Gen brygady Wojska Polskiego, Dr n.med. Bolesław Wieniawa - Długoszowski - adiutant Marszałka, Legionista, Kawaler orderu Virtuti Militari, legendarny kawalerzysta, Twórca scenariuszy filmowych, okulista, Dyplomata, Tłumacz literatury francuskiej, Dowódca Garnizonu Warszawa, poeta, Ambasador RP w Rzymie, przez moment Prezydent RP na wychodźctwie. Najbardziej barwna postać ll RP. Jego wspomnienia dot. etapu Legionowego, słuzby i relacji z Marszałkiem. Lekkość pióra i polot literacki połaczony z osobistą narracją czynią z lektury bardzo ciekawy przykład literatury pamietnikarskiej. Dla mnie jako wielkiego admiratora Wieniawy i etosu oficerskiego prawdziwa gratka

Gen brygady Wojska Polskiego, Dr n.med. Bolesław Wieniawa - Długoszowski - adiutant Marszałka, Legionista, Kawaler orderu Virtuti Militari, legendarny kawalerzysta, Twórca scenariuszy filmowych, okulista, Dyplomata, Tłumacz literatury francuskiej, Dowódca Garnizonu Warszawa, poeta, Ambasador RP w Rzymie, przez moment Prezydent RP na wychodźctwie. Najbardziej barwna postać...

Są książki, które pozostają mało znane ku zubożeniu tych co mogliby je przeczytać. Ta jest jedną z nich. Autobiograficzna opowieść generała Wieniawy-Długoszowskiego, z zawodu medyka, z pochodzenia szlachcica, z przekonań gorącego patrioty. Ciekawy człowiek i barwny życiorys. Poeta, ułan, kochał konie i kobiety. Bon vivant, człowiek II Rzeczpospolitej. Do tej pory kojarzył mi się z dobrą zabawą i adiutanctwem u marszałka. Tu poznaję go szerzej i głębiej.
Dzięki jego opowieściom mogłem jeszcze lepiej zrozumieć czym był dla tamtej młodzieży patriotyzm, czym umiłowanie Ojczyzny, czym charyzma, miłość do Piłsudskiego. Bo w losach Wieniawy ogniskuje się życie wielu młodych ludzi ówczesnej epoki. Ciszę się z lektury choć koniec naszego bohatera naprawdę smutny. Umieć znieść życie kiedy to w co wierzyłeś i czego już nie ma to prawdziwie wielka sztuka. Tego mu tylko zabrakło, poza tym miał wszystko.

Są książki, które pozostają mało znane ku zubożeniu tych co mogliby je przeczytać. Ta jest jedną z nich. Autobiograficzna opowieść generała Wieniawy-Długoszowskiego, z zawodu medyka, z pochodzenia szlachcica, z przekonań gorącego patrioty. Ciekawy człowiek i barwny życiorys. Poeta, ułan, kochał konie i kobiety. Bon vivant, człowiek II Rzeczpospolitej. Do tej pory kojarzył...

"Adolfie! Ja ci nigdy tego nie zapomnę!"

"Bo w sercu ułana, gdy je położysz na dłoń, na pierwszym miejscu panna, przed nią tylko koń".

"Choćby z diabłem, byle do wolnej Polski".

Na wizytówce:
"Generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski, były pułkownik".

"Od dziś uważam się naprawdę za żołnierza, bo nareszcie mam Wodza".

"Skończyły się żarty, zaczęły się schody".

"To ja, o siwych włosach mam pana uczyć, jak postępować z kobietami? Panie, można zastać kobietę płaczącą, ale zostawić! Nigdy!".

"W dyplomacji można czasem robić świństwa, ale nigdy głupstw. W kawalerii jest odwrotnie".




Generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski, jedna z najbarwniejszych i najznamienitszych postaci Dwudziestolecia Międzywojennego. Legionista, żołnierz, generał, przyjaciel J.Piłsudskiego, artystyczna dusza i artystyczny świat, i bon vivant, znakomity jeździec i kawalerzysta, tancerz, bywalec kabaretów i najsłynniejszych międzywojennych lokali w przedwojennej Polsce i Europie, wielbiciel płci pięknej, poezji. Wysokiej pozycja wśród literatów o czym świadczy obecność przy najbardziej prestiżowym stoliku w Małej Ziemiańskiej w towarzystwie m.in. poetów z grupy „Skamander” oraz Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Uczęszczał również do innych modnych miejsc Warszawy, m.in. Adrii, restauracji Simona i Steckiego, Oazy, winiarni Fukiera, czy restauracji Hotelu Europejskiego. Tłumacz powieści francuskiego pisarza Marcela Duponta – "Generał Lassalle", "Szable w garść" i "Dziesięć bojów kawaleryjskich". Miłośnik wyścigów konnych na Służewcu…
Dyplomata, ambasador i ostatni Prezydent II RP,
Wojenna tułaczka i samobójcza śmierć w Nowym Yorku.

"Adolfie! Ja ci nigdy tego nie zapomnę!"

"Bo w sercu ułana, gdy je położysz na dłoń, na pierwszym miejscu panna, przed nią tylko koń".

"Choćby z diabłem, byle do wolnej Polski".

Na wizytówce:
"Generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski, były pułkownik".

"Od dziś uważam się naprawdę za żołnierza, bo nareszcie mam Wodza".

"Skończyły się żarty, zaczęły się schody".

"To ja, o...

https://www.youtube.com/watch?v=0Y2h8tspEFo

https://www.youtube.com/watch?v=0Y2h8tspEFo

KSIĄŻKA BARDZO POTRZEBNA, BY PRZYBLIŻYĆ SYLWETKĘ WIELKIEGO PATRIOTY

Bo Wieniawa kojarzy się przeciętnemu Polakowi /jeśli w ogóle się kojarzy/ z "Adrią", pięknymi kobietami i alkoholem. No i że Piłsudski miał do niego słabość.

Tymczasem adiutant i najbliższy współpracownik Józefa Piłsudskiego, gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski /1881-1942/, był z wykształcenia formalnego doktorem medycyny /1906/, w ogóle erudytą, a z zamiłowania wszechstronnym artystą, ze szczególnymi zdolnościami pisarskimi. Ale przede wszystkim rozpierała go niespożyta energia, ktorą on sam nazywa "nieokiełznanym temperamentem" /str.30/:

"...przy moim nieokiełznanym od kołyski temperamencie.. ..wylewano mnie sromotnie ze wszystkich
po kolei lwowskich gimnazjów..".

Maturę zdawał więc jako ekstern w Nowym Sączu. Wrócił do Lwowa na studia medyczne w trakcie których najczęściej bywał w kawiarni Schneidra, gdzie poznawał elitę młodopolskiej "braci artystycznej". Umiał cieszyć się życiem, lecz przedkładał nadto spełnianie obowiązków patriotycznych nałożonych samemu sobie zgodnie z tradycją rodzinną. Nigdy się nie "puszył" i umiał śmiać się z siebie. We wspomnieniu pisanym w 1926 r tak ocenia siebie w momencie wstępowania do Drużyn Strzeleckich będących zalążkiem legendarnej Pierwszej Brygady: /str.46/

"Pusty od dzieciństwa bęben, zuchwały i krnąbrny chłopak, rozwarcholony i bezdogmatyzujący dyletant, pierwszy raz w życiu zrozumiałem, co to jest rozkaz służby".

Jego "vis comica" widzimy w opisie z 1934 roku pierwszych dni wojskowej służby: /str47-48/

"...od 1 sierpnia 1914 r., zmieniony do niepoznania, w postaci, pod którą najbystrze oko nie mogłoby się dopatrzeć długoletniego bywalca kawiarni de la Rotande i "Closerie de Lilas" na Montparnasie, doktora medycyny in partibus infidelium, trochę malarza, cokolwiek literata itd, odziany w strzelecki mundur, ze łbem wygolonym jak kolano /acz porównanie to nie jest najtrafniejsze/, wybijałem zapamiętale straszliwymi buciorami marsz ćwiczebny.... ...Każdy, kto zdaje sobie sprawę, że przeciętny człowiek znacznie chętniej poświęca ideały swe dla nałogów, niż na odwrót nałogi dla ideałów, oceni łatwo wysiłek, potrzebny do nałamania się do nowego stylu życia u osobnika będącego - przynajmniej pod względem ilości wad, nałogów i narowów - nieprzeciętnym człowiekiem".

Śmieje się ze swojego krocza poranionego od siodła, jak i pleców poranionych od piechotnego karabinu Mannlichera. Przechodzi całą drogę żołnierza - od strzelca do generała. W 1931 r. wspomina próbę na jaką był wystawiony korpus oficerski w I Brygadzie: /str.78/

"...ciężka próba zrzeczenia się pensyj oficerskich... ...Próbą tą Komendant starał się osiągnąć kilka celów. Po pierwsze chciał z motywów naszej legionowej działalności wykluczyć wszelkie pobudki materialne, po drugie nie dopuścić do różnicy w stopie życiowej między oficerstwem a podoficerstwem i żołnierzami, którzy w tym wyjątkowym, ochotniczym wojsku, jakim była I Brygada, ni wykształceniem, ni ideowością i patriotyzmem w większości wypadków nie ustępowali oficerom, a po trzecie, aby w ten sposób zyskać środki materialne na robotę niepodległościową..".

Chyba już wystarczająco dużo napisałem, aby zachęcić Państwa do poznania tej świetnej relacji z czasów powstawania i walk legendarnej Pierwszej Brygady, więc tylko doradzę, by nie czytać wstępu Romana Lotha, a jeśli już czytać to z wyrozumiałością dla zbędnej jego pompatyczności i nadętej powagi, bo PIŁSUDSKI I WIENIAWA SAMI SIĘ WYBRONIĄ. Jednocześnie podkreślam, że doceniam "good job" Romana Lotha w zebraniu i opracowaniu całości materiałów.

KSIĄŻKA BARDZO POTRZEBNA, BY PRZYBLIŻYĆ SYLWETKĘ WIELKIEGO PATRIOTY

Bo Wieniawa kojarzy się przeciętnemu Polakowi /jeśli w ogóle się kojarzy/ z "Adrią", pięknymi kobietami i alkoholem. No i że Piłsudski miał do niego słabość.

Tymczasem adiutant i najbliższy współpracownik Józefa Piłsudskiego, gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski ...

'..bo ułan, czy szwoleżer, jest syntezą wszystkich cnót i wad polskich. Trzeba go szanować, a nie można nie kochać.'

'..bo ułan, czy szwoleżer, jest syntezą wszystkich cnót i wad polskich. Trzeba go szanować, a nie można nie kochać.'

Na świecie istnieją tylko 2 zawody - jak pisał Wieniawa - godne mężczyzny: poeta i kawalerzysta. Wychowani na prozie Sienkiewicza, ale i w paryskich salonach, szli ochoczo do Legionów. Duch romantyzmu porwał za sobą uskrzydloną falangę: pisarzy, poetów, artystów (mi.inn. Kaden, Broniewski, Sieroszewski). Apostołowie Piłsudskiego, miłujący czyny niezwykłe, fantastyczne, wyłamali się ponad prawa natury, a ich męskość i spontaniczność działania były siłą burzącą i fantazją twórczą. I oto cała filozofia kawalerii. Wspomnienia pisane żywym, barwnym i dowcipnym językiem stanowiącym świadectwo tamtych czasów i podniosłych chwil, formowania się polskiego państwa, II RP. Patriotyzm dla Wieniawy był nie nienawiścią innych, tylko miłością Ojczyzny, a odwaga cechą charakteru. Wspomnienia są ważnym przesłaniem dla kolejnych pokoleń, wspomnienia wojny, w której Polacy dobili się Ojczyzny, a później obronili ją przed zaborczymi zakusami bolszewików ubranych w kłamliwe i obłudne hasła, wojny w której biliśmy się za wiarę, za wolność, o godność osobistą, o honor munduru polskiego żołnierza, za ojców, za siebie, i dla potomków.

Na świecie istnieją tylko 2 zawody - jak pisał Wieniawa - godne mężczyzny: poeta i kawalerzysta. Wychowani na prozie Sienkiewicza, ale i w paryskich salonach, szli ochoczo do Legionów. Duch romantyzmu porwał za sobą uskrzydloną falangę: pisarzy, poetów, artystów (mi.inn. Kaden, Broniewski, Sieroszewski). Apostołowie Piłsudskiego, miłujący czyny niezwykłe, fantastyczne,...