To druga książka Grażyny Bąkiewicz, którą przeczytałam.
Ich wspólną cecha jest niewątpliwie lekkie wchodzenie w sferę rzeczy nierealnych, nierzeczywistych, trochę nie z tego świata.

Historia Julii - kobiety moim zdaniem lekko dziwnej. W sumie młoda osoba matka dorosłej córki Na początku wydaje mi się kompletną ofiarą losu, takim typem co sobie z niczym nie radzi (ciąża w wieku lat 16stu, praca dla kogoś bez większych ambicji, albo nawet żadnych). Gdy poznajemy ją lepiej okazuje się, że wcale taka nie jest. Jednak ciąży nad nią historia sprzed 3 lat oraz wyjazd córki, która dotychczas była całym jej życiem. Widzimy kobietę z pasją, która została przez te wydarzenia przerwana. Powoli, razem z Julią rozwiązujemy wszystkie tajemnice i odkrywamy przeszłość.

Teraz opinia. Ogólnie książka przeciętna. Historia dosyć zagmatwana, postaci rodem z trillerów.
Da się przeczytać i nawet jest spora chęć, żeby przeczytać dalej.

To druga książka Grażyny Bąkiewicz, którą przeczytałam.
Ich wspólną cecha jest niewątpliwie lekkie wchodzenie w sferę rzeczy nierealnych, nierzeczywistych, trochę nie z tego świata.

Historia Julii - kobiety moim zdaniem lekko dziwnej. W sumie młoda osoba matka dorosłej córki Na początku wydaje mi się kompletną ofiarą losu, takim typem co sobie z niczym nie radzi (ciąża w...

Umieszczanie konkretnej książki w opinii określa dynamiczną stronę powolnie czytanej a kolejnej, dobrej nowości. Czekałam na akcent aby określić typ fabuły. Komuś polecę z moim uporem.

Umieszczanie konkretnej książki w opinii określa dynamiczną stronę powolnie czytanej a kolejnej, dobrej nowości. Czekałam na akcent aby określić typ fabuły. Komuś polecę z moim uporem.

Ładny język i ciekawe spostrzeżenia. Dobrze się czyta. Odrealniona, trochę magiczna. Bardzo miła bohaterka. I coś ze świata speleologii.

Ładny język i ciekawe spostrzeżenia. Dobrze się czyta. Odrealniona, trochę magiczna. Bardzo miła bohaterka. I coś ze świata speleologii.

Grażyna Bąkiewicz (ur. 1955) - historyk, nauczyciel, pisarka. Wikipedia:

"....W 1978 r. Ukończyła historię na Uniwersytecie Łódzkim... ...Ponad dwadzieścia lat pracowała w szkole jako nauczycielka historii. Po sukcesie w ogólnopolskim konkursie na bajkę (1985) zajęła się pisaniem, najpierw dla dzieci, potem dla młodzieży i dorosłych..."

Katarzyna Rakowska kończy swoją recenzje słowami (cała recenzja na:
http://lodz.wyborcza.pl/lodz/1,35135,4519681.html?disableRedirects=true ):

„.....Bąkiewicz poprzez losy Julii dowodzi, że na miejsce czegoś utraconego zawsze pojawia się coś innego (nawet dziecko!). Coś za coś, bo życie nie znosi pustki. I coś za coś, bo zawsze musimy być gotowi, by odkupić swe winy, nadrobić zaległości. Przesadzona jest jednak stawiana w końcowych partiach powieści teza, że z każdego nieszczęścia można wyciągnąć coś dobrego. Nie wszystko można zastąpić."

Przed chwilą pisałem notkę na temat "Kalendarzy" Gutowskiej – Adamczyk, które dostały od Państwa podobną ocenę (6,30 contra 6,22). Obie książki pochodzą ze skromnych zasobów Biblioteki w Toronto i tylko dlatego (jakaś moja obsesja z krytyką odpowiedzialnych za te zasoby !!) je przeczytałem. Obie książki reprezentują podobny poziom, a ich autorki tworzą dużo (na LC 22 contra 32) i są lubiane. Obie książki to nieszkodliwe c z y t a d ł a, więc konsekwencja nakazuje mnie postawić taką samą ocenę czyli 6/10

Grażyna Bąkiewicz (ur. 1955) - historyk, nauczyciel, pisarka. Wikipedia:

"....W 1978 r. Ukończyła historię na Uniwersytecie Łódzkim... ...Ponad dwadzieścia lat pracowała w szkole jako nauczycielka historii. Po sukcesie w ogólnopolskim konkursie na bajkę (1985) zajęła się pisaniem, najpierw dla dzieci, potem dla młodzieży i dorosłych..."

Katarzyna ...

Książka ta dotrzymywała mi towarzystwa w weekend. Ledwo zaczęłam, wprowadziła zamieszanie w moim sercu. Jest w niej jakiś niepokój, poszukiwanie sensu i radości życia. Jest tajemnica i tragedia. Są emocje. Jest niezrozumienie i niedopowiedzenia. Warto przeczytać.

Książka ta dotrzymywała mi towarzystwa w weekend. Ledwo zaczęłam, wprowadziła zamieszanie w moim sercu. Jest w niej jakiś niepokój, poszukiwanie sensu i radości życia. Jest tajemnica i tragedia. Są emocje. Jest niezrozumienie i niedopowiedzenia. Warto przeczytać.

"Przychodzili zawsze o tej samej porze. Mężczyzna i dziewczynka. Patrzyłam, jak wyłaniali się zza parkowego ogrodzenia, przechodzili przez ulicę, skręcali za kioskiem i znikali mi z pola widzenia. Ona uśmiechała się promiennie, on narzucał dystans. Było w nim coś tak mrocznego, dzikiego i nieprzystępnego, że czułam dreszcz, gdy się zbliżał. Czasami, gdy szybko podnosiłam wzrok, widziałam, jak odrywa ode mnie spojrzenie. Obserwował mnie."

Julia to samotna matka - samotna, bo sama wychowywała córkę - Zuzię, którą urodziła w młodym wieku i samotna - bo rok temu Zuzia postanowiła wyjechać do ojca. Bohaterka pracuje na ulicy jako "pomarańczowy kapturek" a z zamiłowania jest grotołazem. Podczas jednej z wypraw wgłąb jaskini ma miejsce tragiczny wypadek, w którym ginie koleżanka Julii. Od tego momentu Julia daje sobie spokój z jaskiniami

Pewnego dnia, wracając do mieszkania Julia jest świadkiem aresztowania swojego sąsiada - znanego pisarza. Kiedy przechodzi obok jego mieszkania, spogląda wewnątrz przez otwarte drzwi i dostrzega coś, co wywołuje w niej ogromne poruszenie. Coś, czego w ogóle nie spodziewała się zobaczyć a co wpływa na dalsze losy i postępowanie bohaterki.

Szybko okazuje się, że wypadek w jaskini sprzed kilku lat znowu daje o sobie znać. Kim jest tajemniczy sąsiad i jego córka? I co z tym wszystkim ma wspólnego Gaweł - jej partner, o którym tak naprawdę Julia nic nie wie.


Książka wywołała we mnie niemało emocji. Z jednej strony - historia, która zostaje przedstawiona ciepło i czasem z humorem, dzięki językowi jakim posługuje się bohaterka - poznajemy codzienne rozterki bohaterki, jej pracę, dowiadujemy się dużo o jej córce i "przyjaźni" z Zośką, z drugiej zaś strony - tajemnice, wypadek, śmierć... a w tym wszystkim małe dziecko - dziewczynka, która pozostaje bez rodziców.

To poruszająca historia, którą powinien przeczytać każdy, kto lubi towarzyszącą podczas czytania aurę tajemniczości, zaintrygowanie a zarazem preferuje lekturę łatwą, szybką i niewymagającą.

"Przychodzili zawsze o tej samej porze. Mężczyzna i dziewczynka. Patrzyłam, jak wyłaniali się zza parkowego ogrodzenia, przechodzili przez ulicę, skręcali za kioskiem i znikali mi z pola widzenia. Ona uśmiechała się promiennie, on narzucał dystans. Było w nim coś tak mrocznego, dzikiego i nieprzystępnego, że czułam dreszcz, gdy się zbliżał. Czasami, gdy szybko podnosiłam...

Lekka lektura obyczajowa.

Mamy tu trochę błędów młodości i ich konsekwencji, ciut ludzkiej zawiści i odrobinę intryg, a nawet zemstę przygotowywaną latami. Do tego powolne dochodzenie do siebie po stracie bliskich i próbę układania sobie życia na nowo na gruzach tego, co się kiedyś zawaliło. Przyznaję, że po zaskakującym początku (szacun dla tego, kto prawidłowo odgadł kim tak naprawdę zajmuje się główna bohaterka!) spodziewałam się sporej dawki humoru, jednak w tym akurat punkcie zdecydowanie się rozczarowałam. Jeśli ktoś się chce pośmiać, to nie tędy droga. Pomimo tego jednak, książkę czytało się szybko, miło i przyjemnie. Nawet jeśli czasem trudno uwierzyć w nadmierne nagromadzenie mniej lub bardziej szczęśliwych zbiegów okoliczności.

Za plus uznaję, że autorka darowała sobie skomplikowane analizy psychologiczne i nie roztrząsa drobiazgowo przyczyn każdego jednego kroku stworzonych postaci w domyśle podając za wytłumaczenie fakt, że ludzie czasem robią głupoty, a na niektóre życiowe niespodzianki zwyczajnie nie są przygotowani. Dzięki temu unikamy mdłej literackiej papki, otrzymujemy za to bohaterów z krwi i kości. Czasem wrednych, czasem tchórzliwych, czasem uciekających przed odpowiedzialnością, czasem naiwnych, ale prawdziwych.

Chętnie sięgnęłabym po ciąg dalszy.

Lekka lektura obyczajowa.

Mamy tu trochę błędów młodości i ich konsekwencji, ciut ludzkiej zawiści i odrobinę intryg, a nawet zemstę przygotowywaną latami. Do tego powolne dochodzenie do siebie po stracie bliskich i próbę układania sobie życia na nowo na gruzach tego, co się kiedyś zawaliło. Przyznaję, że po zaskakującym początku (szacun dla tego, kto prawidłowo odgadł kim...

To niesamowita powieść o różnych smakach codzienności (wczesnym macierzyństwie, samotności, miłości, przyjaźni, nienawiści, zdradzie, o życiowych pasjach...),okraszona dużą dawką humoru i samokrytycyzmu.
A sama główna bohaterka Julia? - trochę niedojrzała, jak na swoje 36 lat, zwariowana, uczuciowa, ryzykantka - chciałoby się mieć taką przyjaciółkę.
W książce towarzyszymy Julii przez około rok, w czasie którego dowiaduje się jak działa prosta życiowa zasada "coś za coś", a w zasadzie powinno być "ktoś za kogoś": czasem ktoś nas opuszcza, ale w zamian pojawia się ktoś nowy, zajmując opuszczone miejsce.
Polecam.

To niesamowita powieść o różnych smakach codzienności (wczesnym macierzyństwie, samotności, miłości, przyjaźni, nienawiści, zdradzie, o życiowych pasjach...),okraszona dużą dawką humoru i samokrytycyzmu.
A sama główna bohaterka Julia? - trochę niedojrzała, jak na swoje 36 lat, zwariowana, uczuciowa, ryzykantka - chciałoby się mieć taką przyjaciółkę.
W książce towarzyszymy...

Czytało się lekko i przyjemnie. Bez fascynacji i wypieków na twarzy. Ot taka przyjemna historyjka w bujanym fotelu w letni wieczór...

Czytało się lekko i przyjemnie. Bez fascynacji i wypieków na twarzy. Ot taka przyjemna historyjka w bujanym fotelu w letni wieczór...

Przeczytałam, bo wypożyczyłam

Przeczytałam, bo wypożyczyłam