wstrząsająca.
Szczególnie interesujące są rozdziały o morderstwach dokonywanych przez "żołnierzy" partyzantki, jest to kwestia prawie całkowicie przemilczana w polskiej historiografii, a tym...

Zbiór tekstów, zawierających niewygodną prawdę o polskim antysemityzmie. Autorka z obsesyjną skrupulatnością odsyła do źródeł - jeden rozdział potrafi mieć 300 przypisów. Najbardziej ruszyły mnie fragmenty odnoszące się do postępowania AK, naszych bohaterów (hahaha!).

Zbiór tekstów, zawierających niewygodną prawdę o polskim antysemityzmie. Autorka z obsesyjną skrupulatnością odsyła do źródeł - jeden rozdział potrafi mieć 300 przypisów. Najbardziej ruszyły mnie fragmenty odnoszące się do postępowania AK, naszych bohaterów (hahaha!).

Książka jest zbiorem artykułów publikowanych poprzednio, a dotyczących stosunków polsko-żydowskich w czasie II wojny i po wojnie. Tak naprawdę to książka antropologiczna, a ja się w antropologii mało wyznaję, raczej odbieram ją, jako przyczynek do skomplikowanych stosunków tych dwóch narodowości.

Najbardziej wstrząsający są artykuły o pogromie kieleckim z 1946r., o którym wielu mówi, że była to prowokacja UB. Teza to kontrowersyjna, wprawdzie UB i milicja wykazały się całkowitą indolencją i niekompetencją, ale też antysemityzmem. Przy czym trzeba powiedzieć, że całe miasto wtedy aż kipiało od antysemityzmu, plotki o mordach rytualnych latały w powietrzu, i trzeba były tylko iskry aby doszło do pożaru. W ogóle antysemityzm był u nas bardzo silny zaraz po wojnie, przecież w innych miastach (Kraków) też dochodziło do pogromów w tym czasie.

Sama dokładna kronika pogromu, i okrzyków wznoszonych z tłumu w trakcie tegoż, robi wstrząsające wrażenie, włosy stają dęba. Widzimy jak szalony i irracjonalny jest tłum, jak trudno go opanować.

Świetny jest też esej autorki o tak popularnym i wciąż żywotnym micie mordu rytualnego, zresztą poświęciła temu mitowi inną książkę: „Legendy o krwi. Antropologia przesądu”.

Pokazuje ta książka dobitnie, że obok pomocy żydom, było też w czasie wojny mordowanie żydów przez Polaków, i ograbianie ich, i przejmowanie majątków żydowskich. W przeciwieństwie do emocjonalnych książek Grossa, ta rzecz jest oparta na solidnych źródłach historycznych i raczej wycofana i chłodna, ale przez to robi może większe wrażenie.

Książka pisana czasami dosyć hermetycznym językiem antropologicznym czy etnograficznym, poza tym znakomita.

Książka jest zbiorem artykułów publikowanych poprzednio, a dotyczących stosunków polsko-żydowskich w czasie II wojny i po wojnie. Tak naprawdę to książka antropologiczna, a ja się w antropologii mało wyznaję, raczej odbieram ją, jako przyczynek do skomplikowanych stosunków tych dwóch narodowości.

Najbardziej wstrząsający są artykuły o pogromie kieleckim z 1946r., o którym...