Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść o rzymskim adwokacie, który odnosi sukcesy zawodowe i choć ciągnie go do kobiet, to "nie ma inklinacji ku małżeństwu". Do czasu, gdy spotyka kobietę o bujnych kształtach, którą chce uwieść, ale ta jest na niego całkowicie obojętna. Z czasem dowiaduje się on, że kobieta jest nad wiek rozwiniętą 17-latką. Niepełnoletniość wybranki - jak zresztą szereg innych barier wznoszonych przez nastolatkę oraz jej familię - pcha adwokata coraz bardziej w stronę dziewczyny. Obserwujemy jak daje się on wciągnąć coraz głębiej i głębiej swojej ślepej obsesji, by dziewczynę posiąść. Mężczyzna pomału zatraca przytomny osąd, wszystkie inne przyjemności blakną i całkowicie wciąga go rozgrywka o zdobycie dziewczyny. Jest to zauroczenie fatalne, ale i paradoksalne. Dziewczyna zdaje mu się ograniczona intelektualnie, bezbarwna, pozbawiona poglądów, marzeń i aspiracji, nieokrzesana i nawet jej uśmiech wydaje mu się wulgarny. A jednak jej cielesność, jej bezwolność, konieczność pokonywania jakiejś niezrozumiałej dla adwokata atawistycznej bariery pcha go coraz dalej i dalej. Adwokat nie jest postacią specjalnie sympatyczną, a jednak z zadziwieniem obserwujemy jego lot w stronę płomienia i zadajemy sobie pytanie, do jakiego jeszcze szaleństwa jest zdolny, dokąd go to w końcu doprowadzi? Że skończy się jakąś katastrofą, czuć niemal od samego początku. A jak się kończy? Zaskakująco... ;) Podobała mi się przezroczystość narracji - powieść została napisana przez kobietę, ale dla mnie sprawiała wrażenie odmalowanej z typowo męskiego (miejscami mocno szowinistycznego) punktu widzenia. Autorką jest pół-Kubanka, pół-Włoszka, która wydała tę powieść w roku 1967, mając wówczas 56 lat - więc już wówczas trochę w życiu przeżyła, co zdecydowanie wychodzi książce na plus. Książka celnie dotyka tematu zaślepienia, obserwujemy bohateria miotającego się na cienkiej granicy między niepohamowaną obsesją a ślepą miłością. Wyraźnie czuć, że radość ścigania celu jest stokroć bardziej ekscytująca od tego celu zdobycia. Do refleksji... Książka ma niespieszny rytm, klimatem przypomina powieści Alberto Moravii. Jesteśmy w powojennym Rzymie i obserwujemy go oczami inteligencji (wspomniany wyżej adwokat) oraz "klasy robotniczej" (w osobie buchaltera, ojca tytułowej Lali). Mamy tu spojrzenia z południa Włoch ("u nas to są prawdziwi mężczyźni") oraz z północy ("ciemny typ, miał rysy kogoś z Południa"). Słyszymy echa tęsknoty prostych ludzi za obalonym dyktatorem ("wszyscy na świecie nam go zazdrościli, a on zdjął ciężar z naszych ramion, mówiąc: tylko pozwólcie sternikowi sterować"). Wraz z bohaterami kluczymy po upalnych uliczkach Rzymu, przytłacza nas sierpniowy skwar, czujemy zapach letnich kwiatów. Sądzę, że dobrze byłoby czytać tę książkę przebywając w Rzymie, w okolicach via delle Alpi, gdzie - w ogródku pod domem - nasi bohaterowie odbywali schadzki, pod czujnym okiem rodziców i sąsiadów.