Uzdrawiająca siła śmiechu

We wprowadzeniu do książki Uzdrawiająca siła śmiechu można przeczytać, że psychoterapia jest przypadkiem szczególnym zwyczajnej komunikacji międzyludzkiej*. Jej celem jest zmiana punktu widzenia, co ma pociągnąć za sobą zmianę kursu, a w rezultacie doprowadzić do zmiany zachowania. Czyli: terapeuci próbują zmienić sposób postrzegania świata przez pacjenta. W tym przypadku będzie chodziło o rozładowanie emocji przez obrócenie sytuacji w żart. Styl prowokacyjny, opisywany przez Hofner i Schachtnera, to metoda wywierania wpływu za pomocą humoru i wyzwania**. Według autorów, praktykujących terapeutów, śmiech jest siłą wyzwalającą, burzącą mury między ludźmi i rozwiązującą każdy, dowolnie skomplikowany problem. Styl prowokacyjny, zwany przez nich ProSt to tak prowadzona terapia, by pacjent przez zniekształcenie, wyolbrzymienie i ośmieszenie problemu został 'ustawiony' na właściwych torach. Książka obfituje w wiele przykładów konwersacji między pacjentem a terapeutą.
Jakie są moje spostrzeżenia? No cóż, nie bardzo wiem, do kogo książka jest kierowana. Zapewne do laików zainteresowanych nowinkami z dziedziny psychoterapii. Styl jest quasinaukowy, przez co książka przypomina podręcznik akademicki. Sięgnęłam po tę pozycję z wielką chęcią: terapia humorem, fajnie, coś a la Patch Adams. Ale, niestety. Z przykładów wnioskuję, że dla sarkastycznego terapeuty liczy się obrócenie bolączek pacjenta w żart za wszelką cenę. W żadnym z przykładów nie dostrzegłam cienia zrozumienia, szacunku i empatii. Co wolno kumplowi przy piwie, to nie wypada lekarzowi, którym terapeuta niewątpliwie jest. Przykład pierwszy lepszy z brzegu (może Wam się wydawać wyrwany z kontekstu, ale większość rozmów jest prowadzona w takim tonie):
ONA: Gdy zagadnie mnie jakiś mężczyzna, to tylko po to, żeby się ze mną przespać. Gdybym była taka piękna, jak moja siostra, miałabym jakieś szanse. Ale tak!
TERAPEUTA (odgrywając wstręt): Doskonale rozumiem, co ma pani na myśli. Tylko jakaś zezowata żaba mogłaby zadawać się z taką osobą jak pani!***
Nie takiego przekazu się spodziewałam. Ale jeśli interesujecie się psychoterapią, jeśli macie ochotę coś tam jeszcze poczytać na ten temat, to proszę.

* - s. 18
** - s. 27
*** - s. 118

We wprowadzeniu do książki Uzdrawiająca siła śmiechu można przeczytać, że psychoterapia jest przypadkiem szczególnym zwyczajnej komunikacji międzyludzkiej*. Jej celem jest zmiana punktu widzenia, co ma pociągnąć za sobą zmianę kursu, a w rezultacie doprowadzić do zmiany zachowania. Czyli: terapeuci próbują zmienić sposób postrzegania świata przez pacjenta. W tym przypadku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jako iż nowościami nie wybrzydzam, a śmiechu w życiu codziennym też mi nie brakuje, bardzo chętnie zabrałam się za czytanie tejże pozycji. Cóż, szkoda tylko, że nie zrobiła ona na mnie tak piorunującego wrażenia jak poprzednia książka od tego wydawnictwa.

W "Uzdrawiającej sile śmiechu" głównym motywem jest pokazanie, że nasze problemy wcale nie są aż tak bardzo skomplikowane i wyolbrzymienie ich do tego stopnia, by potencjalny-problematyczny pacjent sam zaczął się z siebie i swoich wymysłów śmiać. W trzyczęściowych, bardzo obszernych rozdziałach krok po kroku, zostajemy zapoznani ze śmiesznymi dialogami, ale także widzimy jak odbiera nasze życie sam terapeuta rozmawiając z nami. "Śmiech to zdrowie" nabiera całkiem nowego znaczenia.

Szczerze przyznam oprócz dobrego humoru, ta książka nic konkretnego nie wnosi do życia codziennego. Człowiek który naprawdę ma masę problemów, wątpię by chciał zacząć się z nich śmiać. Podobnie jest z osobami po przejściach, które nie wiedzą co ze sobą począć. Śmiech może i uzdrawia i poprawia samopoczucie oraz punkt widzenia w jakimś tam stopniu, jednak nie zdaje się on na dłuższą metę i oczywiście - nie jest dla każdego.

Chociaż książka napisana jest prostym i zrozumiałym językiem, to czytało mi się opornie. Jedynie dialogi czytałam z uśmiechem na ustach, choć nie wszystkie powalały swoją śmiesznością czy inteligencją. Prostota nie zawsze jest dobra. Lekki styl jakim posługują się autorzy, to na pewno plus jednak to książki nie ratuje.

Osobiście nie polecam i nie zniechęcam - jak ocena mówi: mnie ta książka nie ziębi i nie parzy. Jest bo jest, a jakby jej nie było, to też bym przeżyła. Miło jest czasami oderwać się od naszych zmartwień i zacząć się z nich śmiać, jednak problemy samym uśmiechem i pozytywnym nastawieniem nie znikną a na pewno się nie rozwiążą.

Ocena: 3/6
larysa-recenzuje.blogspot.com

Jako iż nowościami nie wybrzydzam, a śmiechu w życiu codziennym też mi nie brakuje, bardzo chętnie zabrałam się za czytanie tejże pozycji. Cóż, szkoda tylko, że nie zrobiła ona na mnie tak piorunującego wrażenia jak poprzednia książka od tego wydawnictwa.

W "Uzdrawiającej sile śmiechu" głównym motywem jest pokazanie, że nasze problemy wcale nie są aż tak bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pewne stare porzekadło mówi, że śmiech to zdrowie, zresztą jego zbawienny wpływ został udowodniony - oprócz wydzielania endorfin, czyli hormonów szczęścia, następuje rozluźnienie mięśni i relaksacja całego organizmu. Autorzy książki pt. „Uzdrawiająca siła śmiechu” są psychoterapeutami, stosującymi w czasie sesji metodę prowokatywną, rozwiniętą przez Franka Farrelly’ego. Całkowicie pewni sposobu, w jaki postępują ze swoimi pacjentami, stworzyli pozycję, która ma przybliżyć czytelnikowi to zagadnienie.


Książka napisana przez Eleonore Höfner oraz Hansa-Ulricha Schanchtnera zapoznaje potencjalnego odbiorcę z metodą, która opiera się głównie na prowokacji oraz wywoływaniu śmiechu. Pomaga w rozładowaniu napięcia i stworzeniu pozytywnej atmosfery, dzięki której, rozmówca będzie czuł się swobodnie. „Uzdrawiająca siła śmiechu” nie jest typowym poradnikiem, ponieważ nie znajdziemy w nim wypunktowanych i dokładnie wyjaśnionych rad, mówiących, w jaki sposób powinniśmy postępować.

Autorzy książki przekazują odbiorcy wiedzę na temat stosowania tego sposobu rozmowy w dość nietypowy sposób. Mianowicie: wszystko zostaje porównane do sesji, które mają miejsce w gabinecie psychoterapeuty. W czasie lektury, czytelnik będzie miał szansę zapoznać się z metodami, wykorzystywanymi w trakcie rozmowy z pacjentem. Aczkolwiek nie wydaje mi się, aby tego typu przykłady były w stanie dotrzeć do odbiorcy. Jednak rozmowa partnerów, dziecka a rodzica znacznie się różni od tej prowadzonej z osobą, która dostaje za to pieniądze.

Z każdą kolejną stroną moje zdziwienie rosło, ponieważ spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Zamiast tego, otrzymałam – w głównej mierze – przewodnik po zawodzie psychoanalityka, dzięki któremu czytelnik ma okazję poznać wady oraz konsekwencje płynące z wykonywania tej profesji. Prawdę, dotyczącą maski, którą przywdziewa każdy psychoterapeuta oraz tajemniczych spotkań, za które otrzymują nie małe honoraria.

Nie będę ukrywać, że owa publikacja całkowicie mnie zawiodła. Język, który miał zachęcać czytelnika do czytania, nużył i męczył. Co prawda, od czasu do czasu zawarty w książce humor oddziaływał na mnie i przywoływał na mojej twarzy uśmiech, aczkolwiek nawet on, nie zdołał jej obronić. Ciekawym natomiast urozmaiceniem lektury było przywołanie przykładowych rozmów z wybranych sesji terapeutycznych. Ten zabieg miał na celu pokazanie, na czym opisana metoda polega i w jaki sposób można ją wykorzystywać, jednak, tak jak wcześniej wspomniałam, nie wyobrażam sobie, aby np. dziecko rozmawiało z rodzicem przy użyciu metody prowokatywnej. Co prawda, autorzy próbowali udowodnić, iż jest to możliwe, jednak zaprezentowany przez nich przykład odpowiedzi nie usatysfakcjonował mnie.

Opisana technika w żadnym stopniu mnie nie przekonuje, ponieważ sposób jej przekazania nie przypadł mi do gustu. W wybranych rozmowach niezmiernie irytowała mnie maniera terapeuty, który - w moim odczuciu - traktował kobietę, jak coś gorszego i na ogół stał po stronie jej partnera. Książka nie zdołała spełnić moich oczekiwań, dlatego nie wiem, komu mogłabym ją polecić.

Pewne stare porzekadło mówi, że śmiech to zdrowie, zresztą jego zbawienny wpływ został udowodniony - oprócz wydzielania endorfin, czyli hormonów szczęścia, następuje rozluźnienie mięśni i relaksacja całego organizmu. Autorzy książki pt. „Uzdrawiająca siła śmiechu” są psychoterapeutami, stosującymi w czasie sesji metodę prowokatywną, rozwiniętą przez Franka Farrelly’ego....

więcej

mniej

Pokaż mimo to