Książka faktycznie nie jest rozmowa o chrześcijaństwie a jedynie określeniem stanowiska autora wobec wybranych zagadnień związanych z Religia chrześcijańska. Bardzo brakuje mi wiarygodności w treści które są zamieszczane w książce, stanowiska danych papieży (próbowałem szukać informacji na ten temat ale na próżno). Uważam że niezbędna powinna być bibliografia umieszczanych opinii osób m.in. wspomnianych papieży, świętych, czy opinie innych osób świeckich skąd zostały znalezione i ich potwierdzenie w innej literaturze historycznej. Książkę czyta się lekko i przyjemnie ale powinniśmy ją traktować z przymrużeniem oka

Książka faktycznie nie jest rozmowa o chrześcijaństwie a jedynie określeniem stanowiska autora wobec wybranych zagadnień związanych z Religia chrześcijańska. Bardzo brakuje mi wiarygodności w treści które są zamieszczane w książce, stanowiska danych papieży (próbowałem szukać informacji na ten temat ale na próżno). Uważam że niezbędna powinna być bibliografia umieszczanych...

Religia chrześcijańska liczy sobie ponad dwa tysiące lat. W ciągu tego czasu przeżywała wzloty i upadki. Od bycia „sektą” (we współczesnym tego słowa znaczeniu) judaizmu, poprzez religię, która jednoczyła państwa naszego kontynentu, i jej rozbicie na wiele odłamów, przeistoczyła się w XX i XXI w pewien system wartości i przekonań wyznawanych (przynajmniej oficjalnie),przez większą cześć społeczeństwa polskiego. Utożsamianie się z nimi nie jest (jak dawniej bywało) bezkrytycznym i dosłownym przyjmowaniem wszystkiego co padnie z ust kapłana. Wierni coraz częściej (z dobrą lub złą wolą),starają się odkryć sens nakazów i zakazów wiary. Dyskusja na ten temat zaczyna się zaraz po wyjściu ze świątyni, gdy uczestnicy komentują treść kazań, jest kontynuowana w mediach analizujących zachowania i słowa kapłanów, a skończywszy na książkach roztrząsających główne założenia tej, czy innej odmiany chrześcijaństwa. Poziom i argumenty jakimi posługują się strony dyskusji jest różny. Obecnie jednak, przeważa krytyka chrześcijaństwa, a szczególnie najsilniejszego jego odłamu w Polsce – Katolicyzmu. Mas Media (z wyłączeniem katolickich),coraz częściej przedstawiają jednostronnie negatywny obraz katolicyzmu rezygnując niekiedy z przedstawienia racji na jego obronę. Uniemożliwiając poznanie innego stanowiska na temat interesującego nas zagadnienia. Nie jesteśmy w stanie wyrobić sobie sami opinii i być może dojść do „prawdy”.

Biorąc do ręki książkę Leszka Żuka pt. Rozmowy o chrześcijaństwie, liczyłem, że w pracy tej poznam kilka stanowisk w kwestiach wiary, którą deklaruje większość społeczeństwa (w tym ja). Niestety zawiodłem się. I nie było to moje ostatnie rozczarowanie. Ale zacznijmy od początku.

Książka ta (przynajmniej z początku),aspiruje do miana popularno-naukowej, przynajmniej po zapoznaniu się ze szczegółowym spisem treści. Henoteizm (forma przejściowa pomiędzy politeizmem a monoteizmem),źródła o Jezusie, Grobowiec z Talpiot, sobór w Nicei i Konstantynpolu, czy ewolucjonizm, miesza się z takimi tytułami podrozdziałów jak prorok Jezus, czyli kronika zaplanowanego samobójstwa, pranie mózgu, święty napletek i chrześcijańska nienawiść do bliźniego. Rozpiętość tematyczna i różny poziom „naukowości”, czy precyzji nagłówków fragmentów książki budzi ciekawość. Aby chociaż w części ją zaspokoić, człowiek szuka czegoś na kształt przedmowy, czy wstępu gdzie autor w sposób jasny i zwięzły przedstawi główne założenia swojej pracy. Niestety nic takiego nie znalazłem. Autor od razu przechodzi do analizy poszczególnych zagadnień ujętych w spisie treści. W analizach tych próżno doszukiwać się jakiejkolwiek formy rozmowy (rozumianej tu jako zestawienie dwóch lub więcej opinii na dany temat). Jest jedna linia narracji: religia jest przeżytkiem, jest opium dla mas, chrześcijaństwo zaś (które utożsamia wyłącznie z katolicyzmem),spowodowało:

„totalną zapaść cywilizacyjną Europy na 1000 lat”

i okazuje się szkodliwe dla XXI wieku (s. 158). Cała książka, zamiast dyskusji nad historią i dogmatami chrześcijaństwa jest ostrą (a niekiedy i wulgarną) jego krytyką.

Prawdą jest, że w przeciągu swego długiego istnienia, ludzie związani z kościołem katolickim usprawiedliwiając swoje działania tą religią, dopuszczali się okropnych zbrodni. I nie chodzi tu tylko o nawracanie na siłę niewierzących (np. krucjaty),czy prześladowania inaczej myślących (np. pogromy Żydów). Brane przez wiele lat przez hierarchów kościelnych dosłownie słowa pisma świętego, doprowadziły do ograniczenia rozwoju pewnych idei czy koncepcji naukowych. Ale nie spowodowało to (jak chce tego autor),zapaści kulturowej Europy. Każdy historyk to powie, że pojęcie „mroczne wieki” w odniesieniu do średniowiecza, mija się z prawdą. Kościół katolicki, kładąc nacisk na inne kwestie wprowadził „nową jakość” w rozwój Europy. Zauważył to również autor, ale swoją (niechętną zresztą) pochwałę ogranicza tylko do sztuki romańskiej i gotyckiej (s. 257-271).

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/rozmowy-o-chrzescijanstwie-leszek-zuk/

Religia chrześcijańska liczy sobie ponad dwa tysiące lat. W ciągu tego czasu przeżywała wzloty i upadki. Od bycia „sektą” (we współczesnym tego słowa znaczeniu) judaizmu, poprzez religię, która jednoczyła państwa naszego kontynentu, i jej rozbicie na wiele odłamów, przeistoczyła się w XX i XXI w pewien system wartości i przekonań wyznawanych (przynajmniej oficjalnie),przez...