Aby do świtu, równie smutnego co pełen moich nadziei zmierzch. Jednak gdyby tylko zawiedzionymi oczekiwaniami oceniać książkę Alby de Céspedes, to moja ocena byłaby zdecydowanie lepsza. Pozbawiona ironicznego piętna opowieść o ludziach jednej nocy mogłaby pozostać w mojej pamięci jako ta, która co prawda zajęła mi kilka cennych dni, to jednak nie zabrała z nich tego, co najprzyjemniejsze. Bo dojmujące poczucie straty położyło się cieniem na moich wszystkich względem tej powieści staraniach. Tych niedostatków już mi nic nie wypełni, ponieważ na próżno szukać u twórczyni nocnych ptaków czegoś dla mnie interesującego. Czym w takim razie jest dla mnie "Jedność miejsca"? Jarmarcznym świętem na którym skrycie kradzione chwile kładą cień, bowiem ta noc mogłaby być ciemnością budującą, mrokiem wzbudzających w sobie wiarę w drugiego człowieka intelektualistów. Stała się za to zbitką kłamstw, wymyślanych na poczekaniu przez jej bohaterów.

Można się tu błąkać po rozświetlonych ulicach Paryża w poszukiwaniu ludzi i pewnie wiele się na tym zyska, jeśli z uwagą podejdzie się do ich problemów. Wiecznie szukający wysłuchania bohaterowie Alby de Céspedes potrzebują odpowiedzi na wciąż przybierające nowe kształty życie. Pełna dialogów powieść jest jak rozchełstana koszula z której wyłazi krzyczący układ zdań. Nie każdemu może przypaść do gustu tonacja w jakiej włoska pisarka utrzymała swój test przyzwoitości wielu ludzkich istnień. Niektóre z nich, obarczone podejrzliwością, gryzmolą na murach Dzielnicy Łacińskiej swoje wielkie NIE. Jeszcze inne osobiste dramaty topią w butelce wina. A wszystkie bez wyjątku traktują tę piękną rozgwieżdżoną noc jako poligon doświadczalny swoich wyrzutów sumienia.

Gdyby nie marzyć... Ale oni wszyscy marzą o słodkich powitaniach i domagają się szczęścia. Czepiając się zawieszonej w pustce poręczy śmieją się ze swoich kłopotów pieniężnych i chwytają się byle czego. Żeby przeżyć. Chciałbym wiedzieć, o czym śnicie na jawie? Zakładam się, że o miłości, która pozostawia na koniec w ich oczach obłęd i samotność. Może też o tym aby nie być zawalidrogą na drogach życia innych ludzi, którym ta noc niemiłosiernie się dłuży. Nie ma co ukrywać, że większość z tych nieskutecznie krzątających się po scenie swojej egzystencji ludzi ma odmienne temperamenty. I to jedyny ich atut, pozwalający na oddzielenie czerni od bieli i odróżnienie imitacji szczęścia od oryginału. A jednak dotrwałem z nimi do końca. Wypatrując kogoś interesującego przy spotniałej szybie baru, zaglądając przez okna taksówek w oczy samotnych.

Problemem numer jeden w powieści Alby de Céspedes staje się człowiek i oglądane przez jego pryzmat otaczające go towarzystwo. Bo trzeba przyznać, że ta opowieść, pomimo gnębiącej ją samotności wykazuje pobieżnie cechy towarzyskości. Każdego z bohaterów można sobie wyobrazić w tłumie i każdy z nich będzie w tym tłumie dobrze się prezentować. Oczywiście daleko im do przyjętej przeze mnie ad hoc definicji normalności. Dla potrzeb chwili wymyśliłem swój sposób wartości i to on sądzi tych wszystkich wymykających się schematom biedaków. I jak tu ich wszystkich poupychać w ciasnym gorsecie swoich przekonań, żeby obiektywnie rozsądzić, kto zdradził a kto się tylko pomylił. Jedno jest pewne, lektura tej książki to tortury dla umysłu ale światła tej nocy pozostaną w mojej pamięci... może dlatego, że migotało w nich coś niespokojnego.

Aby do świtu, równie smutnego co pełen moich nadziei zmierzch. Jednak gdyby tylko zawiedzionymi oczekiwaniami oceniać książkę Alby de Céspedes, to moja ocena byłaby zdecydowanie lepsza. Pozbawiona ironicznego piętna opowieść o ludziach jednej nocy mogłaby pozostać w mojej pamięci jako ta, która co prawda zajęła mi kilka cennych dni, to jednak nie zabrała z nich tego, co...

Fenomenalna i piękna proza.

Fenomenalna i piękna proza.