"W życiu nic nie jest proste, zbyt późno to zrozumiałem, ale nie ma żadnych wzorów ni schematów, każdy kocha, jak może, jak umie." I znów potwierdza się stara prawda, że miłość niejedno ma imię oraz miłość miłości nierówna. Nie ma recepty na szczęśliwe życie i na szczęśliwą miłość. Narrator dwóch opowiadań miłość odczuwa, przeżywa, ale jakże ona będzie skomplikowana, dziwna, niekonwencjonalna...
Niby on lgnie do niej, ona do niego. Niby chodzi tu o miłość, ale to związek wyjątkowo trudny. Łączą się dwie różne osobowości, dwa różne charaktery, dwa różne style bycia i realizowania własnego życia. Przyciągają się silnie, ale czasem (przez te komplikacje natury psychologicznej i obyczajowej) odpychają się i ich związek wisi na włosku, są o krok od zerwania relacji. Pożądanie ich zespala, jakiś metafizyczny głód miłowania, niedosyt siebie nawzajem. W jednym i drugim literackim tekście relacje obojga głównych bohaterów ciekawie zostały ukazane i warte są przeczytania.
Książka o relacjach damsko-męskich, o niebanalnej parze kochanków. Zawiera także (szczególnie "Bitwa o Tuluzę") cenną garść, domieszkę spostrzeżeń różnego charakteru, rozmyślań i obserwacji różnej natury, które dodają blasku i głębi opowieści snutej przez autora. Warto po książkę sięgnąć z wielu powodów, rewelacja na osiem gwiazdek w 10-gwiazdkowej skali.

"W życiu nic nie jest proste, zbyt późno to zrozumiałem, ale nie ma żadnych wzorów ni schematów, każdy kocha, jak może, jak umie." I znów potwierdza się stara prawda, że miłość niejedno ma imię oraz miłość miłości nierówna. Nie ma recepty na szczęśliwe życie i na szczęśliwą miłość. Narrator dwóch opowiadań miłość odczuwa, przeżywa, ale jakże ona będzie skomplikowana,...

Ożywia, angażuje wszystkie zmysły. Miałam wrażenie, że razem z bohaterami podróżuję i napawam się widokami, naturą, zapachami, smakami, chwilami rozkoszy. Zakochałam się w Gabrieli, w jej miłości, wolności, kłamstwach, rozkoszy, szczęściu, melancholii. Dla mnie książka tętniąca życiem. Wzrusza, nudzi, zachwyca, zaskakuje ... Odczarowuje milość....

Ożywia, angażuje wszystkie zmysły. Miałam wrażenie, że razem z bohaterami podróżuję i napawam się widokami, naturą, zapachami, smakami, chwilami rozkoszy. Zakochałam się w Gabrieli, w jej miłości, wolności, kłamstwach, rozkoszy, szczęściu, melancholii. Dla mnie książka tętniąca życiem. Wzrusza, nudzi, zachwyca, zaskakuje ... Odczarowuje milość....

Dość przejmująca, choć monotonna opowieść o miłości. Miłości powściągliwego, chłodnego w uczuciach mężczyzny, która rozkwitła niespodziewanie i to obudzona przez kobietę chętnie rozdającą swe wdzięki. Bohater angażuje się bez reszty w romans z Gabrielą, stara się ją przyjmować taką, jaka jest - żywiołowa, kochliwa, mijająca się z prawdę i kształtująca rzeczywistości według swojego widzimiesię. Miłość ta, którą trudno nazwać nieszczęśliwą, jednak wyniszcza naszego bohatera. Równie straszne jest jednak życie bez Gabrieli.
Ładne są te refleksje o miłości, zatrzymała mnie np. taka: "Była to pierwsza moja wiosna w życiu. Roztropność i melancholia mojego dzieciństwa, z których nigdy nie udało mi się całkowicie wykurować,rozwiały się jak mgła i wraz z nimi to wszystko, co dotychczas przeszkadzało mi żyć. Bóg, którego niegdyś tak kochałem i o którym zdarzało mi się jeszcze nieraz myśleć, także umknął: nie znosi on widoku szczęścia."
Ładne owszem, ale te okruchy to trochę za mało. Raczej nudy.

Dość przejmująca, choć monotonna opowieść o miłości. Miłości powściągliwego, chłodnego w uczuciach mężczyzny, która rozkwitła niespodziewanie i to obudzona przez kobietę chętnie rozdającą swe wdzięki. Bohater angażuje się bez reszty w romans z Gabrielą, stara się ją przyjmować taką, jaka jest - żywiołowa, kochliwa, mijająca się z prawdę i kształtująca rzeczywistości według...

Przeintelektualizowane ględzenie. Ciekawa jest jedynie postać Gabrieli - kochanki narratora.

Przeintelektualizowane ględzenie. Ciekawa jest jedynie postać Gabrieli - kochanki narratora.

Autor opowiada o swojej nieszczęśliwej miłości do Gabrieli,młodej,pięknej,zmysłowej kobiety.Miłości nieszczęśliwej ,bo nieodwzajemnionej.Gabriela jest zwodnicza,kłamie "w żywe oczy",oszukuje,zdradza.Narrator to wie; z jednej strony jest świadomy jej kłamstw i zdrad ,z drugiej -nie może ,nie umie uwolnić się od tej złej miłości. Nie lubię Gabrieli,jest głupia,płytka,jedynym jej walorem jest uroda,na mężczyzn działa jej swobodna,naturalna zmysłowość.Gabriela jest dziwką i przechodzi z rąk do rąk,nie stanowi to zresztą dla niej problemu,to taka jej gra,zabawa..Mimo tych wszystkich"niedoskonałości", autor jest zauroczony , zakochany i choć cierpi nie umie zerwać z Gabrielą.G dy w końcu podejmuje decyzję o rozstaniu odkrywa,że ta nieszczęsna miłość sprawiła zmiany w jego postrzeganiu :"poszerzyła się jego znajomość świata o obskurną często i okrutną zawsze stronę cienia"-tak to ujmuje.

Autor opowiada o swojej nieszczęśliwej miłości do Gabrieli,młodej,pięknej,zmysłowej kobiety.Miłości nieszczęśliwej ,bo nieodwzajemnionej.Gabriela jest zwodnicza,kłamie "w żywe oczy",oszukuje,zdradza.Narrator to wie; z jednej strony jest świadomy jej kłamstw i zdrad ,z drugiej -nie może ,nie umie uwolnić się od tej złej miłości. Nie lubię Gabrieli,jest...