Anna Anders-Nowakowska

Zacznę od tego, że najpierw trzeba się przyzwyczaić do stylu, w jakim są napisane te wspomnienia. Po drugie uważam, że tytuł zupełnie nie pasuje do treści, bo książka wcale nie jest o generale Andersie, ani jako o ojcu, ani jako o dowódcy. Według opisu z okładki mieliśmy się dowiedzieć o nieznanych szczegółach jego życia, o poglądach, decyzjach, a tego po prostu nie ma. Autorka opisuje swoje życie, i to raczej zdawkowo. Owszem, czyta się nieźle, miejscami pani Nowakowska przytacza zabawne anegdoty, ale wszystko jest raczej powierzchowne, bez wnikania w szczegóły. A już korekta to leży i kwiczy, ale na pewno nie z uciechy, że tak dobrze została zrobiona...