Zdecydowanie za dużo treści o matematykach, przy niektórych połowę tekstu zajmuje opis otrzymanych doktoratów honoris causa - informacje fachowe, które nie są "tłumaczone" na język człowieka nie związanego z matematyką. Niestety przesyt matematykami odchudził treść o przyrodnikach.

Zdecydowanie za dużo treści o matematykach, przy niektórych połowę tekstu zajmuje opis otrzymanych doktoratów honoris causa - informacje fachowe, które nie są "tłumaczone" na język człowieka nie związanego z matematyką. Niestety przesyt matematykami odchudził treść o przyrodnikach.

Co prawda współcześnie można mieć zastrzeżenia odnośnie poziomu naszej edukacji, sytuacji na uczelniach wyższych oraz ogólnego dorobku nauki polskiej na tle dorobku reszty świata, ale należy pamiętać, że dawniej sytuacja była inna. Polacy mieli istotny wkład w rozwój intelektualizmu europejskiego już od czasów Średniowiecza, kiedy to pojawiały się postacie nietuzinkowe i naukowcy zdolni odnieść sukces na arenie międzynarodowej. W „Poczcie” zawarto właśnie takie sylwetki. Mamy więc – począwszy od XIII wieku – przedstawione osobistości, które poprzez swoją działalność naukową wpływały na jej rozwój, a niekiedy przysporzyły Polsce sławy dzięki swoim działaniom. Oprócz sławnych osób (jak Kopernik) mamy także wiele postaci słabo kojarzonych (dla przykładu Erazm Witello),które jednak swoimi osiągnięciami również zdobyły sobie uznanie.

Warto przyswoić sobie przekonanie, że pomimo kiepskich warunków, ciągłego niedofinansowania i nierzadko niezrozumienia (notoryczne problemy polskiej nauki) Polska jako kraj ma wielu badaczy i naukowców, którzy zasłużyli sobie na europejski czy nawet światowy szacunek. Korzystając z braku poważniejszych barier w przepływie myśli, nasi intelektualiści dokonali wielu osiągnięć, których nam się zazdrości (lub powinno). Istnieje sporo miejsc na świecie (Ameryka Południowa, zachodnie wybrzeże Afryki, oczywiście Stany Zjednoczone),gdzie nazwiska polskich pionierów są lepiej znane niż w ich rodzimym kraju. „Poczet” pokazuje także to, że w okresie zaborów, kiedy Polska nie posiadała własnego kraju, uczeni nie zaprzestawali działalności (nawet na zesłaniu, co widać choćby o badaniach prowadzonych na Syberii w XIX wieku). Jest to krzepiące, że poświęcenia w imię nauki w dużej mierze nie poszły na marne, lecz stanowiły przyczynek do światowej rozwoju nauk przyrodniczych.

Co prawda współcześnie można mieć zastrzeżenia odnośnie poziomu naszej edukacji, sytuacji na uczelniach wyższych oraz ogólnego dorobku nauki polskiej na tle dorobku reszty świata, ale należy pamiętać, że dawniej sytuacja była inna. Polacy mieli istotny wkład w rozwój intelektualizmu europejskiego już od czasów Średniowiecza, kiedy to pojawiały się postacie nietuzinkowe i...